Kur Manshen Lo ilustron, ajo ulet në një tavolinë të madhe pranë një dritareje në të majtë të tavolinës. Nga dritarja duket Këshilli i Londrës. Të gjithë ata që jetojnë në katin e 17-të të ndërtesës më të lartë, kanë një pasqyrë të varur në ballkonin e tyre, pasqyrë e cila herë pas here pasqyron një dritë të ndritshme në sytë e Manshen, duke e verbuar për një moment të shkurtër.
Manshen punon si drejtoreshë e filmave artistik dhe reklamave të animuara. Ilustrimet e saj janë të një natyre të veçantë. Një vazo me trëndafila rri pezull në ajër duke pritur që të bjerë dhe të copëtohet në dysheme; njerëz qëndrojnë ulur në një dhomë pritjeje; të tjerë qëndrojnë vetëm në avionë me ngjyrë të bardhë duke pritur që diçka të ndodhë.
"Kam dalë nga sfondi i artit dhe i animacioneve të bukura", thotë Manshen. "Këto dy “disiplina” kërkojnë mënyra të ndryshme të të menduarit. Përpiqem ta shmang ilustrimin e ngjarjeve dhe tregimeve në mënyrë metaforike ose narrative në rastet kur bëj vepra personale arti, të cilat janë vetëm një trajtë, një skelet ".
![](https://shqiptarja.com/template/img/NO_ALFA_Kuadrate shqiptarja.png)
“Është e vështirë të mos projektosh histori mbi personazhe pikturash që ndodhen në skena të palëvizshme”, thotë Manshen. Ndoshta kjo ndodh sepse njerëzit në ilustrimet e Manshen, janë miqtë e saj në jetën reale, me të cilët ka të bëjë çdo ditë.
"I kujtoj ata në pozicione të ndryshme, statike; këto imazhe më ngelin në mendje," thotë ajo. "Edhe nëse nuk kam kohë për të bërë një sesion të vizatimit me ta, fakti që unë i njoh, më lejon të pikturoj duke qenë e hapur e jo duke “sajuar” imazhe të rrema dhe dramatike.”
Veprat e Manshen nuk janë pasoja të hetimit pamor që ajo u bën të tjerëve, por gjithashtu edhe të vetes së saj. Ajo nuk e trajton veten e saj ndryshe. "Unë jam një personazh gjithashtu" thotë ajo, një personazh që ndërvepron me mjedisin kreativ në të njëjtën mënyrë siç ndërveprojnë edhe personazhet e tjera, duke ndjekur të njëjtat rregulla stilistike.
Stili i Manshen është ndikuar nga fëmijëria e saj. Ajo është rritur në një qytet të vogël, të lagësht dhe të dendur në popullatë, në Kinën jugore. "Unë jam nga brezi i fëmijëve të cilët i kishin prindërit të zënë në punë", thotë ajo. "Si rezultat, kam kaluar një pjesë të konsiderueshme të fëmijërisë sime duke u shprehur lirshëm në bllokun tim, në përpjekje për të argëtuar veten."
Leximi i romaneve me grafikë do të mbante mendjen e saj të re të zënë dhe ajo do të futej fshehurazi në comics të vjetra kineze që babai i saj i ruante në raft. Manshen kujton format e tyre të vogla, të printuara keq por të ilustruara me mjeshtëri nga artistë kinezë të viteve '60 dhe '70. Më vonë, këto u bënë material studimi, atëherë kur mësoi të zotëronte linjat e sofistikuara “të boshatisura”, kineze.
Manshen fillon me një laps, për të shkuar tek linjat me ngjyrë; pastaj shton ngjyrën digjitale për të kompletuar tablonë. Pikturat e saj shprehin një humor që është njëkohësisht nostalgjik dhe rinor. "Unë qëllimisht përpiqem të arrij një humor që është i mbytur dhe apatik", thotë Manshen. Për këtë arsye, ilustrimet e saj nuk rrënjosen brenda një kohe apo hapësire, pasi shprehin “gjendje”.
Një tjetër element i përsëritur, dhe kuptimplotë në punën e saj është natyra. "Vendlindja ime është e njohur për peizazhet e saj , malet shkëmbore, shpellat dhe lumenjtë dredha-dredha", thotë Manshen. "I dua bimët, pemët dhe lulet. Dua shëtitjet e gjata pyjeve. Unë e vlerësoj çdo gjethe dhe petal dhe kam disa bimë të gjelbra përreth meje në shtëpi dhe në punë ".
Bimët në punimet e saj nuk janë bimët e së shtëpinë e saj. Janë pemë ose bimë që ajo thotë se i ka takuar, dhe që shkon shpesh për t’i vizituar. "I shoh ato ashtu si njerëzit”, shton Manshen.
[gallery]25735[/gallery]
d.gj/ Shqiptarja.com
![](https://www.shqiptarja.com/template/img/sh_logo1.png)