Vëllai i Somayeh Mohammad i bashkohet asaj në Kampin Ashraf

Stewart Bell, National Post/ E hënë, 25 shtator 2006

National Post nëpërmjet një hetimi ka zbuluar se grupi terrorist Mujahedin-e Khalq rekrutoi adoleshentët në Kanada dhe i dërgoi ata jashtë vendit për të përmbysur me forcë qeverinë iraniane. Në pjesën e dytë të tregimit do të flasim për një familje kanadeze, e cila u përfshi thellësisht në këtë organizatë.

Nervoz dhe shumë i menduar, Mohammad Mohammady edhe pse shumë i ri në moshë ka pamjen e dikujt, që ka kaluar shumë. Pesë vjet në një kamp guerilësh do të thonë shumë për një person.

Në moshën 16 vjeçare, Mohammadi u largua nga Toronto dhe u kthye në kampin Ashraf, selia e armatosur që luftonte për të përmbysur qeverinë shtypëse të Iranit.

Prindërit e tij, Mostafa dhe Robabe, ishin refugjatë nga Irani dhe mbështetësit e militantëve, të njohur si Organizata e Luftëtarëve të Lirisë të Popullit iranian. Nëpër intervistat e tij të para, kur u kthye në Kanada, Mohammad tha se shkoi i vetëm në kampin Ashraf për një arsye: të sjellë në shtëpi motrën e tij, Somayeh.

Somayeh kishte braktisur klasën e 10-të në Etobicoke Collegiate Institute në vitin 1998 dhe kishte udhëtuar në kampin Ashraf. Guerilët i kishin thënë prindërve se vajza do të rrinte vetëm katër javë.

Por kaloi një muaj e pas tij edhe shumë të tjerë. Megjithatë, nuk kishte asnjë shenjë të Somayeh; nuk ka letra, as telefonata. Familja Mohammady filloi të thërrasë zyrën e fshehtë të guerilasve në Virxhinia, por nuk mundën të merrnin një përgjigje të drejtë.

"Ajo e pëlqen kampin dhe do të qëndrojë aty", u tha njëri nga komandantët më në fund prindërve të Somayeh.  

Luftëtarët e Lirisë ose siç quhen shkurt MEK, gëzonin mbështetje të gjerë mes refugjatëve iranianë në Kanada dhe Mostafa ishte njëri prej këtyre mbështetësve. Somayeh kishte shkuar në kampin Ashraf me lejen e tij, por ai tha se kurrë nuk kishte për qëllim që ajo të bashkohej me këtë organizatë guerilase.

"Ajo nuk shkoi atje për t'u bashkuar me ta. E dërgova atje për të parë kampin për pushime... Ky ishte gabimi më i madh që kam bërë ndonjëherë në jetën time", tha Mostafa.

Ndjenja e frikës për të lajmëruar qeverinë kanadeze, i bëri që ti thonë miqve dhe fqinjëve se vajza e tyre ishte në një program shkëmbimi në Francë. Pas kësaj familja Mohammady menduan të dërgonin djalin e tyre Mohammed në Irak për të kërkuar Somayeh dhe për ta sjellë në shtëpi.

"Dhe ky ishte gabimi im i dytë", thotë Mostafa.

Mohammadi ishte shumë i lidhur me Somayeh dhe ai donte që ajo të kthehej në Kanada. Ai udhëtoi në Pirayesh, në organizatën e MEK pranë Uashington D.C.

Krerët e MEK-ut i thanë Mohammedit se mund të shkonte në Kampin Ashraf. Ai mund të shihte motrën e tij, të shihte kampin dhe të kthehej. Muxhahedinët ia paguan edhe bileta e avionit. 

Ai u nis dhe ndoqi të njejtën rrugë, që e motra e kishte ndjekur vitin e kaluar. MEK e shoqëroi atë nga Amani dhe e dërgoi në kampin Ashraf, një kamp që shtrihet gjashtë kilometra mbi fushat në veri të Bagdatit.

Katër mijë anëtarë të MEK-ut kanë jetuar në kamp, të gjithë të veshur me kostum të gjelbër. Ata kishin ardhur nga e gjithë bota; shumë prej tyre ishin emigrantë iranianë nga Perëndimi. Mohammadi beson se rreth 100 prej tyre ishin nga Kanadaja.

Jeta e kampit ishte shumë e rreptë

Burrat dhe gratë ndaheshin rreptësisht në sektorë të ndryshëm të kampit. Edhe buka kishte orare të veçanta për burrat dhe gratë.

Zgjimi ishte në orën 4 të mëngjesit. Burrat duhet të rruheshin dhe bënin dush para mëngjesit që hahej në orën 4:30. Në orën 5:30 duhej të punonin, pastronin rezervuarë apo punonin në ara.

Dreka shtrohej nga ora 10 deri në orën 11:30. Pas saj flinin ose lexonin.

Pasditet u kushtoheshin seancave të indoktrinimit politik. Në orën 7:30 ishte koha e ushtrimeve. Ata luanin futboll ose garonin me njëri-tjetrin. Darka ishte në orën 9:30. Më pas bënin një dush dhe shtriheshin.

Sipas Canadian Security Intelligence Service, MEK përdor "propagandën e brendshme" për të indoktrinuar anëtarët e saj. Rekrutët duhet të jenë besnikë ndaj shefit të tyre të MEK-ut, Maryam Rajavi. Duhet të shqiptojnë besnikërinë e tyre ndaj shefit të MEK-ut Maryam Rajavi, e cila sëbashku me bashkëshortin e saj Massoudin kërkojnë që ata gjatë betimit të tyre të thonë: "Irani është Rajavi, Rajavi është Irani, Maryam është Irani".

Një raport i klasifikuar si CSIS i marrë nga National Post  thotë se, "Kjo propagandë e brendshme ka shërbyer për të nxitur një atmosferë të ngjashme me kultin, sa që shumë anëtarë të MEK-ut e shohin Rajavinë sikur të jetë vetë Zoti".

Dy javë pasi mbërriti në kampin Ashraf, Muhammedi ende nuk e kishte parë motrën e tij.  "Ajo është e zënë", "Nuk është këtu", "Duhet kohë", "Sot është e sëmurë", këto ishin justifikimet e anëtarëve të MEK, thotë Muhammedi.

Ata u takuan së bashku vetëm pas një muaji, nën vëzhgimin e dy komandantëve të MEK-ut. Somayeh pyeti për prindërit e saj, por gjithashtu shprehu edhe mbështetjen e saj për krerët e MEK-ut, Masoud dhe Maryam Rajavinë.

"Ajo nuk ishte e lumtur," thotë ai.

Muhammedi u përpoq të bindte motrën e tij të largohet nga kampi, por nuk ia arriti qëllimit dhe kështu ai shprehu dëshirën për t'u larguar nga kampi. Ai nuk kishte as pasaportë dhe as biletë avioni sepse MEK ia kishte marrë të dyja. Edhe nëse arratisej nga kampi ai nuk kishte mundësi tjetër për të shkuar vecse në Irak.

Gjatë qëndrimit në kamp ai iu nënshtrua trajnimit të armëve të vogla si AK-47 (kallashnikov) dhe punonte me motorët e makinave të kampit, por kurrë nuk kishte marrë pjesë në operacionet ushtarake. "Unë isha me Muxhahidinët, por nuk isha anëtar", thotë ai.

Vizitat e tij në kamp me të motrën ishin shumë të rralla, takoheshin vetëm njëherë në vit në festimet e Vitit të Ri persian.

Ndërkohë familja Mohammady priste që Mohammadi të sillte në shtëpi të motrën, por kur javët kalonin prindërit e tyre kuptonin se ata kanë patur të njejtin fat.

"Ai u rekrutua nga MEK-u" tha Mostafa.

Familjarët Mohammady u bënë qytetarë kanadezë më 23 qershor 2000. Morën certifikatat e nënshkruara nga ministri i emigracionit, Elinor Caplan, i cili tha: "Mirësevini në familjen kanadeze".

Por familja e tyre ishte në hall të madh. Mostafa vazhdonte të ishte ende aktiv në rrjetin e MEK-ut në Kanada, duke marrë pjesë në demonstratat e tyre, por vetëm sepse mendonte se vetëm kështu do të arrinte të shpëtonte vajzën dhe djalin e tij.

Ndërsa MEK-u rriti sulmet e tij në 2001, rojet revolucionare të Iranit luftuan ndaj tyre me raketa që synonin gjashtë kampet e MEK-ut në Irak. Një duzinë raketash goditën kampin Ashraf.

Mohammadi edhe një herë kërkoi të largohej nga kampi në vitin 2001, por ai tha se MEK-u nuk toleronte "dëbimet". Muhammedi u vendos përballë një grupi njerëzish, që e denonconin dhe e shanin. Para këtij presioni ai uli kokën, duke pranuar të qëndronte në kamp.

Në një intervistë ai tregon se gjatë një vizite në kampin e tij, Massoud Rajavi mbajti një fjalim, në të cilin ai kishte thënë se kushdo që la MEK-un do të vritet. (Mohammadi ka frikë për jetën e tij dhe nuk pranon që as të fotografohet për këtë artikull).

Mostafa shumë i shqetësuar për fëmijët e tij vendosi t'i shkruante një letër Rajavit duke iu drejtuar si "vëllai Massoud dhe motra Maryam".

"Ju uroj shëndet dhe mirëqenie të mirë nën kujdesin e Imam Mehdiut dhe shpresojmë që nën udhëheqjen tuaj të heqim nga vendi ynë pushtetin çnjerëzor të mullahëve në Iran," shkroi ai.

"Vëlla dhe motër e nderuar, ne, Mustafa dhe Mahboobeh Mohammadi, me përulësi ju kërkojmë të lehtësoni takimin tonë me fëmijët tanë, Somayeh dhe Mohammed gjatë Festës së Krishtlindjeve.

Me dëshirat më të zjarrta për ju dhe fitore për lëvizjen në Vitin e Ri, ne e vlerësojmë ndihmën tuaj në këtë çështje", vazhdon shkrimin e tij më tej.

Ai kurrë nuk mori një përgjigje.

Artikulli i gazetes i gazetës kanadeze

Letra e babait për të birin

Në emër të Zotit,

Me përshëndetje të zjarrta për të gjithë pjesëtarët e "Ushtrisë së Lirisë" të cilët po përpiqen për largimin e regjimit çnjerëzor në Iran dhe për ju, djali im i dashur.

Unë dëshiroj që ju të jeni mirë dhe kudo që jeni të mbroheni nga i Plotfuqishmi dhe Imam Mehdiu.

I dashur Mohammed nëse je i shqetësuar për ne të siguroj që jemi mirë dhe dhimbja jonë e vetme është fakti që ti dhe Somayeh jeni larg nesh.

I dashur Mohammad nënës tuaj i mungoni shumë dhe ne e ngushëllojmë veten duke parë disa filma që i kemi nga ju. Motra juaj e vogël, Hurieh, po rritet shpejt dhe vazhdon të pyesë gjithmonë për ty dhe motrën e saj të madhe. Ajo lutet për të dy ju, cdo natë.

Vëllai juaj i vogël është rritur gjithashtu dhe vazhdimisht shpreh ndjenjat dhe shqetësimet për ju.

I dashur Mohammad unë e di se nuk keni kohë të lirë për të na shkruar, sepse në kurrë nuk kemi marrë ndonjë letër nga ju.

Megjithëse do të ishim të lumtur të dëgjonim për ju, pasi është e vështirë të besohet se jeni kaq të zënë për të shkruar një letër dhe kjo na shqetëson. Ju e dini që shkrimi juaj i dorës na bën të lumtur.

Shqetësimet tona vijnë pas faktit që ne kemi provuar të marrim cdo informacion të mundshëm për dhe nuk kemi mundur. Ju lutem na shkruani me shkrimin tuaj ose na telefononi sa më shpejt të jetë e mundur. Nëse nuk dëgjojmë sa më shpejt për ju, nuk kemi zgjidhje tjetër përvecse të shtyjmë cdo buton të mundshëm për të marrë një informacion.

Pra, të lutem, ose ti ose motra jote të kontaktoni me ne dhe të na konfirmoni shëndetin dhe sigurinë tuaj.

Me shpresën që t'ju shoh sa më parë që të jetë e mundur dhe për të parë rënien e regjimit ç’njerëzor në Iran,

Zoti ju bekoftë

Babai yt Mustafa dhe Mahboobeh!

Të Martën në Shqiptarja.com

Në pjesën e tretë të serialit, “Fëmijët e 'Rezistencës' gazetari kanadez Stewart Bell tregon se si një baba merr masa ekstreme për të nxjerrë djalin dhe vajzën nga kthetrat e guerrilasve.

Gazetari kanadez Stewart Bell

/b.ha./Shqiptarja.com

TAG:
• Somayeh Mohammadi
• muxhahedinë