Tingujt e Greta Aliaj janë 
në “Il benzinaio e Chopin”

Jeta e Greta Aliaj Melonashi sot ndahet në tre pjesë: në Tiranën e dashur, në Isola Liri dhe në Latina në Itali. Greta sot shkruan, Greta sot i bie pianos më mirë, por Gretës i mungon ambienti i saj dhe ndoshta edhe për këtë shkruan. Ka mësuar të ndihet mirë me vetveten e ta përballojë atë. Ka mësuar artin e të kënaqurit me pak dhe mungesat materiale nuk i bëjnë përshtypje. Ka mësuar të dojë dhe të besojë tek njerëzit.

Por shkruan…,  sepse atëherë, Greta i bie edhe më mirë pianos. Vajza e artistit të madh, Agron Aliaj, ka humbur shumë dashuri në kohë, nga mungesa e qënies së Tij si njeri pranë saj, nga mënyra se si e donte ai. Sa herë i binte pianos ose i lexonte një poezi rrinte e stepur si nga një gjykim universal. Ishte artist i madh dhe kishte një shije të padiskutueshme në të gjitha format e artit. Ekuilibri i tij, pasioni i madh i Tij në punë kanë qenë  motoja e jetës së Gretës. Punon si mesuese e pianos, prej shume vitesh në Latina, e kualifikuar si pianiste koncertiste, mediatore interkulturale , por para se të ikte nga Shqipëria  për shume vite ka punuar si Docente pranë Akademisë së Arteve të Bukura në Tiranë.



Themeluese dhe mësuese e të parës shkollë shqip “Flas Shqip” në Isola Liri dhe Akademisë Muzikale në Isola Liri, ajo ka dhënë  mësim prej shumë vitesh  pranë institutive komprensive të Latinës. Me një aktivitet të gjere koncertal në shumë qytete të  Italisë dhe të Spanjës, Greta ka shkruar gjithnjë dhe ndoshta rezultat i analizës se pafundme të partiturës e shenjave të saj, rezultat i një jete prot trazira, ngjarje, nostalgji, vështirësi, e përballje, rezultat i një komunikimi të vazhdueshëm me femijët në mësimdhënie, është dhe libri i saj i promovuar së fundmi në Ambasadën tonë në Romë,  “Il benzinaio e Chopin” një libër me tregime dhe poezi, i cili përcjell idenë se në emigrim po vrapove pas parasë humbet identitetin.




Poezitë  e saj kanë lindur në italisht,  por ka dhe poezi të tjera në shqip që do të jenë në librin tjetër që Greta do të botojë në Shqipëri. Forma e tregimit tek ajo është subkoshiente dhe ka hyrë nga forma muzikore në ADN-në e saj. Kur e pushton frymëzimi shkruan kudo ku të jetë ndaj dhe gjithnjë kompjuterin e ka me vete. Por mbi të gjitha libri i Gretës është edhe  plotësimi i një porosie që  babai saj i kishte lënë : të shkruante një libër.  Tashmë amaneti i idhullit të jetës së saj është i mëshirur në  “Il benzinaio e Chopin” , libër të cilin Greta  do ta promovojë në shtator në edhe në  tokat arbëreshe. “Këtë herë dua që ti bie pianos”, thotë ajo në këtë intervsitë duke shtuar se “megjithë pritjen e ngrohtë të Ambasadorit Ceka në Romë i mungoi pianoja. Kisha komunikuar gjithnjë nëpërmjet tingujve, por diçka ish e shurdhët. Ku mbaron fjala nis muzika”, rrëfen për ATSH-në Greta në këtë intervistë.



F.N: Jeta juaj është e ndarë në dy pjesa, jeta që keni jetuar në Shqipëri dhe jeta në Itali, por dhe në Spanjë… Në përballjen mes ketyre dy jetëve, si  do ta përcaktoni ju Gretën  sot ?
G.A: Jeta ime ndahet në tre pjesë: në Tiranën e dashur, në Isola Liri dhe në Latina. Ambienti ndikon shumë në jetën e njeriut, sepse ai duhet t’i përshtatet, duke e njohur dhe duke e vëzhguar vazhdimisht. Ja pse them se jeta ime ndahet në tre pjesë. Në Spanjë kam dhënë koncerte e kam jetuar si artiste në fugë nga jeta ime që kish marrë një drejtim të mbrapshtë, në lidhje me kushtet në të cilat jetoja ato momente. Greta është rritur shumë, ka jetuar, ka krijuar një metodë mësimdhënie të pianos dhe thënien time se dhe në Sahara të më shpien, unë do t’u mësoj piano dhe gamileve…mund të nënkuptohet identiteti im i sotëm. Greta sot shkruan, Greta i bie pianos më mirë, por Gretës i mungon ambienti i saj dhe ndoshta për këtë shkruan, për të mbushur boshin.  Kam mësuar të ndihem mirë me vetveten e ta përballoj atë. Kam mësuar artin e të kënaqurit me pak dhe mungesat materiale nuk më bëjnë asnjë përshtypje. Kam mësuar të dua dhe të besoj tek njerëzit, ja pse shkruaj. Kur shkruaj i bie pianos më mirë.
F.N : Duke u kthyer pas në kohë, si i kujtoni vitet tuaja të fëmijërisë ?
G.A Kam dëshirë të shkruaj për ato vite. Kujtoj vetveten pesë vjeçe që nga kopshti merrte rrugën dhe shkonte tek Zysh Lali, për të bërë mësim piano. Vetëm. Kujtoj lodrat e fëminisë, gjyshen time ose më mirë gjyshet e mia. Dashurinë e madhe të kushërinjve dhe vizitat që bënim tek njëri tjetri, festat që i gëzonim së bashku. Këto kujtime të vyera i kanë munguar fëmijëve të mi. ”Ruaji gishtat” më ka thënë Enver Hoxha në koncertet e majit kur kam ekzekutuar miniturat e Tonin Harapit, me të cilat kam hapur gjithnjë koncertet e mi këtu në Itali e në Spanjë. Me diktatorin kam disa kujtime që dua t’i shkruaj… kompleksitetin  e atij sistemi. Do të doja të bëja me të një bisedë sot po të rronte akoma, ose më mirë ti bëja një intervistë për ta kuptuar. Si është e mundur që ideologjia të trasformojë qënien njerëzore!! Deri ku ish i transformuar? Apo ish i paaftë për t’u orientuar. Nuk e di, por ai sistem krijoi artistë dhe konsolidoi shkollën, shtetin, por në të njëjtën kohë shkatërroi shumë jetë njerëzish..dhe timen, deri tek dashuria ime e parë ka hyrë “ai”..diktatori dhe ideologjia e tij, frika që kishim dhe për të diskutuar në familje.
F.N: Po pianon, si dhe pse u lidh jeta  juaj me këtë instrument  ?
G.A: Kur isha shumë e vogël, im atë bleu një pianoforte austriake me bisht e ngjyrë kafe të ëmbël, ngjyra e tokës, ngjyra që e dua shumë dhe e vuri në sallonin tonë të shtëpisë me dritare të mëdha e të mbuluara nga një pjergull e dendur. Unë lozja me tastat e pianos dhe argëtohesha me tastet e zeza që krijonin një muzikë të çuditshme (Pentatoni kinez). Halla ime më dha një fletore muzike e më tha të kopjoja notat. Unë në qetësinë time i kopjova dhe pasi i mbarova u vura nga një bisht, sepse isha mësuar në kopësht që dikush do të më korigjonte.  Dhe sot e kutoj gëzimin e saj me shpikjen që padashur i kisha bërë solfezhit, vlerat e notave. Në atë kohë unë fillova që një herë në javë të shkoja tek zysh Lali, ose të vinte ajo tek ne.
F.N: Dhe çfarë është pianoja për ju sot ?
G.A: Arti i të luajturit në piano është për mua ekzistencë. Kur nuk studioj për arsye të ndryshme nuk ndihem mirë, më bren ndërgjegja. Por e kam rifilluar gjithnjë pas pauzash të shkurtëra dhe e di se çdo të thotë rrifillim.I thonë vullnet për t’u rrikthyer aty ku ishe dhe kohë e humbur. Po studioj dhe pse pianon me bisht që kam në shtëpi nuk e shfrytëzoj dot ashtu si dua, pasi jetojmë në një aprtament dhe shumë herë detyrohem të studjoj në pianoforte elektrike. Jam duke studiuar sërish Appassionatën e Beethovenit dhe po përfundoj preludet e Shopenit op28.
F.N: Si është jeta e një vajze, e cila ka baba një artist të madh ?
G.A: Është po aq e bukur, sa dhe e vështirë. Ndoshta nuk do të isha kjo që jam sot po të kisha ndenjur pranë tij. Në Tiranë, më ka ndjekur persekutimi, vajzë artisti. Në të gjitha konkurset që kam bërë, pas klasës së katët, të tetë dhe për në Konservator, në lista kishin precedencë familjet e punëtorëve. Nga ana tjetër një personalitet aq i fuqishëm sa ai i tim eti, nuk të lë të krijosh identitet të fortë, tëndin, e të  mos shtypesh dashur pa dashur nga madhështia e tij.Nga ana tjetër, kam humbur shumë dashuri në kohë, nga mungesa e qënies së tij si njeri pranë meje, nga mënyra se si më donte ai. Sa herë i bija pianos ose i lexoja një poezi rrija e stepur si nga një gjykim universal. Ishte artist i madh dhe kish një shije të padiskutueshme në të gjitha format e artit. Ekuilibri dhe kostanca e tij , pasioni në punë janë motoja e jetës time. Ai nuk dinte të rrinte as dhe një ditë në shtrat. Veç punonte dhe krijonte.
F.N: Cilat janë  tiparet që keni marrë nga ati juaj ?
G.A Na bashkon dashuria e madhe e pakufishme për artin dhe përkushtimi. Por dhe dashuria për njerëzit e mungesa e urrejtjes. Dhe ai dhe unë, të vemë një vizë dimë, por jo të urrejmë. Nuk harxhojmë emocione negative. Dhe sidomos na lidhte pasioni i mësimdhënies.
F.N: Si dhe pse ju u gjendët ne  Itali ?
G.A Në  Itali kam ardhur njëzet vjet më parë me ftesë të Senatorit sindako Bruno Magliochetti, për një koncert recital në komunën e Sora, pranë Isola Liri, ku im shoq kishte shkuar në emigrim prej nëntë muajve. Në të vërtetë prisja specializimin në Gjermani në konservatorin e Essen me bursë të DAD, nga profesor Till Engel. Fëmijët ishin të vegjël dhe e rëndësishme ish bashkimi i familjes. Më kujtohet që ajo bursë u dogj. Në koncertin e Soras, u mahnita nga salla luksoze e mbushur plot njerëz dhe më kujtohet  fustani i bardhë me fjongo blu, qepur nga një balerinë me tim atë mbi kokë si në provat e kostumeve të shfaqjeve të tij. Krijova në sallë ilaritet, për nga mënyra se si falënderoja duartrokitjet e shumta dhe sa mirënjohje ju dhuroja atyre, në këtë kapërcim botësh ku gjithçka më dukej si ëndërr. Ndërkohë, fillova një specializim në Romë. Dokumentet im shoq nuk i kish dhe kisha të drejtë,  unë si studente, të mund tërhiqja, të paktën djalin nga Shqipëria. Veç pas gjashtë muajsh arrita  ta marr djalin. Në Shqipëri mbetën vajzat. Me shumë mundime e lot, më në fund pas një viti, erdhën dhe vajzat.  Fëmijët jetonin së bashku me mamin dhe babin tim këtë periudhë dhe kanë kujtime të shkëlqyera. Por për ne si prindër, me ëngjëjt larg, jeta ish bërë e padurueshme. Me ndihmën e miqve të shumtë italianë, u bë e mundur, nëpërmjet shumë dokumentacioneve që kërkonte kuestura, të vinin pas një viti dhe vajzat. Prindërit e mi janë idhuj për fëmijët e mi. I paharrueshëm viti që kanë kaluar me ta. Nëna ime mund të them se ështe një heroinë e vërtetë.Kam qenë e mirëpritur në këtë qytezë ku ujëvara madhështore ish bri kështjellës gri, të shpuar gjithandej nga plumbat, në luftën me francezët. Filllova të jap koncerte në këtë qytet, të hap shkollën e muzikës, të jap koncerte me ta dy herë në vit dhe kam qenë e duartrokitur dhe e mirëpritur çdo herë.
F.N: Ishte lehtë integrimi dhe si u përballët ju me jetën e re në shtetin fqinj ?
G.A : Kjo është një pyetje që po t’i jepja përgjigje duhet të shkruaja një roman. Por përshtatja është në natyrën njerëzore një cilësi e ekuilibrit njerëzor. Aspak i lehtë, por mënyra se si më pritën në Isola Liri, ishte e mrekullueshme e në fazën e parë ndihesha akoma si turiste. Një shkollë e madhe jete dhe po të kthehesha mbrapsht do të bëja të njëjtën gjë, Italia është madhështore për pasurinë artistike që përmbledh jo vetëm në veprat e artit, por dhe mënyrën se si e ndjejnë dhe e krijojnë të bukurën në jetë njerëzit. Ndryshim i madh me kulturën orientale tonën. Sigurisht që po të kisha një jetë tjetër do të rroja gjithkund e në asnjë vend…veç në kërkim të kulturave të ndryshme. Kam kryer dy herë kurse universitare të antropologjisë e kjo që më çudit më shumë, janë mënyrat e ndryshme se si kodifikohet kultura e një vendi…kjo është një ëndërr në sirtar.
F.N: Cilat ishin shtysat që ju të inicionit dhe krijonit shkollen shqipe në Isola Liri dhe si funksionoi kjo shkollë më pas ?
G.A: Nje vuajtje e madhe ish lufta e 1997 për ne të larguarit.Kur shihnim lajmet, ish një dhimbje e papërshkruar, ndiheshim si fajtorë e tradhetarë. Ndërkohë fëmijët po rriteshin e po harronin gjuhën, gjuhën e poezive të mia…ish një dhimbje e tejskajshme e me shumë përçapje e mundim e hapëm këtë shkollë që funksionoi për çdo të dielë në mëngjes për më shumë së dy vjet, sepse më pas u shpërngulëm për arsye pune në Latina.
F.N: Ju keni dhënë koncerte në Spanjë , cila ishte lidhja juaj me këtë vend mesdhetar  dhe si do përcaktoni ju sot atë ?
G.A : Me Spanjën më lidh ime mbesë e im nip. Im vëlla jeton në Salamanca dhe është kompozitor bashkëkohor e ndërkaq punon në Konservatorin Superior si pedagog. E shoqja e tij është pedagoge e violonçelit në një tjetër konservator po në Salamanca. Me të i kam bërë koncertet në duo. Një bashkëpunim i mrekullueshëm. Dashuria e tyre më mungon shumë. Si qeshim e argëtohemi ne në rrugët e Salamankës e të Madridit asnjeri në botë nuk qesh. Jemi të tre muzikantë e të ngjashëm. I jati i Laurës ka qenë kompozitor i shquar spanjoll dhe në Itali ka studjuar me Petrassin. Ai kur ishte në shtëpinë tonë dhe shihte videot e koncerteve të mia dhe ato me fëmijët më thosh : “je shumë bujare me ta, i shoh të gëzuar kur këndojnë apo i bien pianos”, “Duhet të vish në Spanjë për një koncert.” Ai ma ka organizuar koncertin e parë ne Universitetin e Alkala në Madrid. Një nxënësja e tij më ka dërguar një letër mirënjohjeje. Ishin shumë të interesuar për “Humoreska” të Çesk.Zadeja.Kam ekzekutuar veprat e tij ne koncertin përkujtimor për një vjetorin e ndarjes nga jeta të kompozitorit në Madrid. Spanja është një vend modern ku mbahet radhë për të hipur në autobus, ku njerëzit ulen në bar e rrinë me orë të tëra duke biseduar, gjë që mungon në Itali.Më dëfrente pa masë hedhja nëpër bare e bishtave të cigareve në tokë dhe qeshnin me mua se si merrja një shuk letre dhe e hidhja në tokë, argëtohesha pa masë, kjo gjë është e ndaluar kudo tjetër, veç në Spanjë në bar ekziston kjo kulturë.
F.N: A mund të tregoni  në këtë intervistë për jetën tuaj në Konservatorin e Latines, si  dhe sa u realizuat ju si artiste në këtë konservator ?
G.A : Pianot Steinway të konservatorëve të Salamankës ma kishin ngritur mendjen e me magjepsjen e tyre ne moshë dyzet e kusur, rregjistrohem në Konservatorin e Latinës, ku pianot të paktën ishin me bisht. Është një ndryshim rrënjësor midis një piano vertikale dhe asaj me bisht,për një pianist koncertist. Në tastin e pianos me bisht ekziston doppioscappamento. Ngjyrat e tingëllimit nga piano në forte kanë një barrierë që kush e ndjen dhe e kupton këtë ndryshim, në një tast pa doppioscappamento, nuk ulet dot t’i bjerë. Kjo më bëri të regjistrohem.E dija që shkolla jonë është shumë e fortë, por gjithnjë të bën mirë të ulesh në bankat e shkollës Më mungonte ky ambient e doja pas gjithë atyre punëve që kisha bërë në një periudhë të vështirë ekzistencialiste, t’i rrikthehesha vetvetes. Kam jetuar me emocione rinore të provimeve dhe të saxhove në çdo fundviti. Ju riktheva veprave të medha si koncerti i Rahmaninov2,  Koncert Mozart , sonata Schuman, Sonata Scriabin etj. Një mori veprash. Dje kështu u laureova me 110 e lode. Ka qenë periudha më e bukur e jetës time. Unë e hapja Konservatorin dhe e mbyllja. Punëtoret kur më shihnin në prag më thonin me shaka: të kanë hedhur nga krevati prapë sot? Të gjithë studionin nëpër shtëpi dhe ky konservator i shurdhët më ngjasonte më shumë me një spital. Por pak nga pak filloi të ndryshojë dhe aty…e nuk gjeje dot piano të lirë. Puna me pedagogët më disiplinoi, studimi i harmonisë, Pianos , Analizës së formës, muzikës së dhomës, duo pianoforte, Historia e muzikës,historia e rregjistracionit, puna me dirigjentin, dhe studimi i veprave të mëdha më rrikthyen në një formë të shkëlqyer. Por kam vuajtur gjithnjë nga sëmundja e perfeksionit dhe nga emocionet në skenë. Dhe sidomos pas Konservatorit e gjatë tij kemi ndërruar shtëpi shumë herë aq sa thoja: do të shkruaj një libër, “Arti i ndërrimit të shtëpive”…derisa u stabilizuam në njëfarë mënyre me shtëpinë që kemi sot. Më pëlqen më shumë të regjistroj. Kjo është akoma një ëndër. Kushton.
F.N: Pas nje karrierë të gjatë , cila  është historia e koncerteve dhe jetës tuaj artistike ?
G.A : Koncertet recitale në Isola Liri, Latina, Madrid. Duo me violoncelisten Laura Oliver della Guerra, që për arsye të distancave u ndërprenë e më vjen keq sepse ai repertor shumë serioz mund të ish përsëritur dhe në koncerte të tjerë e pasuruar.
F.N: A mund të përmendni autorët tuaj më të preferuar ?
 G.A : Nuk mund të mos përmend, J.S:Bach, Mozart, Beethoven, Chopin, Liszt, Scriabin, Schumann, Schubert, Rachmaninov, Schiostakovich, e Lighetti. Nga kompozitorët shqiptarë, T Harapi, Ç. Zadeja, F. Ibrahimi
F.N: Nje peng muzikor që ju shoqëron ende në karrierën tuaj  ?
G.A : Në vitin 2000 ndoshta,  kam bërë specializim me Professor Giovanni Karmassi, në Akademinë Romane në Romë. E kujtoj me nostalgji, sepse për mua ai ish Giotto i pianofortes. Më kushtonte shumë vëmëndje dhe punonte e bashkëpunonim me një gjuhë gati te pakuptueshme nga te tjerët. Mjaftonte një xhest i tij që të ndërronte tablloja muzikore në imagjinatën time në fillim e më pas në ekzekutim. Në atë periudhë fillova të studioj miniaturat e t’i largohem veprave të mëdha. Perfeksionim  në pafundësi.Por për arsye ekonomike nuk munda të vazhdoj më gjatë se një vit..ky është një peng…do të doja ta takoja e të rikrijoja raportin me të.
F.N: Gjithsesi , pas një përballje të gjatë me muzikën jashtë Shqipërisë, teksa bazat e para të saj i keni marrë në Shqipëri, si do ta përcaktonit shkollën shqiptare të muzikës
G.A: Unë nuk e njoh shkollën shqiptare të tanishme. Ajo që ka qenë dhe ku kam punuar për nëntë vjet, ka qenë specializimi më i mirë i asaj çka kisha marrë në bankat e shkollës. Puna me këngëtarët, me violinistët, flautistët, dirigjentët, më kanë kompletuar si muzikante. Kujtoj të ndjerin artistin e mirënjohur Gëzim Laro, që më thoshte: kjo normë që keni ju është vërtet shumë e ngarkuar, por është shkolla më e mirë që po bëni. Do të thoja se në mësimdhënien bashkëkohore të instrumentit të pianos harmonia si shkencë është e pandashme në orën e mësimit. Kjo gjë ndoshta i ka munguar shkollës së athershme. Analiza e veprave në bazë të harmonisë. Nga ana tjetër mungesa e instrumentit  të një niveli të caktuar, është domosdoshmeri në studimin dhe perfeksionimin e egzekutimit bashkëkohor.  Më mungojnë shumë këngëtarët dhe instrumentistët, në përgjithësi muzika e dhomës. Ai bashkëbisedim me anë të tingujve është gjëja më e bukur që kam provuar në jetë.
F.N: Dhe cila është historia e librit -“Il benzinaio e Chopin” ?
G.A :  Kam shkruar gjithnjë, por në mënyrë të parregullt. Është ndoshta rezultat i analizës së pafundme të partiturës e shenjave te saj, rezultat i një jete prot trazira, ngjarje, nostalgji, vështirësi, e përballje, rezultat i një komunikimi të vazhdueshëm me femijët në mësimdhënie, që është dhuratë që ma bëri emigrimi e ku krijova metodën time revolucionare të mësimdhënies,dëshira e madhe për të komunikuar.Tregimet nuk janë gjë tjetër veç ato shkrime që kam hedhur kur nisi Facebbok  në 2013.  Kompjuteri im po përmbytej nga shkrimet dhe erdhi një moment që duhej konkluduar. Pasi i kam humbur lidhjet me botën shqiptare të shkrimeve, dhe porosia e babit që të shkruaj një libër, në nje moment qe ai nuk është më, ky është si amanet, dhe amanetin se tret dheu.  Pikërisht në një moment tjetër të vështirë në marrëdhëniet familiare, ju vura përkthimit, që është një ndërmarje më e madhe se unë. Idea e librit që nga titulli është- në emigrim po vrapove pas parasë e humbet identitetin, duhet të zgjedhesh- flas për Italinë. Raportet mes të panjohurëve janë zero, e nuk është e drejtë në një shoqëri kontemporane te 2015,  akoma – “mamma gli turchi” është prezente në raportet me të panjohurit.Tregimet janë shkruar në shqip. Poezite kanë lindur në italisht, por kam dhe të tjera në shqip që do të jënë në librin tjetër që do ta botoj në Shqipëri. Forma e tregimit tek unë eshte subkoshiente, ka hyrë nga forma muzikore në DNA. Me kap frymëzimi e shkruaj kudo të jem, jam gjithnjë me kompjuter me vete. Ajo dëshirë e marrë që kam për fotografinë apo për intervistat më bën të shkruaj. Shpesh im shoq më merrte me vete e më jepte mikrofonin. Ai e zbuloi këtë prirje që pas gjithe atyre viteve pune, intervistoj përdite femijët. Facebook është komunikim, po ku gjëndet nje publik më i mrekullueshem se sa ai i facebook tonë, .intelektualë në gjithë botën, me dy kultura..ku gjendet? Përseri nga Facebook do t’i marr tregimet e do t’i bëj një ditë libër. Jam e bindur.
F.N: Para pak ditësh libri juaj u promovua në Romë, cila ishte ndjesia juaj në këtë promovim rrethuar nga miq dhe njerëz të njohur ?
G.A : Jam ndjerë si në shtëpinë time në Ambasadë. Një pritje shumë e ngrohtë. Një vlerësim i madh!
 F.N:  Ju jeni shprehur se do të promovoni librin tuaj edhe në Kalbari…
G.A :Po, në shtator. Në tokat arbëreshe, por dua që t’i bie dhe pianos. Megjithë pritjen e ngrohtë të Ambasadorit dhe të gjithe pjesemarrësve dhe organizatorëve, në këtë promovim më mungoi piano. Kisha komunikuar gjithnjë nëpërmjet tingujve..diçka ish e shurdhët. Ku mbaron fjala nis muzika.
F.N:  Do të vijojë të shkruajë Greta… ?
G.A: Unë besoj se po. Kam akoma shumë zhurmë brenda meje, që duhet të shndërrohet në muzikë të fjalëve.
F.N: A ka një dedikim ose përkushtim letërsia juaj ?
G.A : Unë shkruaj për vitet që do të vijnë…është një testimoniancë…për studimin e kulturës, si ka qenë, për aq sa unë mund të bëj. Por dhe për gjithë miqtë që më ndjekin e më duan.
F.N: Cili ëshë raporti që ju tashmë keni me studimin në pianio dhe të shkuarës… cilën prej tyre mban më shumë me hatër Greta ?
G.A : Jam në një udhëkryq. Duhet të organizohem më mirë në këtë mori pasionesh. Po të kisha mundësi të veja cdo ditë në konservator e të studioja në një piano Steinway, ndoshta nuk do të kisha kohë të shkruaja..përshtatje.
F.N: Si i shihni ju  sot , shqiptarët në Itali  ?
 G.A : Brezi i parë i emigracionit është i sakrifikuar. Njoh shumë inxhiniere  që punojnë si punëtore në shtëpi të zotërinjve. Këtë motiv kam nënvizuar dhe në libër. Krejt tjetër gjë me brezin e dytë. Ata janë plotësisht të integruar. A janë më shqiptarë? Ata po, por fëmijët e tyre nuk mund të them. Për këtë më mallëngjejnë arbëreshët. Janë një fenomen për t’u studiuar.
 
Marrë nga ATSH

Redaksia Online
(xh.k/shqiptarja.com)