“O unë, ose ajo/ai!” Tepër vonë nëse nuk ndryshojmë sot!

Nuk kemi lindur në Japoni dhe as në zemër të Europës, në Zvicër apo në Kanada a në Shtetet e Bashkuara. Jemi shqiptarë gjak e kokë nxehtë që lindëm këtu në Ballkan, në një tokë të bukur e të begatë; tepër krenarë për të dalluar problemet që ende nuk i kemi përmirësuar. Mes nesh mund të flasim hapur dhe qartë, pa qejfmbetje dhe pa dorashka. Duhet të jemi të sinqertë e të tregojmë gjërat që nuk shkojnë, pa u grindur, çjerrë e ofenduar. Nuk duhet të kalojnë akoma shumë vite pa kuptuar se po gabojmë e po humbim shanset për t’u qytetëruar.

Heroi ynë kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu u përpoq të na bashkonte e të na linte mesazhin se mund të ecim përpara vetëm të bashkuar; Rilindësit tanë na përcollën bukurinë e fjalës, bukurinë e punës, të dashurisë dhe natyrës për të na ndryshuar; Progresistët e të ndriçuarit e viteve ‘30 e më pas, u mërzitën me ne, (besoj të gjithë i njohim shprehjet e dëshpëruara të Faik Konicës, Gjergj Fishtës, të Mit’hat Frashërit). Në ato kohë nuk ishte faji as i Enverit, as i Edi Ramës dhe as i Berishës. Cfarë e shtrëngoi aq shumë Konicën të shkruante e shkruante perla të përkufizimeve të problemeve të shqiptarëve, që qëndrojnë kaq reale sot e kësaj dite? Cfarë mund të bëjmë të gjithë bashkë që edhe fëmijët të cilët nuk njohën dhe nuk kanë justifikimin e diktaturës, të mos bëhen viktima të një lloj “shqiptarie” që nuk na shkon më për shtat?

Shumë bashkëatdhetarë përshtaten kaq mirë në Itali, Francë, Gjermani, Austri, e kudo kanë emigruar. Nëpër rrjete sociale i lexon të shprehen se si iu përgjigjën një gjermani gjermançe, një austriaku austriakçe, një italiani italiançe e kështu me radhë, pra dalin nga situata të sikletshme me mirësjellje dhe norma të ndryshme nga ato shqiptaret. Kudo, veç në Shqipëri jo! Veç me shqiptarët jo! Të cilëve edhe pse jetojnë në Kanada, Francë, Angli, Itali apo Austri do iu përgjigjen vënçe, plot mllef, urrejtje e kërcënime: shqiptarçe! Pse duhet të jemi gjithnjë të vrazhdë e kërcënues me njëri-tjetrin, asgjësues, ofendues e lëndues deri në të paimagjinueshmen njerëzore pa llogaritur se çdo gjë lë gjurmë dhe është një zinxhir që herët a vonë do të na prekë të gjithëve. “O unë ose ai! O unë ose ajo!” Sa herë e kemi dëgjuar në mjediset ku punojmë dhe jetojmë. Fatkeqësisht edhe mes të rinjve, që në të parën situatë konfliktuale në punë a familje përjashtojnë në vend që të dialogojnë, shkatërrojnë në vend që të ndërtojnë, zhdukin në vend që të krijojnë.

A janë këto mendime negative dhe të vrazhda që krijojnë një atmosferë mungese mirëqënie dhe bashkëjetese, përqëndrimi dhe fokusimi në çështje të mira? Shqiptarët janë larguar, largohen e do të largohen nga Shqipëria apo nga njëri-tjetri? E meqë gjërat nuk po ndryshohen me vullnet nga lart, nëse sot, që sot, secili prej nesh, në botën e brendshme, magjike, aty ku merr gjithë vendimet e veprimet me mendje dhe zemër nuk vendos të ndryshojë, nesër do të jetë tepër vonë.

Nuk kemi sot një shqiptar në lartësinë e Konicës, Fishtës, Migjenit, Nolit që të na kujtojë, të na bërtasë e ulërasë që të ndryshojmë. Nuk është prurje e mirë në këtë kohë për elitat shqiptare. Kë të dëgjojmë, kë të shohim e kush do të na frymëzojë? Atëherë ndoshta është ky momenti që të bëjmë më të mirën. Vetë. Secili prej nesh të vendosë të bëjë të tijat mendimet e veprimet pozitive. A e keni ndjerë se ç’atmosferë është në vendet e mira? Në Shna Ndue, në Baba Tomorr, në Sari Salltik e kudo? Aty janë me mijëra shqiptarë të mbledhur bashkë, por ndjehet një atmosferë e lehtë, e paqtë e shëndetshme. Shqiptarët shërohen në këto vende se të gjithë bashkë shkojnë me mendime dhe dëshira pozitive. Të gjithë shkojnë në vendet e mira duke lënë në qytet mendimet se kë do të shajnë, denigrojnë, zhdukin, rrahin, vrasin….

Do të shpëtojmë nëse në përditshmërinë tonë në shtëpi, shkollë, punë, spital, rrugë, bar, dyqan, teatër e kinema, lëvizim me të njëjtat qëllime e mendime të mira. Unë them sot, se nesër, kam frikë, do të jetë vonë.

xy/Shqiptarja.com

TAG:
• Fan Noli
• faik konica
• mithat frasheri