Në vitin 1982 në Spaç, së bashku me 200 të burgosur të tjerë, ishte veçuar edhe Bajram Dervishaj. Kishte kaluar 14 vite në burgjet e diktaturës. Të 200 të burgosurit i kishin lidhur nga këmbët dhe nga duart. Ishin grumbulluar të gjithë bashkë dhe qëndronin në pritje. Askush nuk e dinte se çfarë do të bëhej me ta? Disa hamendësonin se do ti zhvendosnin në një tjetër kamp. Afër mbrëmjes i kishin hipur në makina dhe ashtu të lidhur i kishin nisur në një rrugë të vështirë. Kur mbërritën atje panë se ishin sërish në mes të maleve, njejtë si në Spaç. Ishte nje shpat i thepisur, ku dukej nje pallat tre katësh dhe disa godina te tjera, më të vogla. Ishte kampi i të burgosurve të Qafë barit. Përballë ishin galeritë si dy gojë të mëdha, të zeza. Poshtë kampit-burg shkonte një lumë i vogël. Pikerisht aty, ishin tre pallate, ku qëndronin komanda, pra xhelatët. Ishte vendi i rradhës ku do të shfrytëzoheshin si skllevër. Në këtë vend pak kohë më vonë do të ndodhte një tjetër revoltë dhe Bajrami me shokët e tij do ta gjente veten mes vorbullës së rrëmbyer të dhunës së xhelatëve të këtij kampi-burg.