Deliri grek

“Ujku sulmon me dhëmbë, demi sulmon me brirë, greku sulmon me kishë”/  Fan Noli

Tashmë u bënë disa ditë që një ekstremist grek, Konstandin Kacifa, një lidhje jo e vetme e strukturave të “Agimit të Artë” apo e organizatës ekstremiste MAVI, është bërë lejtmotivi i ultrasve nacionalistë grekë, që tundin flamurin e tij nëpër sheshe dhe në emrin e një “kallashnikovasi”, djegin flamurë shqiptarë, protestojnë, thyejnë xhama, rrihen me shqiptarë, bëjnë thirrje për përzënien e tyre jashtë shtetit grek, sulmojnë këdo që i del përpara dhe, si gjithnjë, bashkë me to, është futur në lojën radikale edhe kisha greke.

Një primar i saj në Konicë, nga një trevë e dikurshme thellësisht shqiptare, nga e cila janë dëbuar vendasit ose janë detyruar të greqizohen edhe pse nënat e tyre kishin gjuhë amtare shqipen, bëri thirrje të pushtohet “Vorio Epiri”.

Dalldi e zgjuar befas nacionaliste apo pritje e një shkëndije për të ndezur një zjarr që mendohej se po shuhej?

Në pak orë, e gjithë ajo që kishte mbetur në skutat e një nacionalizmi ekstrem, u zgjua, mori formën e saj të zakonshme agresive, shpërtheu dhe trajtat e saj po shfaqen në jetzën politike greke, që nga qeveria, që është më e matur, por që mund të detyrohet të jetë e rebeluar, nga strukturat djathtiste brenda parlamentit e deri më tej, ku politika zien në diskutimet e zakonshme greke, të cilët nga athinasit e lashtë kanë marrë vetëm vendin e debatit: rrugët, por jo mendjet e shquara.

Në një shkrim timin të mëhershëm përmenda rastin e ushtarit mirditor Llesh Pali dhe këngën për të dhe një mik i imi i çmuar veçanërisht më shkroi se tani Kacifa u bë Llesh Pali i tyre.

Ata mund të bëjnë kë të duan dëshmor e hero, edhe nëse ka rrëshqitur me kanë i dehur, por që i thonë minoritar; edhe kur ka rrëshqitur nga mendja dhe i thonë paramilitarist, i uniformuar, dhe deliri mund të shfaqet njëlloj.

Sepse nuk kanë kohë për arsye, duan një shkak dhe, këtë shkak, nuk ua dha vendi ku ndodhi e gjithë ngjarja, por mendësia e rrënjosur me forcë, përmes tropitjes së përbashkët, pjesë të kishës greke dhe të politikës së saj në Shqipëri; tropitjen ia dhanë kunetërit që llomotitin nga larg, të paguarit e politikës greke që bëjnë rolin e masonit të pafajshëm, si Dule, Bollano, e pjesëz të Omonias; ia dhanë njerëzit e politikës që votat ua kërkojnë shqiptarëve, por eurot i marrin nga Athina.

Tri gjëra nuk janë thënë si duhet:

Ku u vra ky njeri: në shtetin grek, duke bërë roje në kufi dhe shkuan bandat shqiptare, natën pa hënë, e qëlluan kur flinte gjumë, apo në vendin ku kishte njërën nënshtetësi?

Përse ky njeri, në një ditë feste, si një lëshim i pazakontë i qeverive shqiptare në përkëdhelje të ambicieve greke, ishte i armatosur, i uniformuar, me një armë të modifikuar, i gatshëm për një akt të rëndë terrorist dhe i përgjegjshëm për çfarë po bënte?

Ishte i vetëm në ditën e “JO-së” greke apo i mbështetur edhe nga të tjerë, të cilët, dy herë ekstremistë, edhe ndaj Shqipërisë, edhe ndaj qeverisë greke, kërkonin më tepër se sa një kurban, të cilin, ndoshta edhe e kishin llogaritur?

Nacionalizmi i bën nder një kombi të vogël. Gjithkush, në momente të veçanta, sado i squllët të jetë, ka në vete një ndjenjë që i zgjohet, ndoshta edhe befas, pa e ditur, dhe, do apo nuk do ai, bëhet pjesë e jetës së tij.

Askush nuk i akuzon grekët se duan vendin e tyre. Nëse e duan, mirë bëjnë, por nuk besoj se këto që kaluan në delirin ultranacionalist e duan Greqinë. Të paktën jo Greqinë e një kohe të shkuar, kur helenët vendosnin për botën e tani bota vendos për mbijetesën e tyre.

Është një trinitet i çuditshëm, por jo i panjohur: strukturat ekstremiste deri në akte terrori, si janë Mavi dhe “Agimi i Artë”, pjesë të rëndësishme të Kishës greke që i kap shpejt dalldia nacionaliste dhe struktura politike në Shqipëri.

Përmes këtij triniteti lëviz edhe dalldia e tashme e ultrasve nacionalistë; ajo kapje marramendëse, që kalon kufijtë e çdo lloj arsye dhe bëhet tejet e paarsyeshme.

Dhe, kur pjesë e kësaj dalldie bëhet edhe opozita shqiptare, ajo që nisi si risi e ndjenjës kombëtare dhe u bë kozmopolite deri në harrimin e kombëtares, e di se duhet përsëritur një thënie e lashtë romane, “Armiku është tek porta”.

Ky trinitet, më parë se t jetë rrezik për vendin tonë, është për vetë grekët, dhe, dalldia e tyre ngjan si dy pika uji me dalldinë e ekstremistëve islamik, që , pas çdo ngjarje fillojnë e çartallosen deri në çmenduri.

Të gjithë ekstremet takohen. Që nga Dule e deri tek Nikolas Geixh.

Por kur ata bëjnë flamur të tyre një rast si ky që ndodhi në Shqipëri, do të thotë se flamujt tjerë u janë rreckosur.

Dhe kur, këtij triniteti i bashkohen edhe “ trinitete “ të tjera, brenda llojit, por me kombësinë tonë, atëherë ata nuk kanë kuptuar fillesën e këtij nacionalizmi ultras: dobësia e tyre qëndron pikërisht në mendësinë tipike ballkanike, përmes së cilës ultrasit jo vetëm nuk mësojnë nga fajet e tyre, por as nga koha që u kalon mbi krye, e papërfillshme për to.

Në Shqipëri, për fat të mirë, nuk kishte një dalldi të tillë nacionaliste. Më tepër ajo u mundua të importohej nga politika, se sa ndodhi në të vërtetë. Politika ishte më e interesuar për eksportimin e delirit nacionalist tek pushteti, jo si shenjë qëndrimi tolerant e europian, por si një dinakëri bizantine e mveshur me dëshira të prapshta, edhe pse këto dëshira mund të nxinin kombin e tyre.

Është mirë që ekziston kombi grek. Bile është e domosdoshme ekzistenca e tij. Ashtu si është mirë që ekziston kombi shqiptar, megjithëse i vetmi i ndarë në 5 shtete ballkanike.

Në të gjithë botën rasti Kacifa do të ishte një ngjarje rutinë. Edhe në shtetin grek do të ishte i tillë.

Do të ishte i tillë nëse kokat e ultrasve nuk do të ishin kaq të nxehta./ DITA

TAG:
• vrasja e grekut ne gjirokaster
• Konstandin Kacifa