Duke folur për raportin që duhet të ketë njeriu me të kaluaren, nobelisti Sollzhenickij anetemonte kështu ata që jetonin me nostalgjinë e asaj kohe: “ju verboftë një sy". Shtonte dozen për ata që e harrojnë atë të kaluar të hidhur: “Ju verbofshin të dy sytë!”. Por uronte: “Këtej e tutje qofsh përherë me dy sy, populli im!". Kjo thënie më erdh ndër mend, duke pasë në dorë një vepër dinjitoze të shkruar gati 50 vite më parë, pra e shkruar në terrin e diktaturës dhe akoma e mbetur pa zë.
Duke folur për raportin që duhet të ketë njeriu me të kaluaren, nobelisti Sollzhenickij anetemonte kështu ata që jetonin me nostalgjinë e asaj kohe: “ju verboftë një sy". Shtonte dozen për ata që e harrojnë atë të kaluar të hidhur: “Ju verbofshin të dy sytë!”. Por uronte: “Këtej e tutje qofsh përherë me dy sy, populli im!". Kjo thënie më erdh ndër mend, duke pasë në dorë një vepër dinjitoze të shkruar gati 50 vite më parë, pra e shkruar në terrin e diktaturës dhe akoma e mbetur pa zë.