Kur para dy vjetësh Londo më solli dorëshkrimin e tij me titull “Prill i hidhur”, gjëja e parë që më erdhi në mendje ishte vargu i famshëm i Eliotit: “Prilli, më i egri i muajve”, dhe s’di pse pata një parandjenjë jo të mirë. Ishim ulur në Kafe Europa si dikur.
E kisha përballë. I dobësuar, i plakur para kohe, pa kurrfarë entuziazmi, me një zë gati të shuar, më tha se bashkëshortja e tij kishte ndërruar jetë kohë më parë dhe se jetonte tani me njërën nga dy vajzat. “I lodhur, i fikur si një fund stuhish”, – do ta lexoja më vonë këtë varg në poezinë në dorëshkrim, me të cilën kishte pagëzuar vëllimin “Prill i hidhur”.
Ishte operuar dy herë, por shqetësimet ende i kishte, gjithsesi. Dukej sikur i kishte thënë lamtumirë kësaj bote dhe kjo më trishtoi së tepërmi. U ndamë shpejt, sepse mezi po qëndronte në karrige dhe m’u lut që librin t’ia bëja siç dinte “Onufri” t’i bënte dhe fytyra iu ndriçua nga një buzëqeshje.
Me London kishim bashkëpunuar çerek shekulli më parë me vëllimin “Kur perënditë ndaluan vetëvrasjen” dhe ajo që më kishte mbetur në mendje ishte mirënjohja e tij, krejt tjetër nga sivëllezërit e tij. Ndaj ishte gëzim bashkëpunimi me të. Ishte kohë e vështirë për librin në këto dy vite për shkak të pandemisë, por me sa kuptova nuk është se u shqetësua fort kur preku me dorë librat.
Dukej që i kishte pëlqyer dhe ky fakt më bëri të ndihem mirë. I mësuar prej kohësh mes autorit dhe librit të tij, botuesi e di mbase më mirë se cilido këtë lidhje të shenjtë të autorit me shpirtin e tij, tashmë në formën e një libri. Por nuk është se iu gëzua shumë këtij libri.
Sëmundja e rëndë ia ndërpreu në mes. Kur nga Fieri më lajmëruan se kishte fituar çmimin “Harpa”, e mora në telefon dhe doja ta gëzoja. Jam në spital, më tha. Nuk çohem dot. Shkova vetë në Fier dhe u shpjegova të pranishmëve që poeti ishte shtruar me një sëmundje të rëndë.
Po vinte radha e çmimit të Ministrisë së Kulturës. Ishte hera e parë që prisja me njëfarë padurimi vendimin e jurisë dhe të gjithë anëtarët kishin votuar për London. Mbase ishte gëzimi i fundit që do të merrte nga kjo botë. Dhe përsëri mungoi ta marrë çmimin. Sa e padrejtë është shpeshherë jeta. Por për shkrimtarët, gjithsesi, ka një ngushëllim. Sepse e shkruara mbetet dhe varësisht talentit, rëndësisë, kontributit krijimi i tyre kalon brez pas brezi, duke zënë vendin në memorien tonë kulturore.
I tillë ishte Bardhyl Londo. Lamtumirë, i dashur mik! Ke lënë pas një emër dhe vepër të bukur!
Lajme të tjera
-
'Politika shqiptare nuk i do njerëzit e vlerave', Ilir Kadia: Kam humbur mikun tim! Londo ishte prerja e Dritëro Agollit, ja ku gabova me të
19 Shkurt 2022, 17:21
-
Mbahen homazhet në Kuvend! Të afërm e miq i japin lamtumirën e fundit poetit Bardhyl Londo
19 Shkurt 2022, 11:01
-
Shuhet poeti i dy kohëve, miqtë rrëfejnë Bardhyl London, nga diktatura si kryetar i Lidhjes e përfshirja në politikë deri në vitet e fundit, që përjetoi dhimbjen e humbjes së bashkëshortes
18 Shkurt 2022, 17:17
-
Për shkak të cilësive të artit
18 Shkurt 2022, 15:16
-
Sot u nda nga jeta/ Rrëfimi i fundit për Report Tv i Bardhyl Londos, mesazhet për kulturën, letërsinë por edhe për politikanët, që 'vrasin ëndrrat e shqiptarëve çdo ditë'
18 Shkurt 2022, 10:55 -
Ike Uliks i kohëve të vështira!
18 Shkurt 2022, 10:52
-
Prej 10 ditësh në reanimacion, humb betejën me sëmundjen e rëndë shkrimtari dhe ish deputeti Bardhyl Londo, ndërron jetë në moshën 74-vjeçare! Homazhet nesër te Kuvendi
18 Shkurt 2022, 10:11 -
Rrëfimi i Bardhyl Londos për letërsinë edhe politikanët, që vrasin ëndrrat e shqiptarëve çdo ditë
15 Nëntor 2020, 16:37
-
75-vjetori i lindjes së poetit Xhevahir Spahiu, shkrimtarët: Ka bashkuar një brezni krijuesish!
2 Mars 2020, 16:59
