TIRANE - Kryetari i qeverisë shqiptare, pikërisht ai dhe jo ndonjë intelektual, gazetar apo politikan dosido i ndonjë partie të vogël, ka  folur  në një konferencë  për  sigurinë në Mynih të  Gjermanisë për  “albanofobinë”, duke e  konsideruar  atë një  kërcënim serioz për stabilitetin e Ballkanit.

“Albanafobia, në të gjitha qëndrimet kundrejt shqiptarëve, është e gjallë dhe në veprim dhe ajo kërcënon  seriozisht stabilitetin në rajon”, citohet të këtë thënë  kryeministri në  fjalën e  tij të mbajtur gjatë një seancë ku kanë qenë të pranishëm   shtetarë  të  lartë dhe politikanë të njohur nga  vendet fqinje me Shqipërinë, si  Presidenti i Maqedonisë, Prsidenti i Kroacisë, Kryeministri i Malit të Zi, e  të tjerë.

Paraqitja e “albanofobisë” në rangun e  një   rreziku  rajonal  është  një gjë e re  në agjendën politike  të kryetarit të qeverisë shqiptare;  sikurse është e  pazakontë, për  të mos thënë e panjohur në  vendet e lira  të dëgjosh burra shteti të  flasin në këtë mënyrë për  frikën dhe ndjenjat negative të të tjerëve ndaj  bashkombasve të tyre.

Fraza  “ albanofobia kërcënon seriozisht stabilitetin në rajon” është   e fortë, e përshtatshme në rastin me të mirë për  një konferencë  me ngarkesa krize, çfarë nuk duket se ka qenë  ajo për sigurinë në  Mynih. Megjithatë,  nuk ka pasur reagime  me fjalë nga të pranishmit.  Kjo  tregon se  alarmi i tij  nuk është marrë seriozisht, ka tingëlluar si diçka e kërkuar, pa kontekst politik të qartë apo edhe si lajthitje, siç është raportuar nga  korrespondentë  të medias.

Por edhe në Tiranë   njoftimi i rrezikut  të ri për  Ballkanin e meziterezitur falë investimit kolosal të SHBA-së dhe Europës,  ka   renë si një lloj rrufeje në një qiell jo aq të vërejtur. Natyra e marrëdhënieve ndërkombëtare   është e tillë që  kur  kryeministri vendos të  shpallë  publikisht një kërcënim për vendin e  tij  në një konferencë ndërkombëtare, presupozohet se   kërcënimi  në fjalë është  ekspozuar e diskutuar gjerë e gjatë në  vend, se është trajtuar  me seriozitetin e  duhur në rrugë diplomatike, se publiku  vendas , pse jo dhe publiku i vendeve fqinje,  është mjaftueshëm i  informuar  për   faktet, motivet dhe përmasat e kërcënimit.

Nuk mund ta di  a ka pasur një komunikim  të  diplomacisë shqiptare me  Uashingtonin  dhe Brukselin  për këtë çështje. Por që  publiku  shqiptar nuk ka marrë informacion  dhe për rrjedhim nuk e kupton  mirë përse është fjala,  këtë  mund ta thotë kushdo që ndjek zhvillimet në Shqipëri, në rajon dhe me gjerë.   Kur  paska marrë albanofobia këto përmasa  kaq të frikshme? Ku  janë  në veprim  programet dhe programet e reja  që  duan të krijojnë pesë kombe të ndryshme nga  brumi  i shqiptarëve  të shpërndarë  në pesë  shtete, siç tha kryeministri? Këtu nuk  është  dhe s’mund të jetë fjala për  albanofobinë e vjetër,  për atë që çoi në copëtimin e  trojeve  shqiptare në  Konferencën e  Ambasadorëve në vitin 1913.  Këtë e dinë gjithë shqiptarët. Por ajo është tashmë një padrejtësi e korrigjuar  në thelbin e saj  me luftën  historike të NATO-s   dhe  luftëtarëve shqiptarë për çlirimin e Kosovës nga sundimi serb, me shpalljen e shtetit të pavarur të Kosovës, me përparimin e statusit  shtetformues të shqiptarëve  të Maqedonisë , e tjerë.  Politikanëve shqiptarë, sidomos atyre me peshë,  nuk u shkon të flasin  si qëmoti për  albanofobinë e  shekullit  të kaluar, ndërkohë që shekulli i ri ka startuar  dhe po vazhdon si shekulli i shqiptarëve.  Kush është duke përfituar  sot   çfarë ka humbur  e çfarë ka ëndërruar  deri dje nuk ka pse ta mbajë kokën  prapa.

Mund të flitet e duhet të flitet pa dyshim për  trajtat e reja të albanofobisë, por  me masë, me  objektivitet, me shembuj konkretë, pa marrë yrysh kot,  pa sensin e  vetviktimizimit, pa  populizëm, pa llogari politike meskine, me  sensin e pastrimit të fushës nga paragjykimet   dhe fobitë raciale,  me  dëshirën për  përafrim dhe miqësi me fqinjët, duke nxjerrë në pah vlerat dhe virtytet më të mira të popullit tënd.  Një shoqëri e hapur siç është  Shqipëria ka plot  tribuna dhe institucione  që mund të godasin, kur është  nevoja,  rastet e racizmit  antishqiptar.  Edhe në këtë  rast, sipas  mendimit tim,  Kryeministrit dhe  Presidentit të Republikës   u shkon  të  flasin vetëm  kur  shihet se albanofobia  po u jep tonin qëndrimit  dhe politikave  zyrtare  të vendeve të tjera ndaj shqiptarëve.  Jo çdo gjë, jo çdo gjest mund të klasifikohet  si shprehje albanofobie.  Në historinë e  tyre të gjatë të shkëmbimeve  popujt dhe kombet  krijojnë edhe klishe  të ndryshme për njëri tjetrin. Nganjëherë edhe pexhorative.  Sharlatanë  politikë ka e do  të ketë, rudimente të  së kaluarës  ka ende, por realisht kjo që po jetojmë është epoka e një  ndryshimi dhe fqinjësie  të mirë që nuk e kanë njohur shumë breza para nesh. Asnjëherë  gjatë njëqind vjetëve të fundit shqiptarët, grekët, maqedonasit, malazezët, serbët dhe kroatët  nuk kanë dhenë e nuk kanë marrë   me njëri tjetrin si tani.  Jemi akoma në fillesat e Ballkanit të ri, sigurisht, por ky është trendi, kjo është e ardhmja. Posaqë kemi zgjedhur të gjithë trenin e integrimit euroatllantik, “jemi dënuar” të  jemi bashkudhëtarë, miq.

Cila është atëherë arsyeja e këtij shpërthimi të pazakontë të kryeministrit në Munih?  Nëse është serjoze, një çështje aq e madhe si ajo që ngriti ai nuk mund të thuhet vetëm njëherë. Pra në ditët në vijim do të shohim nëse zoti  Berisha do t’i rikthehet temës së albanofobisë  duke sjellë në këtë rrafsh informacione  dhe situata  konkrete e  të reja që mbështesin alarmin  e tij.   Me aq sa tha  dhe ashtu si e paraqiti   çështjen në konferencën e Munihut la përshtypjen se   ishte  më shumë  një si replikë  dhe kapriçio e tërthortë  e tij  ndaj paralajmërimeve  konfidenciale dhe publike amerikane  në lidhje me retorikën  dhe idetë e  tij nacionaliste  të kohëve të fundit  në funksion të zgjedhjeve të  23 qershorit 2013.  Berisha është i fiksuar të mos dorëzohet, kur  i thonë stop për një gjë.  Sidomos kur “stop”-i del  në publik.  Albanofobia ishte  gjetja e tij për të përsëritur në  një kontekst  viktimizimi dhe rivendikimi  tezën e  tij  të  bashkimit kombëtar, duke trajtuar kësaj radhe këtë  aspiratë  legjitime të kombit shqiptar si  një përgjigje  ndaj atyre që po punojnë për të krijuar pesë kombe të ndryshëm nga i njëjti brumë shqiptar!  Fakti që nuk na duan dhe frika se mos na tjetërsojnë   marrin në  këtë  arsyetim  statusin e motivit të  bashkimit. Motiv më të dobët dhe më pa të ardhme  nuk mund të ketë.  Kontradiksionet që rrjedhin nga zberthimi i tij janë   të shumta.

Nuk po merremi me to. Por ia vlen të nënvizojmë se në kushtet e sotme   Bashkimi Kombëtar   është një proces që  shkon përpara si pjesë  e agjendës evropiane dhe euroatlantike të  Shqipërisë, Kosovës dhe mbarë Ballkanit Perëndimor, se realizimi i tij  nuk mund të mos jetë  çështje ndërkombëtare, siç kanë qenë  të gjitha zgjidhjet e mëdha   të shekullit të ri për shqiptarët, se ky  bashkim i celebruar nga partnerët tanë,  pse  jo dhe fqinjët tanë,   do të vijë  si  investim  i ri përfundimtar  për  paqen në  Ballkan dhe Evropë; se bashkimi eventual  do të  përfshinte  Shqipërinë dhe Kosovën dhe, në skenarin e shpërbërjes së republikës  fqinjë të  Lindjes,  pjesën  shqiptare të Maqedonisë, por do të ketë minoritete shqiptare në  Serbi, Mal të  Zi e gjetkë, siç ka minoritete në Shqipëri, pra nuk ka   kuptim të flitet me tone rivendikuese për shqiptarë të coptuar në pesë shtete, se ka edhe serbë në tre- katër shtete,  ka edhe rumunë,  polakë apo hungarezë,  pra nuk duhen konfonduar çështjet nacionale aty ku ekzistojnë  me çështjen e minoriteteve.

Bashkimi  kombëtar shqiptar i së bashkueshmes, posaqë   shkon  përpara si ide në epokën e integrimeve, do të vijë  natyrshëm si shprehje e rritjes  së  respektit për shqiptarët  si popull dhe e dinjitetit të  Shqipërisë dhe Kosovës si shtete të pavarura. Në gjithë këtë kontekst  dhe rrjedhë pozitive të kohës, rilindasit tanë  dhe vetë themeluesi i shtetit shqiptar, Ismail Qemali  do tu këshillonin  sot më shumë se kurrë politikanëve   shqiptarë një sjellje zotërinjsh  që i kontribuon miqësisë dhe paqes me fqinjët tanë të fatit dhe historisë.  Kur më shumë se sot,  me  SHBA-në partner strategjik, me Evropën  që na do pjesë  të saj, me Kosovën shtet të pavarur?


Shkrimi u publikua sot në gazetën Shqiptarja.com(print), 12 shkurt 2013
(ad.ti/shqiptarja.com)