Në një jetë pa Shën Valentin, dashuria quhej eros. Ca mbrëmje kishte Electric Blue. Ai i kishte kërkuar së ëmës ta zgjonte. Dashurinë bënin vetëm zogjtë, pemëve. Në klasë, ai i kishte hedhur asaj një pusullë. I thoshte që e donte. Në orën e punës me metal. Më pas ai kishte ikur, me anije, në det.
Ai i fishkëllente poshtë pallatit një melodi të dëgjuar. Të shoh në sy. Ajo nuk ia fërshëllente. Bicikletën më vonë dikush ia vodhi. Ndofta një komshi. Atëherë nuk kishte Shën Valentin. Dashuronin cdo ditë, kur kishin mundësi. Kur putheshin në filma, sytë i mbyllte me duar dhe frymën e mbante me zor. Kishte lexuar “Shtëpinë e Shpirtrave”. Nuk festonte askush Shën Valentin. Ai mbante një golf të bardhë sintetik. Për festa. Mbase edhe në shkurt. Nuk e dinte se ishte Shën Valentin.
Në bankat e shkollës putheshin gjunjët. Aq. Nuk kishte Valentin. Palestra ishte vendi më erotik i jetës shkollore. Unë për vete atë njihja. Dhe nën trysninë e kilotave me llastik të fortë, askush nuk kishte dëgjuar për Shën Valentin. Tutat ishin veshja më erotike. Mos dil me tuta, se s’ka lezet!
Por ja që jeta kish kuptim dhe pa pathosin e Valentinit. Mjaftonte një pastë tek Pallati i Kulturës ditëve të zakonshme, ulur, apo në këmbë, tek pasticeria në cep tek Lana. Krem pasticerie. Më vonë e pamë në filma erotikë, kur televizori kapte me “miza”. Atëherë ishte shumë vonë. Pasta kishte mbaruar. Tani makaronave u themi pasta. Kremi përdoret për fytyrën.
Shën Valentin ishte cdo herë që shkonim në kinema për puthje bërrylash dhe aroma flokësh. Për prekje duarsh kur shkëmbenim biletat dhe nga bezja ku luhej filmi një tjetër film në mendje shihnim. Shën Valentini ishte fukara. Me cokollata të vogla, në pasticerinë e liqenit. Me lule vetëm në Maternitet. Me llokume kur dilje nga materniteti.
Shën Valentini vinte bashkë me autorizimin për lavatrice. Një kondrabufe bëhej sebep për lindjen e një foshnjeje. Ah, një leje për kamp. Pushime në plazh dhe sërish fëmijë. Shën Valentini vinte kur i tekej, por sidomos në verë.
Shën Valentini vjen në shkurt se duhet një break.
Redaksia Online
l.q/Shqiptarja.com
/Shqiptarja.com
Ai i fishkëllente poshtë pallatit një melodi të dëgjuar. Të shoh në sy. Ajo nuk ia fërshëllente. Bicikletën më vonë dikush ia vodhi. Ndofta një komshi. Atëherë nuk kishte Shën Valentin. Dashuronin cdo ditë, kur kishin mundësi. Kur putheshin në filma, sytë i mbyllte me duar dhe frymën e mbante me zor. Kishte lexuar “Shtëpinë e Shpirtrave”. Nuk festonte askush Shën Valentin. Ai mbante një golf të bardhë sintetik. Për festa. Mbase edhe në shkurt. Nuk e dinte se ishte Shën Valentin.
Në bankat e shkollës putheshin gjunjët. Aq. Nuk kishte Valentin. Palestra ishte vendi më erotik i jetës shkollore. Unë për vete atë njihja. Dhe nën trysninë e kilotave me llastik të fortë, askush nuk kishte dëgjuar për Shën Valentin. Tutat ishin veshja më erotike. Mos dil me tuta, se s’ka lezet!
Por ja që jeta kish kuptim dhe pa pathosin e Valentinit. Mjaftonte një pastë tek Pallati i Kulturës ditëve të zakonshme, ulur, apo në këmbë, tek pasticeria në cep tek Lana. Krem pasticerie. Më vonë e pamë në filma erotikë, kur televizori kapte me “miza”. Atëherë ishte shumë vonë. Pasta kishte mbaruar. Tani makaronave u themi pasta. Kremi përdoret për fytyrën.
Shën Valentin ishte cdo herë që shkonim në kinema për puthje bërrylash dhe aroma flokësh. Për prekje duarsh kur shkëmbenim biletat dhe nga bezja ku luhej filmi një tjetër film në mendje shihnim. Shën Valentini ishte fukara. Me cokollata të vogla, në pasticerinë e liqenit. Me lule vetëm në Maternitet. Me llokume kur dilje nga materniteti.
Shën Valentini vinte bashkë me autorizimin për lavatrice. Një kondrabufe bëhej sebep për lindjen e një foshnjeje. Ah, një leje për kamp. Pushime në plazh dhe sërish fëmijë. Shën Valentini vinte kur i tekej, por sidomos në verë.
Shën Valentini vjen në shkurt se duhet një break.
Redaksia Online
l.q/Shqiptarja.com










