Mungesa e tij në jetën e saj duket se kishte lënë një boshllëk të madh, të cilin do të mundohej ta mbushte për përfytyrime sa ishte fëmijë. Në kampit e internimit në Berat dhe Tepelenë, nuk mbërrinte kurrë asnjë lajm prej tij. As letra e as fjalë për ndokënd që mund të dinte rreth fatit të tij. Pas arratisjes, ai ishte vendosur në Bekgjikë, por Zoja dhe nëna e saj nuk dinin asgjë, ishte gjallë apo i vdekur. Letrën e parë prej tij do ta merrnin vetëm kur të shkonin në Savër. Prej atëherë e deri në vitin 1985, kur i ati Zef Deli Lekndreaj mbylli sytë përgjithmonë në Belgjikë do të shkëmbenin letra e lajme mes tyre, e me ato pak rreshta Zoja do të përpiqej gjithë jetën të ndërtonte portretin e tij. Pas vdekjes së Zefit, ëndrra e vetme e Zojës ishte të shkonte ti shihte varrin dhe një ditë kur, mbase do të piqeshin kushtet, t'ia merrte eshtrat e t'ia sillte në atdhe.