Në një qoshe të qytetit të Vlorës, zhurma e tornos degjohet ende. Është zëri i një epoke që po shuhet ngadalë. Brenda kësaj punishteje modeste, prej më shumë se gjashtë dekadash, Elam Zeqiraj vazhdon të punojë me të njëjtin pasion si ditën e parë.

Ai kaluar 63 vite të jetës së tij pranë tornos, një makineri që dikur ishte qendra  e prodhimit industrial. Në kohën kur Shqipëria ishte e izoluar dhe mungesat teknologjike përdoreshin si sfidë për mjeshtërinë, puna e Elamit ishte jetike për ndërtimin dhe mirëmbajtjen e automjeteve.

Sot, në moshën 79-vjeçare, ai është nder te vetmit te  mbetur që ende e mbajne gjallë këtë zanat.

“Nuk ka më punë,” thotë Elami me një buzëqeshje të hidhur, “kam pesë ditë që hap punishen dhe nuk kam pasur asnjë klient. Të rinjtë nuk e duan më këtë profesion, nuk i mban dot ekonomikisht.”

Industria e pjesëve mekanike ka përparuar, makinat moderne prodhohen në seri dhe tregu ofron gjithçka të gatshme. Në këtë realitet të ri, mjeshtri i torno-s nuk ka më vendin që dikur i takonte.

Por Elami nuk është dorëzuar. Çdo mëngjes hap derën e punishtejes së tij, ndez makinerinë dhe i jep forme hekurit, si për të mos lejuar që kjo mjeshtëri të shuhet.

“Kur jam këtu, më duket vetja si djalë i ri. E ndjej që punoj me shpirt', tha ai.

Për të, puna është më shumë se mjet jetese. Është mënyra se si i jep kuptim ditës dhe e lidh me rrënjët. Edhe pse në një botë që ndryshon çdo ditë, ai ka zgjedhur të qëndrojë besnik ndaj pasionit dhe profesionit që e ka shoqëruar gjithë jetën.

Elam Zeqiraj është simbol i përkushtimit, i qëndresës dhe i dashurisë për punën e ndershme. Në heshtjen që e rrethon, zhurma e torno-s së tij tingëllon si një kujtesë: që mjeshtëria nuk duhet të harrohet, dhe pasioni nuk plaket kurrë.