Kur para dy vjetësh Londo më solli dorëshkrimin e tij me titull “Prill i hidhur”, gjëja e parë që më erdhi në mendje ishte vargu i famshëm i Eliotit: “Prilli, më i egri i muajve”, dhe s’di pse pata një parandjenjë jo të mirë. Ishim ulur në Kafe Europa si dikur.
E kisha përballë. I dobësuar, i plakur para kohe, pa kurrfarë entuziazmi, me një zë gati të shuar, më tha se bashkëshortja e tij kishte ndërruar jetë kohë më parë dhe se jetonte tani me njërën nga dy vajzat. “I lodhur, i fikur si një fund stuhish”, – do ta lexoja më vonë këtë varg në poezinë në dorëshkrim, me të cilën kishte pagëzuar vëllimin “Prill i hidhur”.
Ishte operuar dy herë, por shqetësimet ende i kishte, gjithsesi. Dukej sikur i kishte thënë lamtumirë kësaj bote dhe kjo më trishtoi së tepërmi. U ndamë shpejt, sepse mezi po qëndronte në karrige dhe m’u lut që librin t’ia bëja siç dinte “Onufri” t’i bënte dhe fytyra iu ndriçua nga një buzëqeshje.
![](https://shqiptarja.com/template/img/NO_ALFA_Kuadrate shqiptarja.png)
Me London kishim bashkëpunuar çerek shekulli më parë me vëllimin “Kur perënditë ndaluan vetëvrasjen” dhe ajo që më kishte mbetur në mendje ishte mirënjohja e tij, krejt tjetër nga sivëllezërit e tij. Ndaj ishte gëzim bashkëpunimi me të. Ishte kohë e vështirë për librin në këto dy vite për shkak të pandemisë, por me sa kuptova nuk është se u shqetësua fort kur preku me dorë librat.
Dukej që i kishte pëlqyer dhe ky fakt më bëri të ndihem mirë. I mësuar prej kohësh mes autorit dhe librit të tij, botuesi e di mbase më mirë se cilido këtë lidhje të shenjtë të autorit me shpirtin e tij, tashmë në formën e një libri. Por nuk është se iu gëzua shumë këtij libri.
Sëmundja e rëndë ia ndërpreu në mes. Kur nga Fieri më lajmëruan se kishte fituar çmimin “Harpa”, e mora në telefon dhe doja ta gëzoja. Jam në spital, më tha. Nuk çohem dot. Shkova vetë në Fier dhe u shpjegova të pranishmëve që poeti ishte shtruar me një sëmundje të rëndë.
Po vinte radha e çmimit të Ministrisë së Kulturës. Ishte hera e parë që prisja me njëfarë padurimi vendimin e jurisë dhe të gjithë anëtarët kishin votuar për London. Mbase ishte gëzimi i fundit që do të merrte nga kjo botë. Dhe përsëri mungoi ta marrë çmimin. Sa e padrejtë është shpeshherë jeta. Por për shkrimtarët, gjithsesi, ka një ngushëllim. Sepse e shkruara mbetet dhe varësisht talentit, rëndësisë, kontributit krijimi i tyre kalon brez pas brezi, duke zënë vendin në memorien tonë kulturore.
I tillë ishte Bardhyl Londo. Lamtumirë, i dashur mik! Ke lënë pas një emër dhe vepër të bukur!
![](https://shqiptarja.com/template/img/antipiracynote.jpg)
![](https://www.shqiptarja.com/template/img/sh_logo1.png)