DOSJA/ Gjykata e Floridas 'varros' Shkëlzen Berishën, i rrëzon alibinë për Gërdecin dhe trafikun e armëve

Si dështoi Shkëlzen Berisha të përgënjeshtrojë përfshirjen në trafikun e armëve nga Gërdeci për Afganistan dhe lidhjet me historinë e shpërthimit

Shkëlzen Berisha, djali i Sali Berishës, ka dështuar keqazi në përpjekjen e tij për tu shfajësuar para një gjykate amerikane se ai nuk ka qenë i lidhur me biznesin e trafikimit të armëve dhe municionit kinez për llogari të një kompanie amerikane nga Gërdeci në drejtim të Afganistanit.

Një gjykatë në Florida hodhi poshtë pretendimet e tij duke pushuar çështjen që Shkzëlen Berisha ka ngritur ndaj autorit amerikan Guy Lawson, autor i librit për Gërdecin “Arms&the Dudes”.

Vendimi është marrë në Flordia në Dhjetor, por ai ka qenë “i arkivuar” në heshtje deri më 14 Mars, një ditë më parë. Nuk dihet pse Gjykata e Floridas vendosi ta bëjë publike atë për herë të parë më 15 Mars, ditën e shpërthimit të Gërdecit.

Në argumentet e saj gjykata hedh poshtë pretendimet e Shkëlzen Berishës se ai nuk është i përfshirë në këtë veprimtari, duke ju referuar fakteve dhe inevstigimeve të mediave më të rëndëdsishme botërore si New York Times, dokumentari i Al Jazeera-s, shtypit lokal shqiptar dhe pasuron dhe më tej akuzat ndaj tij duke ju referuar librit të Lawson, i cili ka dëshminë e vajzës së Kosta Trebickës, e cila e konsdieron Shkëlzenin një vrasës të mundshëm të babait të saj.

Gjykata ka përshkruar në vendimin e saj historinë e shkurtër të bizinesit të trafkut të armëve nga Shqipëria në të cilën është i përfshirë Shkëlzen Berisha, duke treguar historinë e dy djemëve amerikanë, Efraim Diveroli dhe shokut të tij, të cilin e përhskruan si një aferë korruptive ku ishte e përfshirë mafia lokale shqiptare.

Pikësëpari, gjykata hodhi poshtë padinë e Shkëlzen Berishës, bazuar në statusin publik të tij.

Sipas saj, për të përcaktuar nëse në një çështje bëhet fjalë për shpifje apo jo, atëherë duhet përcaktuar nëse paditësi është figurë publike apo jo dhe nëse materiali shpifës është një çështje private apo publike.

Sipas saj, deklaratat e bëra në këtë rast kanë lidhje me shitjen e armëve dhe korrupsionin që prekte qeverinë shqiptare. Duke bërë një analizë të gjatë, gjykata del në përfundimin se paditësi mund të konsiderohet si një figurë publike, duke qenë se ai është djali i ish-kryeministrit të vendit.

Por ajo vijon duke thënë se figurat publike në mënyrë vullnetare e ekspozojnë veten ndaj deklaratave të pavërteta që mund të bëhen ndaj tyre. Ndërkohë, paditësi akuzohet edhe për akte korruptive në çështjen e privatizimit të kompanisë energjetike shqiptare dhe lotarisë kombëtare të Shqipërisë.

Argumenti i dytë i dhënë nga gjykata e Floridas, lidhet me faktin nëse pala e akuzuar ka pasur apo jo qëllime dashakeqe ndaj paditësit. Sipas kësaj gjykate, paditësi nuk është në gjendje që të vërtetojë që pas deklaratave të bëra nga pala e paditur, qëndrojnë vërtet qëllime dashakeqe.

Ja si e përshkruan Gjykata historinë e trafikut të armëve nga Gërdeci

Në vitin 2005, i pandehuri Packouz filloi të punonte për AEY, Inc., një kompani e drejtuar nga miku i tij i fëmijërisë Diveroli.. AEY bëri paratë e veta duke ofruar oferta dhe duke përmbushur kontratat e prokurimit të armëve të vendosura online nga ushtria e Shteteve të Bashkuara.

Në vitin 2006, AEY fitoi një kontratë për të siguruar pajisje për ushtrinë afgane, një marrëveshje me vlerë rreth 300 milionë dollarë. Komponenti më i rëndësshëm i kësaj marrëveshjeje, ishte shpërndarja e 100 milionë fishekëve për automatik kallashnikov AK-47 në Afganistan.

Duke përdorur një ndërmjetës, AEY zbuloi këtë municion të kërkuar në Shqipëri, për shkak të çmimit të volitshëm.

Plani i AEY ishte të përdorte një kompani ndërmjetëse që t’i blinte këta fishekë nga MEICO shqiptare për llogari të saj

Podrizki një shok fëmijërie i Diverolit udhëtoi për në Shqipëri dhe u takua me Ylli Pinarin, kreu i MEICO.

Pinari i tregoi furnizimin me municion të epokës së Luftës së Ftohtë . Podrizki vuri re se disa nga paketimet e municioneve mbanin shenja kineze, një pengesë e mundshme ligjore, duke pasur parasysh se ekzistonte një embargo që ndalonte kompanitë amerikane të shisnin e blinin municione kineze.

Për këtë qëllim, Podrizki angazhoi një biznesmen shqiptar, Kosta Trebicka, për të hequr municionin nga paketimi i tij origjinal dhe për ta vendosur atë në çanta plastike të papërshkrueshme dhe kuti kartoni.

Gjatë procesit Trebicka zbuloi se ndërmjetësi i AEY, i kishte shitur municionin në AEY, pothuajse me dyfishin e çmimit që ai i pagoi MEICO-s.

Packouz spekuloi se diferenca e çmimeve kishte të bënte me pagesat e “rryshfeteve” për zyrtarët shqiptarë, ndoshta duke përfshirë edhe Pinarin.

Në maj 2007, Diveroli mësoi rreth situatës dhe fluturoi drejt Shqipërisë për të negociuar drejtpërdrejt me MEICO.

Diveroli dhe Podrizki u takuan me Pinarin në Tiranë, kryeqytetin shqiptar.

Ata u takuan edhe me bashkëpunëtorin e biznesit Pinari, Mihail Delijorgji dhe një individ tjetër, përshkruar si “sypeshkaqen”, në të njëjtën moshë si Podrizki, i cili heshti dhe nuk u prezantua.

Gjatë këtij takimi, Diverolit ju kërkua nga mafjozët shqiptarë, të prishnin kontratën me Kosta Trebickën dhe ata i thanë se do t’i ulnin paksa çmimin.

Më vonë, Diveroli dhe Trebicka i thanë Podrizkit se njeriu i heshtur dhe i paidentifikuar në takim ishte biri i kryeministrit shqiptar.

Pas marrëveshjes së re, të arritur në takim, kompanisë së Delijorgjit iu dha marrëveshja e ripaketimit.

Trebicka, duke qenë i prerë, filloi të komunikonte me gazetarët, duke përfshirë edhe në New York Times, në një përpjekje për t’i ekspozuar ata që po përfshiheshin në marrëveshjen e AEY dhe që e nxorrën atë jashtë loje

Në një përpjekje për të mbledhur prova inkriminuese, Trebicka regjistroi një nga telefonatat e tij me Diverolin.

Gjatë kësaj thirrjeje të regjistruar, Diveroli i tha Trebickës se ai nuk mund ta rikthejë atë në marrëveshje, sepse korrupsioni që rrethonte atë “u ngjit më lart tek kryeministri dhe djali i tij.”

“Nuk mund ta luftoj këtë mafie”, tha Diveroli Trebickës, duke shtuar: “Ishte tepër e madhe. Kafshët sapo dolën jashtë kontrollit. “Id.

Më 23 gusht 2007, zyra e AEY në Miami Beach u kontrollua nga hetuesit federalë. Gjatë gjithë hetimit që pasoi, të dy Packouz dhe Podrizki bashkëpunuan me zbatimin e ligjit.

Diveroli mori një dënim, me katër vjet burg.

Akuzat e shtypit ndërkombëtar dhe atij lokal rreth Shkëlzen Berishës dhe grupit të tij

Gjykata e Floridas përshkruan në argumentet e saj dhe Shpërthimin e Gërdecit, një histori që zhvillohej paalelisht me trafikun e armëve dhe ku ishte sërisht i lidhur Shkëlzen Berisha me Mihal Delijorgjin dhe Minstrin e Mbrojtjes Fatmir Mediu.

Gjykata ka theksuar se më 15 mars 2008, një fabrikë ku punëtorët po demontonin municione për skrap shpërtheu në afërsi të Gërdecit. Shpërthimi vrau 26 njerëz dhe plagosi qindra të tjerë.

“Hiroshima politike” e Gërdecit çoi në arrestimet dhe dënimet e shefit të MEICO Pinari dhe bashkëpunëtorit të tij Delijorgji, të cilët u gjetën të përfshirë në marrëdhënie korruptive që rezultuan në grumbullimin e municioneve të rënda të shkatërruara nga civilët e pa trajnuar në mes të një zone banimi .

Shtypi sipas gjykatës ka theksuar se paditësi Shkëzlen Berisha dhe Ministri i Mbrojtes Fatmir Mediu, ishin të përfshirë gjithashtu, por asnjë prej tyre nuk u ndoq penalisht.

Më 27 mars 2008, derisa AEY ishte ende në biznes, New York Times publikoi një artikull në faqen e parë në lidhje me kompaninë nën titullin “Furnizuesi nën hetim mbi armët për afganët”.

Duke cituar regjistrimin që Trebicka kishte bërë nga Diveroli, duke përfshirë deklaratën e këtij të fundit që “Kryeministri dhe djali i tij” ishin të përfshirë në marrëdhëniet “mafioze”, artikulli theksonte se biseda “e fshehur” e “sugjeroi korrupsionin” me zyrtarët shqiptarë.

Shkëlzen Berisha ishte i vetëdijshëm për artikullin e New York Times-it pak pasi u publikua, por kurrë nuk e paditi, ose të kërkonte të bënte ndonjë korrigjim.

Deri më sot, artikulli mbetet në dispozicion në formën e tij origjinale.

Më 8 tetor 2008, New York Times raportoi se Trebicka ishte “gjetur i vdekur. . . në një rrugë rurale pranë makinës së tij. Artikulli vuri në dukje se Trebicka kishte qenë dëshmitar në hetimin e shpërthimit të Gërdecit . Policia e paraqiti vdekjen si aksident automobilistik, gjë që u prit me dyshime nga media shqiptare, e cila perifrazoi në këtë rast përmbajtjen e thirrjes së regjistruar të Trebickës me Diverolin, ku deklaroi se “Z. Diveroli thoshte se korrupsioni shkonte deri tek kryeministri shqiptar Sali Berisha dhe djali i tij.

Artikujt e Rolling Stone D. Lawson

Më 16 mars 2011, revista Rolling Stone botoi një artikull për AEY të shkruar nga i pandehuri Lawson, një gazetar investigativ.

Lawson u mbështet në të dhënat gjyqësore, në artikuj të lajmeve dhe në informacione dhe dokumente që ai kishte marrë nga Packouz. i Lawson ka deklaruar se ai e gjeti Packouz të jetë “i mençur, dhe i besueshëm”. Rolling Stone verifikoi artikullin e Lawson përpara publikimit.

Artikulli i Lawson raportoi se marrëveshja shqiptare e AEY ishte strukturuar për të paguar rryshfete zyrtarëve lokalë dhe citoi thirrjen tashmë të njohur, në të cilën Diveroli kishte deklaruar se korrupsioni në Shqipëri “u ngjit më lart, tek kryeministri dhe djali i tij”.

Artikulli gjithashtu raportoi se marrëveshja për ripaketimin e municioneve ishte marrë nga Trebicka në mënyrë që t’i jepej Mihail Delijorgjit, “një mik i djalit të kryeministrit”.

Artikulli i Lawson mori një vemendje “të madhe” dhe u propozua për çmimin më të mirë të vitit 2012 të dhënë nga Shoqata Amerikane e Redaktorëve të Revistës.

Ashtu si në artikullin origjinal të New York Times, paditësi Shkëlzen Berisha, ishte në dijeni të artikullit Rolling Stone rreth kohës që u botua. Paditësi pohon se ai dërgoi Laëson dhe redaktorin e tij Rolling Stone një email në përgjigje të artikullit, por Lawson mohon se e ka marrë atë dhe asnjë email i tillë nuk është prodhuar në këtë veprim.

Ashtu si artikulli i New York Times, edhe artikulli i Rolling Stone është ende në dispozicion në formën e tij origjinale.

Përveç artikujve të New York Times dhe Rolling Stone, të diskutuara më lart, ngjarjet dhe pretendimet në fjalë në këtë rast janë raportuar nga burime të ndryshme mediatike gjatë disa viteve.

Më 5 shkurt 2009, Broward Palm Beach New Times botoi një artikull që diskutonte vdekjen “misterioze” të Trebicka, duke vënë në dukje se “Trebicka kishte regjistruar një kasetë. . . në të cilën Diveroli tha se korrupsioni në [Shqipëri] u ngjit. . . kryeministrit dhe djalit të tij. ‘

Në maj 2009, në Shqipëri u botua një libër me titull “Katastrofa e Gërdecit: Shkaqet, Fajtorët dhe Viktimat”, nga Ardian Klosi. Klosi shkroi në librin se “djali i kryeministrit” thuhet se ishte i pranishëm në një takim të armëve me Pinari dhe Delijorgji.

Në vitin 2010, Al Jazeera transmetoi një raport hetimor gjysmë ore rreth shpërthimit të Gërdecit, i quajtur “Bullets and Bucks”.

Raporti kërkoi t’i përgjigjet pyetjes: “Pse ishte një objekt i rrezikshëm i municioneve i vendosur ndonjëherë në mes të një zone banimi?” Përgjigjja, tha ajo, ishte në një “skemë të korruptuar” në “thellësitë e errëta të politikës shqiptare”.

Raporti deklaroi se “djali i kryeministrit” – Paditësi – “dyshohet se ishte përfshirë në kompaninë prapa fabrikës së Gërdecit që nga fillimi.”

Raporti paraqiti debate nga parlamenti shqiptar, me ligjvënësit që kërkonin të dinin identitetin e “Shkelzenit” misterioz të referuar në dokumentet që lidhen me projektin e Gërdecit.

Gjithashtu, ai lidhi fatkeqësinë me çështjen e AEY, duke deklaruar se “prapa skenave në Gërdec” ishin “të njëjtët njerëz” të dyshuar “të përfshirë në [AEY]

Së fundi, raporti deklaroi se përkundër këtyre akuzave Paditësi Shkëlzen Berisha, nuk ishte marrë në pyetje nga prokurorët, diçka për të cilën hetimi i Gërdecit është “kritikuar gjerësisht”.

Në depozitimin e tij, paditësi pranoi se raporti i Al Jazeera ishte “dëmtues”.

Paditësi deklaron se ai “e informoi Al Jazeera për falsitetin e akuzave [të raportit], por se ai nuk paraqiti padi” duke respektuar dëshirat e babait të tij.

Në vitin 2011, një libër me titull “Bota e Shadow: Brenda Tregtisë së Armëve Globale”, nga Andrew Feinstein është botuar në Shtetet e Bashkuara. Në diskutimin e tij mbi marrëveshjen shqiptare të AEY-së, Feinstein shkroi: “është e rëndësishme se djali i kryeministrit Sali Berisha, u pretendua se ishte përfshirë në të paktën një takim me Delijorgjin dhe Pinarin…”

Gjithashtu në vitin 2011, kabllot e klasifikuara nga John Withers, ish ambasadori i SHBA në Shqipëri, u shpërndanë nga WikiLeaks.

Në një kabëll, Ambasadori Uidhers njoftoi se ish-kreu i ushtrisë shqiptare kishte kërkuar atë në një takim, nga frika për sigurinë e tij, duke deklaruar se Paditësi Shkëlzen Berisha, e kishte vënë atë nën

“presion të drejtpërdrejtë” për të vazhduar dhënien e “municioneve të kalibrit të lartë në Gërdec dhe për ta bërë këtë pa vonesë.

Më 29 tetor 2012, Republika e Re botoi një artikull që përsëriti origjinalin New York Times duke raportuar se “[2008], në një telefonatë të regjistruar në mënyrë të fshehtë, një tregtar amerikan armësh, u ankua se skema e tij për të shitur municion të paligjshëm nga shqiptarët në Ushtrinë e ShBA-së, u përfshi në një “mafie” shqiptare që përfshinte Berishën dhe djalin e tij.

Paditësi ka bërë edhe lajme të tjera në Shqipëri. Mediat lokale kanë raportuar se ai ishte i përfshirë në korrupsion në lidhje me një kompani të shërbimeve të energjisë dhe llotarisë së vendit.

Paditësi ka marr vëmendje publike përmes marrëdhënies së tij me Armina Mevlani, një ish-konkuruese e kontestuar në Miss World me shumë pasues në media sociale.

Paditësi Shkëlzen Berisha, mban një listë e-mailesh të gazetarëve shqiptarë, të cilëve u dërgon komente lidhur me raportimin e tyre dhe këto komente shpesh publikohen.

Postimet e Facebook-ut të paditësit janë marrë në mënyrë të ngjashme dhe publikohen nga mediat, duke e trajtuar si njeri publik.

Më 28 qershor 2011, Lawson pati një marrëveshje me S & S për të zgjeruar artikullin e tij Rolling Stone në një libër. Sipas marrëveshjes, Lawson mori përgjegjësinë, për të siguruar që libri ishte faktikisht i saktë.

Lawson kaloi katër vjet duke kryer intervista dhe duke shqyrtuar dhjetëra mijëra faqe të provave dokumentare, duke përfshirë dy artikujt e New York Times, artikullin Broëard Palm Beach New Times, artikullin e Republikës së Re, kabllot diplomatike të rrjedhura, librat Klosi dhe Feinstein dhe Al Jazeera transmetim i referuar më lart.

Lawson gjithashtu hyn në marrëveshje “të drejtat e jetës” me Packouz dhe Podrizki. Id. në ¶ 63. Sipas këtyre marrëveshjeve, Packouz dhe Podrizki i dhanë Lawsonit intervista, qasje në dokumente dhe shërbime të tjera, ndërsa Lawson mbajti kontroll ekskluziv editorial mbi përmbajtjen e librit.

Për të përmbledhur detajet e takimit të Tiranës, që pretendohet se merrte pjesë paditësi Shkëlzen Berisha, Lawson u mbështet në deklarimet e dhëna nga Podrizki, si dhe identifikimin e këtij të fundit të paditësit Shkëlzen Berisha, nga një fotografi e dhënë nga Lawson.

Lawson intervistoi Andi Belliun, një ish-punëtor në objektin e municioneve të Gërdecit, i cili e quajti paditësin “hijen” pas këtij projekti të keq. Belliu shkroi në një e-mail pasues se MEICO ishte “një kompani mafioze e stilit shqiptar” dhe ishte “mbështetur nga Shkelzen Berisha.”

Lawson gjithashtu komunikoi me vajzën e ndjerë të Kosta Trebicka, e cila i tha atij se ajo e konsideronte Paditësin Shkëlzen Berisha, një të dyshuar në vdekjen misterioze të babait të saj. Ajo i tha Lawson se babai i saj, kishte thënë se u përjashtua nga marrëveshja e ripaketimit të AEY-së, sepse “biri i Berishës. . . e donte atë për vete. “

Ankesa e paditësit

Paditësi solli këtë veprim kundër të pandehurve në qershor 2017, duke pretenduar një akuzë për shpifje dhe një akuzë për shpifje në vetvete. Compl., ECF Nr. 1, në 143-67. Në Ankesë, Paditësi sfidon pesë deklarata specifike të bëra rreth tij nga Laëson.5

Së pari, një skenë në librin e Lawson përshkruan takimin në Tiranë, ku morën pjesë Diveroli, Packouz, Podrizki, Pinari, Delijorgji dhe “një i ri. . . ulur në qoshe. “Kompleksi, ECF Nr. 1, në 87. Libri thotë:” Veshur me një kapele bejsbolli dhe një triko, [i riu] kishte flokë të errët, një mjekër të butë dhe sy të

hidhur. Ai nuk u prezantua. Kjo ishte Shkëlzen Berisha, djali i kryeministrit të Shqipërisë, ata më vonë do të thoshin nga Pinari.

Shkëlzeni ishte pjesë e asaj që njihej në Shqipëri si ‘familja’, grupi i shtrënguar dhe jashtëzakonisht i rrezikshëm që rrethonte dhe jetonte në dobi të kryeministrit. . . . Biri i kryeministrit mbeti i heshtur. . . . Diveroli dhe Podrizki u larguan. . . . ‘A kemi dalë vetëm nga një takim me mafian shqiptar’, u përplas me Podrizki. “Absolutisht. Absofuckinglutely. ‘”Id.

Më vonë, libri thotë se “Diveroli kishte rënë dakord të priste Trebicka nga puna e ripaketimit, e cila tani po bëhej nga një kompani. . . në dukje të kontrolluar nga djali i kryeministrit dhe Mihail Delijorgji. “Id. në ¶ 103.

Libri gjithashtu citon bisedën e regjistruar midis Diverolit dhe Trebickës që u botua në artikullin origjinal të New York Times, në të cilin Diveroli tha: “[Korrupsioni] u ngjit më lart tek kryeministri dhe djali i tij. Nuk mund ta luftoj këtë mafioz. U bë shumë e madhe. Kafshët sapo dolën jashtë kontrollit. “DSOF në ¶ 27; shih gjithashtu Compl., ECF No. 1, në ¶ 105.

Në seksionin e fotografisë së librave, imazhi i Paditësit shfaqet me titullin: “Gjithashtu, përfshirë, zbuluan dudes, ishte djali i kryeministrit, Shkelzen Berisha.” Kompleksi, ECF Nr. 1, në ¶ 104.

Paditësi gjithashtu sfidon deklaratat që nuk i referohen atij, por i referohen Kryeministrit shqiptar apo “mafiozëve shqiptarë” në abstrakt.

STANDARDET LIGJORE

A. Përmbledhje e aktgjykimit

“Një palë mund të lëvizë për një gjykim të përmbledhur, duke identifikuar çdo kërkesë ose mbrojtje – ose pjesë të çdo kërkese ose mbrojtje – në të cilën kërkohet gjykimi përmbledhës.” Fed. R. Civ. P. 56 (a). “Gjykata do të japë aktgjykim të përmbledhur nëse lëvizësi tregon se nuk ka ndonjë mosmarrëveshje të vërtetë për ndonjë fakt material dhe i akuzuari ka të drejtën e gjykimit si çështje e ligjit.” Id. Në shqyrtimin e një mocioni për një gjykim të përmbledhur, gjykata “është e nevojshme të shohë provat dhe të gjitha konkluzionet faktike prej saj në dritën më të favorshme për palën që nuk lëviz dhe të zgjidhë të gjitha dyshimet e arsyeshme për faktet në dobi të të paditurit. “Feliciano kundër Qytetit të Miami Beach, 707 F.3d 1244, 1247 (11 tetor 2013) (duke cituar Skop kundër qytetit të Atlanta, 485 F.3d 1130, 1143 (11 tetor 2007)).

Pretendimet për shpifje të Shkëlzen Berishës dhe diksutimet e Gjykatës Floridës

Sipas ligjit Florida, një paditës që pretendon shpifje duhet të provojë pesë elemente:

“(1) publikim;

(2) pavërtetësi;

(3) deklarata është bërë me njohuri ose mosrespektim të pamatur lidhur me falsitetin në një çështje që ka të bëjë me një zyrtar publik, ose të paktën neglizhencë në një çështje që ka të bëjë me një person privat;

(4) dëmtimet aktuale; dhe

(5) deklarata duhet të jetë shpifëse.

Testi për përcaktimin e përgjegjësisë në rastin e shpifjes tregon nëse pala e shpifur është një figurë publike ose private dhe nëse publikimi shpifës adreson një shqetësim publik ose privat.

Nëse pala e dëmtuar është një figurë publike ose zyrtare dhe materiali shpifës ka të bëjë me çështje me interes publik të ligjshëm, paditësi duhet të dëshmojë se i pandehuri ka vepruar me keqdashje të vërtetë për të vendosur përgjegjësinë.

Sa i përket asaj nëse një paditës është një figurë publike, kjo “është një çështje e ligjit që duhet të përcaktohet nga gjykata.

Në marrjen e këtij përcaktimi, gjykata duhet të udhëhiqet nga dy kritere “themelore”.

Së pari, figurat publike zakonisht kanë qasje më të madhe në media, gjë që u jep atyre një mundësi më reale për të kundërshtuar deklarata të rreme se zakonisht individët privatë.

Së dyti, figurat publike “vullnetarisht ekspozojnë veten në rritjen e rrezikut të lëndimit nga gënjeshtrat shpifëse në lidhje me ta.”

Për këtë çështje, Gjykata ka pasur një sër diskutimesh.

Të pandehurit argumentojnë se Paditësi, nëse nuk është një figurë e rëndësishme publike, të paktën është një figurë publike e kufizuar së paku rreth polemikave për trafkun e fishekëve të AEY-së të rrëfyer në librin e Lawson.

Si figurë publike, thonë ata, Paditësi duhet të provojë me prova të qarta dhe bindëse se të pandehurit kanë vepruar me keqdashje të vërtetë në botimin e deklaratave të kundërshtuara prej tij.

Ata thonë se Paditësi ishte i përfshirë në trafikun e armëve nga Shqipëria, dhe kjo është paraqitur në çdo media botërore dhe lokale, njësoj.

Testi për përcaktimin e përgjegjësisë, në rastin e shpifjes tregon, nëse pala e dëmtuar është një figurë publike ose private dhe nëse publikimi shpifës adreson një shqetësim publik ose privat. Deklaratat e kundërshtuar në këtë rasti përshkruan korrupsionin në qeverinë shqiptare dhe në shitjen e armëve në Shtetet e Bashkuara për përdorim në luftën në Afganistan.Meqë palët nuk kundërshtojnë këto, atëhere këto janë çështje me interes publik., pasi publiku është i interesuar legjitimisht në të gjitha çështjet e korrupsionit.

Pyetja kritike, atëherë, është nëse Paditësi është një figurë publike. Kjo është një çështje e ligjit, Turner, 879 F.3d në 1271, dhe duke iu përgjigjur asaj, Gjykata duhet të udhëhiqet nga dy kritere “themelore”. “Së pari, figurat publike zakonisht kanë qasje më të madhe në media, gjë që u jep atyre një mundësi më reale për të kundërshtuar deklarata të rreme se zakonisht individët privatë.” Së dyti, figurat publike “vullnetarisht ekspozojnë veten në rritjen e rrezikut të lëndimit nga gënjeshtrat shpifëse në lidhje me ta.”

Këtu, Paditësi është i biri i Sali Berishës, i cili ka qenë edhe President dhe Kryeministër i Shqipërisë. Siç është e padiskutueshme, Paditësi thuhet se ka qenë në epiqendrën e jo një, por dy skandale të rëndësishme të armëve. E para ishte marrëveshja shqiptare e AEY-së që ishte temë e librit të Lawson.

E dyta ishte katastrofa e Gërdecit, që rezultoi me 26 vdekje, me qindra lëndime dhe me arrestimin e Ylli Pinari, kreu i kompanisë shtetërore të importit ushtarak të eksportit të Shqipërisë.

Fatkeqësia e Gërdecit është krahasuar me një “Hiroshima politike” në shtypin shqiptar.

Paditësi dyshohet gjithashtu se ka qenë i përfshirë në korrupsion që rrethon privatizimin e një kompanie të energjisë dhe llotarisë kombëtare të Shqipërisë.

Jo i gjithë shtypi ka qenë negativ me të. Paditësi gjithashtu merr vëmendjen publike, përmes marrëdhënies së tij me Armina Mevlani, një personazh shqiptar i cili ka afërsisht një milion pasues të mediave sociale.

Sidoqoftë, për më mirë ose më keq, Paditësi ka arritur një nivel të “famës ose famës në komunitetin [e tij]” dhe se disa gjëra të tjera ndoshta mund të përputhen. Në të vërtetë, një sondazh i prodhuar nga Paditësi tregon se ai ka një njohje të habitshme prej 100 për qind në mesin e shqiptarëve.

Paditësi argumenton se ai nuk e ka “ekspozuar vullnetarisht” veten në qendër të vëmendjes publike dhe “rreziku i lëndimit nga gënjeshtrat shpifëse”.

Paditësi këmbëngul se, edhe pse ai është djali i ish-udhëheqësit të Shqipërisë, ai “është përpjekur të ketë një jetë private”.

Nëse Paditësi ka pasur ndonjëherë ndërveprim me shtypin, thotë ai, ishte vetëm ” përgjigje ndaj pretendimeve të rreme të prodhuara nga kundërshtarët e babait [të tij].

Përveç kësaj, Paditësi pohon se ai “kurrë nuk ka kërkuar vullnetarisht vullnetin e mediave” dhe ai “nuk ka pasur [] akses të privilegjuar” në shtyp.

Në të vërtetë, Paditësi deklaron se ai “ka kërkuar në mënyrë specifike që [znj. Mevlani] të kufizojë publikimin e fotografive që përfshijnë “atë në mediat sociale.

Padia e paditësit që ai “kurrë nuk ka pasur qasje të privilegjuar në media” është e vështirë për t’u sqaruar me faktin se ai është në kontakt të drejtpërdrejtë me gazetarët dhe redaktorët e shumtë shqiptarë, si dhe faktin se postimet e tij në Facebook janë publikuar në artikuj gazetash.

Paditësi nuk zgjodhi të ishte djali i ish-kryeministrit shqiptar, por kjo është ajo që ai është dhe “fëmijët e prindërve të famshëm” të tjerë, janë konsideruar si figura publike në baza më të gjera se kaq.

Për më tepër, pretendimi i paditësit se nuk ka kërkuar vullnetarisht vullnetin nuk është “asnjë përgjigje ndaj pohimit se [ai] është një figurë publike” ku, siç duket dhe këtu, paditësi “ka qenë temë e gazetave dhe raporteve të tjera të medias” që e lidhin atë me ” krimin e organizuar “.

Gjykuar sipas standardeve të parashtruara më lart, është e qartë se paditësi është një figurë publike në Shqipëri. Afërsia e tij ndaj pushtetit, qasja e tij në media dhe prania e tij e dyshuar në qendër të skandaleve të shumta korrupsioni e detyrojnë atë gjetje.

Duke diskutuar mbi precedent të ngjashëm në historinë e gjykimit, të rasteve të ngjashme Gjykata konstaton se Paditësi është një figurë publike e kufizuar për qëllime të kontestit në fjalë në këtë rast.

Si figurë publike, paditësi duhet të demonstrojë keqdashje aktuale për të mbizotëruar në pretendimin e shpifjes.

Në pjesën e fundit Gjykata hedh poshtë një nga një pretendimet e Shëklzen Berishës lidhur me brumin e deklartave të Diverolit për përfshirje të tij në trafkun e armëve, hedh poshtë teoritë e tij të konspriacionit ndaj tij, dhe nuk pranon padinë e tij.

Gjykata thekson se Shkëlzen Berisha prentendon se Diveroli, , i pandehuri Packouz dhe i pandehuri Podrizki “komplotuan” në mënyrë që të “shpiknin” përfshirjen e [paditësit] në marrëveshjen shqiptare të AEY. Shkëlzen Berisha pretendon se ata e bënë këtë, në mënyrë që të trembnin Kosta Trebicka, të cilin ata kishin vendosur të largonin nga roli i tij në ripaketimin e municioneve.

Po ashtu Shkëlzen Berisha pretendon se dëshmitë e Packouz dhe Podrizki për librin janë bërë nën garanci fianciare të autorit, një llogjikë që shpesh babai i Shkëlzenit e përdor kur sulmon gazetarët në Shqipëri.

Teoria e konspiracionit të paditësit është shumë pak bindëse dhe pa sasnjë provë për ta vendosur akuzën në sfondin e keqdashjes.

Lawson dhe botuesit e tij pa dyshim ishin të motivuar nga dëshira për të shitur libra – por ky motiv është “jomaterial” në këtë kontekst.

Një argument kundër paditësit është fakti kritik që, deri në kohën kur u botua libri i Lawson në vitin 2015, përfshirja e dyshuar e paditësit në trajtimin e armëve ishte tashmë subjekt i “raporteve të mediave të përhapura”.

Edhe një problem tjetër me argumentin e Paditësit është se artikulli i New York Times nuk ishte i vetmi raportim origjinal në dispozicion në lidhje me pretendimet e pretenduara të paditësit për “mafian”.

Në të vërtetë, kishte një raport të plotë për përfshirjen e pretenduar të Paditësit në katastrofën e Gërdecit, jo më së paku prej të cilave ishte segmenti gjysmë ore i Al Jazeera me titull “Plumba dhe Bucks”, të cilin paditësi vetë pranon se ishte “dënues”.

Komentet e regjistruara të Diverolit nuk ishin dëshmia e vetme që bazohej në këtë raportim, pasi që paditësi duket se është referuar në mënyrë eksplicite në dokumentet e lidhura me projektin e Gërdecit. Ishte dhe kabllogrami i ish-ambasadorit amerikan në Shqipëri, të shpërndara nga WikiLeaks në vitin 2011. Në një prej këtyre kabllove, Ambasadori raportoi se ish-kreu i ushtrisë shqiptare kishte ardhur tek ai nga frika për të sigurinë e vet, duke deklaruar se Paditësi e kishte vënë atë nën “presion të drejtpërdrejtë” për të vazhduar dhënien e “municioneve të kalibrit të lartë në Gërdec dhe për ta bërë këtë pa vonesë.”

Për të gjitha këto arsye, Paditësi Shkëlzen Berisha ka dështuar të tregojë se të pandehurit kanë ngriur akuza të paqena ndaj tij dhe se kanë vepruar me qëllim pë rta dëmtuar, ndaj ka pushuar Çështjen.

Interesantë është se gjykimi është mbyllur në Dhjetor dhe është urdhëruar tre muaj të akivohet deri më 14 mars 2019.

Ndërkohë që prej Dhejtorit Shkëlzeni dhe Armina nuk udhëtojnë dot më drejt SHBA-së.

(TemA Javore)

G.M./Shqiptarja.com

TAG:
• gerdeci
• shkelzen berisha
• tragjedia e gerdecit
• aferat e klanit berisha