Nëna ime! O nëna ime! Ishe dhe nëna ime. Oh!!! Si të lanë të vdesësh në një stol nga i ftohti, o nëna ime! Oh shpirt, o nëna ime! Gjashtë javë të la përjashta një qytet i tërë, o nëna ime! Gjashtë javë përjashta një 87-vjeçare! M’u në qendër të qytetit, oh nëna ime! Si nuk i erdhi kujt keq, oj nëna ime! Si të panë e u bëri zemra e aty të lanë, moj nëna ime! Oh, si t’u fërgëllua e ç’lemeri të pa shpirti, o nëna ime!

Si kryebashkiaku të duroi vuajtjet para syve, o e mjera ti nëna ime?! Jo vetëm duroi, por dhe të fajësoi se e turpëroje. O shpirt, o nëna ime oiiiiii! Si u miratua ai ligj i pashpirt nga të pashpirtët që vrasin, flakin njerëzit rrugëve, o nëna ime?! O Zot, si është e mundur?! O shpirt, s’më bëjnë duart të shkruaj, o nëna ime. Por duhet.

Si nuk pati kush një strehë për ty o nëna ime?! Ti nuk ishe as e fortë dhe e re, që ta përballoje të ftohtin, o e drobitura, e rudhura nënëlokja ime! Ku ku për ty, oj nan! Ç’brengë more me vete, oj nana ime! Kush ta pa trupin e ngrirë e të mavijosur, oj nana ime?! Syrin e lotuar të një nëne, gjysheje, kush e pa, oh moj nëna ime! Mos i rëntë as hasmit vdekja jote, o nëna ime! E ç’kishe bërë për të merituar këtë vdekje, që askush s’e meriton, o nëna ime?!

Nuk më duket se do qaja më shumë për nënën time, o nëna ime! Sa bukur të të duash dhe ty, edhe pa të prekur ndonjëherë, si nënën time, të duash gjithkënd. E sidomos vuajtjen. Ajo ma kulmon shpirtin sikurse ti, o nëna ime! Ti po ma plas zemrën tani në vaje, o e mjera nëna ime! Jeton në mua, një çast, shumë çaste. Nuk do jesh vetëm hera-herës, o shpirt njeriu!

Të paktën të qava me ligje, të përcolla me dinjitetin e vajeve dhe ceremonisë mortore shqiptare. Por kjo s’të heq ty asnjë dhimbje që le pas, o nëna ime! Po ku ishin shqiptarët për ty, o nëna ime? Si nuk çelën një derë? Si janë katandisur kaq të pashpirt e indiferentë, o nëna ime?! Aq sa të mos zvarrisin këmbët e të bëheshin bashkë e të trokisnin e trokisnin të paktën në një derë, që s’ishte e tyrja, për ty. Të të merrnin në krahë e të të jepnin një strehë, qoshe, krevat, batanije, ku të ishte. E para gjë që duhet të bënin shqiptarët që të rrethuan ty kjo duhet të ishte, o nëna ime. Por rendin për t’u shtriqur në një nga qendrat e botës së tyre: një bar-kafe.

Por ti s’ishte nëna e tyre. Po të ishte e tyrja nuk do të të kishin lënë. Por ti ishe një nënë, një shpirt, një jetë. Mjafton kjo për të thënë se ishe dhe e tyrja. Ishe njësoj, o nëna ime.

Por do vazhdojnë të shkelin mbi ty, o nënë! Nga budallallëku, sidomos. Derisa t’i shkelë dikush edhe ata. Do të shkelemi të gjithë, derisa të na vinë pak mend për të kuptuar se po erdhi e keqja pranë nesh, do të vijë dhe brenda nesh, se fati ynë është i lidhur me Tjetrin, edhe me ty, o nëna ime. Të gjithë jemi të lidhur me ty.

Si ty rrezikojmë të përfundojmë në një mënyrë apo në një tjetër. Do dëbojnë edhe të tjerë si ty. Ai që kalon serbes dhe vrapon të mbyllë derën e shtëpisë së tij, se ende nuk i ka ardhur e keqja në derë, zëre se i ka mbërritur, nëse i ka lënë të këqijat rrotull. Të gjitha herët që kanë shkelur mbi ty, aq herë do të shkelen, do shkelemi, o nëna ime!

Unë jam ti, ti je unë, ne. Një shpirt. Duke të vrarë ty, vrasim vetveten, vritemi të gjithë bashkë. Herët apo vonë. Shpejt apo ngadalë. Oh e kallkanosura kallogreja nëna ime! Si këtu, si atje ku je...O Nëna Ime!
 
Për nënën 87-vjeçare, Sofie Qendro, e cila vdiq ne stol para Bashkisë së Durresit, si e pastrehe, e nxjerre nga ish-pronarët sipas ligjit të pashpirt të Berishës, që s’mendoi për strehimin e tyre dinjitoz dhe nën zvarritjen e kryebashkiakut të Durrësit dhe të gjithë qytetarëve, që vetëm në regjistrat demografikë meritojnë emrin qytetarë.