Janë katër. Dhe nuk ka problem nëse ka ricikluar një plan tashmë të përdorur (me sukses edhe dy herë të tjera). Pseudonimi, "magjistari" i arratisjes është i qartë, Taulant Toma e meriton vërtet këtë punë. U zhduk (përsëri) agimin e së dielës. Në kontrollin e mëngjesit, në orën 8, krevati i tij ishte bosh. Një grabitës, hajdut, trafikant droge, 41-vjeçari shqiptar, dënimi i të cilit do përfundonte në një të ardhme të largët, 2048, ka qenë gjithmonë në arratisje. Kudo që ka qenë i burgosur, në Itali apo jashtë shtetit, Taulanti ka arritur gjithmonë të arratiset.

Dje, kur oficerët e policisë së burgut me siguri të lartë të Operas, në hyrje të Milanos, hynë në qelinë e tij, gjetën një hekur të dritares të prerë (gjithashtu të drejtat e tij të autorit), dhe çarçafët e lidhur me mjeshtëri që ka përdorur për të zbritur në oborr. Planin e kishte përgatitur me kujdes. Dukët se limën e kishte siguruar në një nga "zonat e punës" së burgut. Ka mbledhur disi çarçafët e nevojshëm për t’u lëshuar nga kati i tretë, për më shumë se dhjetë metra. Dhe materialin për grepin e tij të improvizuar me të cilin është ngjitur për gjashtë metrat e lartësisë së murit të jashtëm rrethues: një seri bishtash fshese të lidhura me një shirit, me një grep hekuri për të "kapur" murin dhe për t'u ngjitur.

Arratisja do të duhej të përfshinte edhe shokun e qelisë, i cili në fund megjithatë hoqi dorë. Kamerat e regjistrojnë 41-vjeçarin duke u larguar në këmbë. Janë orët 6:30 të mëngjesit. Mesa duket, alarmi nuk ka rënë. Oficerët e policisë së burgjeve (të paktë, për shkak të festave) nuk vunë re asgjë. Dhe kështu Taulanti fitoi të paktën një orë avantazh.

Në të kaluarën, më 14 dhjetor 2013, në atë që ndoshta ishte plani i tij më imagjinativ, për t’u zhdukur nga burgu i Lantin, pranë Liège, në Belgjikë, u ndihmua nga të burgosurit e tjerë, të cilët ishin rreshtuar në një piramidë njerëzore mjaftueshëm të lartë për ta çuar "magjistarin" në majë, ndërsa gardianët merreshin me një shpërthim të krijuar posaçërisht. Përtej murit, kishte qenë një komando i armatosur që e mori dhe e çoi me makinë. Taulanti — trup i imët dhe me një shenjë në faqen e djathtë — duket se ka lidhje të shkëlqyera në mafian shqiptare. Në fakt, arratisja e tij, atëherë, zgjati një vit e gjysmë. E kapën vetëm në mars të 2015.

Në Belgjikë mbërriti si një njeri tashmë i arratisur. Ai u arratis më 2 shkurt nga burgu i Parmës me të njëjtën skemë të përdorur dje. Atë vit nuk iku vetëm. E shoqëroi një tjetër kriminel shqiptar. Ishte me të që Toma preu hekurat, për t’u lëshuar më pas me çarçafë, dhe për t’u zhdukur përtej murit rrethues. Pasoi një hetim për të kuptuar se si kishte qenë e mundur. Dhe muaj kërkimesh të gjera që u ndërprenë më 11 shtator 2013, me arrestimin e tij në Belgjikë. Ku e mbyllën, dhe u detyruan të viheshin sërish në ndjekje të tij pas më pak se tre muajve. E kapën sërish, pikërisht në 2015-n, dhe e dërguan në Itali, në Opera, katër vjet më vonë.

Megjithatë, për "debutimin" e tij, duhet të kthehemi edhe më shumë pas në kohë. Ishte viti 2009. Taulanti ishte 25 vjeç. Ai ishte një grabitës - me zakonin e prerjes së hekurave, jo vetëm ato të zyrave postare në të gjithë Italinë Veriore - i mbyllur në super-burgun në Terni. Edhe atëherë, çeliku nuk e kishte ndaluar. As gjatësia (falë çarçafëve, përsëri). Ai u zhduk për disa muaj. Deri në bastisjen nga oficerët e Njësisë Hetimore të Burgjeve dhe oficerët e stacionit të policisë milaneze Garibaldi-Venezia në një banesë në Casarile./Corriere della sera