Ditari politik i Enver Hoxhës: Nën akuzat se Arafati ka tradhtuar revolucionin dhe ka uzurpuar Organizatën për Çlirimin e Palestinës, Abu Mousa kërkon dorëheqjen e tij

Publikohen disa dokumente arkivore, të nxjerra nga Arkivi Qendror i Shtetit në Tiranë (fondi i ish-Komitetit Qendror të PPSh-së), ku ndodhet edhe arkivi personal i ish-udhëheqësit të Shqipërisë komuniste, Enver Hoxha, i cili në ditarin e tij politik, që i përket një periudhe të gjatë kohe, duke filluar nga maji i vitit 1967,  e deri në dhjetorin e 1983-it, ai ka mbajtur shënime për ngjarjet e Lindjes së Mesme, si; konflikti i gjatë Izrael-Palestinë, luftërat e vazhdueshme ndërmjet Izraelit dhe vendeve arabe, luftën gjashtë ditore në vitin 1967, ku Izraeli mposhti Egjiptin dhe koalicionin e vendeve arabe, e pushtoi lartësitë Golan, luftën e Yom Kippurit në vitin 1973, ku sërish Izraeli, pasi mposhti koalicionin e vendeve arabe, (Egjipti, Algjeria, Siria, Iraku, Jordania, Jemeni, Libani, Maroku, etj.) pushtoi gadishullin e Sinait, të cilin e dorëzoi në vitin 1979, bllokimin e mbylljen e Kanalit të Suezit, (ku Shqipëria kishte interesa jetike, për shkak të ndihmave që i vinin nga Kina në rrugë detare), e deri luftën civile në Liban, në fillimin e viteve ’80-të, etj.

Çfarë shkruante diktatori i Shqipërisë komuniste, Enver Hoxha, në ditarin e tij politik ku ka bërë analiza, dhe cili ishte qëndrimi i Tiranës zyrtare, për konfliktin ndërmjet Izraelit dhe vendeve arabe, si dhe shteteve të ndryshme që i mbështesin ata, si; Bashkimi Sovjetik, SHBA-ës, Britania e Madhe, Republika Popullore e Kinës, Republika Federative e Jugosllavisë, etj.?! A ishte i vërtetë informacioni që kishte Enver Hoxha në qershorin e vitit 1967, sipas të cilit, Moska zyrtare, do i ofronte ndihmë Egjiptit, duke sjellë Flotën e saj Ushtarake Detare në Mesdhe, në rast se Tirana zyrtare, do pranonte që anijet sovjetike, të ankoroheshin në portet e Durrësit, Vlorës, Shëngjinit etj., apo ajo ishte një paranojë e Hoxhës, gjë e cila bëri që Ushtria Shqiptare, të kalonte në gatishmëri luftarake nr. 1, madje duke mobilizuar edhe forcat rezerviste e ato të çetave vullnetare?! Lidhur me këtë, etj., na njeh ditari politik i ish-udhëheqësit kryesor të Shqipërisë komuniste, i cili do publikohet në disa numra nga Memorie.al

E ENJTE, 6 JANAR 1983

VEPRIMET ANTI-ARABE TË IZRAELIT JANË MIRATUAR NË UASHINGTON

Shtetet e Bashkuara të Amerikës, janë përkrahësit kryesorë të gjitha veprimeve politike dhe ushtarake anti-arabe, të shtetit të Izraelit. Nëse planet anti-arabe realizohen nga Tel Avivi, ato përgatiten dhe hidhen në letër në Uashington. Kjo është një e vërtetë, që kanë ngjarjet dhe jeta e vërtetuar. Më 4 janar, Yitzhak Navon, kreu i shteti i Izraelit, mbërriti në Uashington për një “vizitë dhe konsultime zyrtare”, me drejtuesit e qarqet e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Siç raportojnë agjencitë e lajmeve, me këtë rast, ai bëri një deklaratë e cila ka një qëllim të mirëpërcaktuar dhe kuptimi.

Ndër të tjera ai tha: “Kufijtë e paraluftës të vitit 1967, nuk garantojnë sigurinë e Izraelit”, ndërsa qyteti i Jeruzalemit, do mbeten një qytet “i pandarë” dhe në të vërtetë “kryeqyteti i Izraelit”. Pas kësaj, ai shtoi: “Izraeli nuk do të pranojë kurrë krijimin e një shteti të pavaruri Palestinez. Karakteri agresiv dhe arrogant i këtyre deklaratave, të cilat përbëjnë thelbin të politikës anti-arabe dhe anti-palestineze të Izraelit, nuk kërkojnë koment. Këto deklarata bëhen vetëm me miratimin e mbrojtësit, imperializmi amerikan, dhe nuk janë presion i ushtruar nga qeveria e Tel Avivit, mbi qeverinë amerikane, për ndihmë të mëtejshme.

E PREMTE, 25 SHKURT 1983

REAGAN KËRCËNON PALESTINEZËT

Në fillim të vitit, një deklaratë bërë në Uashington nga Yitzhak Navon, kreu i shtetit të Izraelit, për pretendimet anti-arabe të vendit të tij, më bëri përshtypje. Në atë rast, vura re se deklarata të tilla anti-arabe, veçanërisht kur bëhen në tokën amerikane, nuk mund të bëhej nga Navon apo ndonjë tjetër udhëheqësi i shtetit izraelit, pa dijeninë dhe miratimin e qeverisë amerikane. Sot lexova në raportet e agjencisë së lajmeve, në lidhje me një konferencë për shtyp të Presidentit Reagan, në të cilën ai prek popullin palestinez dhe lufta e tyre e drejtë. Çfarë thotë Reagan? “Paketa e planit të paqes”, për Lindjen e Mesme, që amerikanët kanë hartuar, duhet të përfshijnë “diçka në natyrën e atdheut”, për të palestinezët.

“Askush” thotë ai, “nuk është shprehur veten në favor të një shteti palestinez”. Prandaj, për kreun e imperializmit amerikan, palestinezët janë dhe mbeten një popull refugjat, pa atdhe dhe, për më tepër, nuk kanë të drejtën për të ushtruar sovranitetin e tyre. Menjëherë pas këtyre anti-palestinezëve, Reagan në deklaratat e tij shton se; “nëse është e nevojshme”, detashmentet amerikane, të cilat bëjnë pjesë në “Forcat shumëkombëshe”, e dislokuar në Bejrut, “do patrullonin Libanin Jugor”, d.m.th., pranë kufijve të Izraelit, “për ta mbrojtur atë”. A nuk është kjo mbështetje e plotë dhe e hapur për deklaratat anti-arabe, që bëri Navoni dhe që kishte të bënte me garantimin e kufijve të Izraelit në territoret e pushtuara arabe dhe refuzimi për të njohur një shtet te pavarur palestinez?

E SHTUNË, 10 DHJETOR 1983

NJË SITUATE SERIOZE DHE E DËMSHME BRENDA RANGJEVE TE LËVIZJES PALESTINEZE

Një nga synimet kryesore të imperializmit amerikan, social-imperializmit sovjetik, sionizmit dhe reagimi arab, ka qenë gjithmonë sabotimi i cilitdo lëvizje, për çlirim kombëtar dhe shoqëror në Lindjen e Mesme, e cila është një nga rajonet e botës më të pasur me naftë. Në këtë kontekst, objektivi i tyre imediat është shkatërrimi i çlirimit në lëvizjen e popullit palestinez, duke nxitur grindjet dhe vëllavrasjet mes palestinezëve. Derisa ka pasur dhe ka kontradikta mes tyre për çështjen e naftës, të sferave ndikimi ose zotërimi i rajoneve strategjike, mbi likuidimin e popullit palestinez, nuk kanë kontradikta, por përkundrazi kanë një marrëveshje të heshtur të gjithanshme. Nëpërmjet atyre intrigave, nëpërmjet veprimtarisë së sekretit të tyre, agjencitë, nëpërmjet komprometimit të individëve me paratë dhe zbehjet, armiqtë e popullit palestinez, kanë arritur disa rezultate.

Që ka pasur tendenca të kundërta, grupe me programe dhe synime të ndryshme, brenda organizatës për çlirimin e Palestinës, është një e vërtetë të cilat nuk mund të mbulohet. Po kështu, edhe nuk mund të mohohet fakti tjetër, përkatësisht ai ndërmjet këtyre rrymave dhe grupeve kundërshtare, ato kanë qenë grindje politike, ndonjëherë shumë të rënda, të cilat kanë ndikuar negativisht në luftën e popullit palestinez, për t’u kthyer atdheun e tyre, në territoret e tyre kombëtare. Tani, megjithatë, më duket se gjërat kanë qenë shumë më tej dhe zënkat janë bërë shumë më të thella, sa që po rrezikojnë vetë lëvizjen dhe vazhdimin e luftës së popullit palestinez në përgjithësi. Prej disa ditësh agjencitë e lajmeve, kanë qenë duke folur për një ndarje serioze, në radhët e udhëheqjes së Organizatës për Çlirimin e Palestinës, midis Arafatit dhe një prej ushtarakëve të tij ndihmës, Abu Mousa.

Këto grindje kanë arritur te pika e përplasjeve të armatosura të ashpra më të rënda, pasoja për të dyja palët. Abu Mousa, i mbështetur nga njësitë ushtarake siriane, të dislokuara në luginën e Beqasë, është ngritur në revoltë dhe është duke luftuar kundër Arafatit dhe mbështetësve të tij, duke i detyruar ata të tërhiqen, në qytetin e rrethuar libanez të Tripolit. Çfarë kërkon Ebu Musa? Nën akuza se Arafati ka tradhtuar revolucionin dhe ka uzurpuar udhëheqjen e Palestinës, Organizata Çlirimtare, Abu Mousa, kërkon dorëheqjen e tij nga udhëheqja e saj dhe tërheqjen e tij përfundimtare me të gjithë përkrahësit e tij, rreth 4000 burra, nga toka libaneze. Nga ana e tij, Arafati po akuzon Sirinë dhe Libinë, me të cilën ka mosmarrëveshje, të qenies së nxitësit kryesorë të Ebu Musait dhe duke u përpjekur nëpërmjet tij, të merrte nën kontroll të gjithë udhëheqjen e Organizatës për Çlirimin e Palestinës dhe të pengojnë luftën çlirimtare palestineze.

Ndërkohë luftimet vëllavrasëse, vazhdojnë me ashpërsinë më të madhe, një gjë që është me të vërtetë për të ardhur keq, sepse shërben vetëm për sabotimin e luftës dhe revolucioni i palestinezëve njerëzve, për të shkatërruar unitetin e tyre. Izraelitët dhe të gjithë armiqtë e Palestinës dhe të popullit palestinez, po ndezin dhe derdhin benzinë mbi flakët e këtyre përleshjeve vëllavrasëse, duke ngrohur duart e tyre të përlyera me gjak dhe duke u gëzuar mbi gjakun palestinez, që po derdhet çdo ditë. Pa dyshim populli palestinez dhe luftëtarët e mirëfilltë palestinezë, janë kundër kësaj ndarje dhe këtë luftë vëllavrasëse dhe unë dua të shpresoj, se arsyeja do të triumfojë mbi urrejtja e ngulitur nga të tjerët, mbi individin xhelozinë dhe interesat jokombëtare. Populli palestinez dhe luftëtarët e tij trima, kanë nevojë për unitet mes tyre, për të triumfuar armiqtë e tyre të egër dhe të pamëshirshëm, izraelitët dhe patronët e tyre, imperialistët amerikanë, social-imperialistët sovjetikë dhe forcat reaksionare feudalo-borgjeze arabe. Ndarja është në favor të këtyre armiqve dhe të atyre anti-palestinez dhe planet dhe komplotet anti-arabe.

E HËNË, 19 DHJETOR 1983

FUNDI I NJË LUFTE VËLLAVRASËSES SHUME TE DËMSHME

Pas një lufte të madhe dhe të gjithanshme me presione dhe duke përballur me rrezikun, e madje për forcat e organizuara palestineze dhe dëmet e mëdha që mund të shkaktohen mbi banorët vendas, Arafat ra dakord të tërhiqej, së bashku me përkrahësit e tij, nga qyteti libanez i Tripolit, ku ai është i rrethuar prej disa ditësh. Në raportet e agjencisë së lajmeve, shohim të përsëritura fakte të cilat tregojnë se ky biznes, ka qenë çështja që diskutohet tani dhe me çfarë mjetesh, rreth 4000 luftëtarë palestinezë, së bashku me armatimin e tyre dhe familjet, do të evakuohen. Duke përfituar nga situatën e re që është krijuar, Izraelitët kanë vendosur kushte shumë të vështira: Palestinezët duhet të largohen, por së pari duhet dorëzojnë armët e tyre të rënda. Së dyti, Arafati duhet “dorëzuar” për t’u “gjykuar” dhe “ekzekutuar”, për “krimet që ka bërë kundër izraelitëve”! Përndryshe, thonë krerët e Izraelit, anijet e tyre luftarake, do të sulmojnë dhe fundosin çdo anije, të cilat transportojnë palestinezët. Kjo është larg arrogancës dhe egërsisë së tyre të papërmbajtur, se sa urrejtja për popullin palestinez është zhdukur.

Ndërkohë, ata që nisën këtë luftë vëllavrasëse mes luftëtarëve palestinezë, duke përfshirë imperialistët amerikanë dhe Social-imperialistët sovjetikë, po “mbajnë jashtë dorën”, “duke ofruar ndihmën e tyre” dhe “Duke treguar atyre mënyrat”, si të tërhiqesh nga Libani, etj. Për për shembull, është sugjeruar që Arafati dhe luftëtarët palestinezë, duhet të largohen në anijet e një vend neutral, në këtë konflikt; që ata duhet të hipin në anijet nën mbrojtjen e “forcave shumëkombëshe”, e vendosur në Bejrut; se anijet e transportit duhet të mbrohen detin e hapur nga luftanijet franceze dhe italiane, etj. Ndërkohë qeveria izraelite, po i vë në praktikë kërcënimet e saj, e ka stacionuar atë anije luftarake pranë portit të Tripolit dhe herë pas here, kryen sulme artilerie në vendet ku kanë filluar të mblidhen luftëtarët palestinezë. Do të shohim se si do të vazhdojë ky biznes. Në çdo rast që kanë marrë luftëtarët palestinezë nga një tjetër goditje e rëndë, që padyshim do ta ketë pasojat në zhvillimin e mëtejshëm të tyre, vetëm të luftojnë për t’u kthyer në atdheun e tyre.

E MËRKURË, 21 DHJETOR 1983

PALESTINEZËT KANE LARKUAR TRIPOLI

Arafati ndodhet në një nga anijet greke. Anijet do të shkojnë në një port të Qipros, nga atje palestinezët do të shkojnë në drejtime të ndryshme, për shembull në Tunizi, Jemen Jugor dhe, nga ajri, në Irak. Mbrëmjen e kaluar, pashë në TV disa skena të largimit të detyruar të luftëtarëve palestinezë. Mes tyre pashë burra që mbanin një pushkë lart, me një dorë dhe një djalë a vajzë të vogël, me tjetrin. Ku janë këta të pastrehë tani dhe njerëzit ku do të shkojnë? Çfarë i pret ku ata shkojnë? Çfarë ka e ardhmja për ta, familjet dhe fëmijët e tyre? Çfarë fati të hidhur ka pasur populli i shumëvuajtur palestinez?! Megjithatë, jam i bindur se, pavarësisht nga këto goditje të rënda, pavarësisht nga lufta e zhvilluar kundër tyre, nga të gjitha anët, ata do të triumfojnë. Popujt nuk mund të pushtohen! Populli palestinez. nuk mund të pushtohet! Ne kemi qenë gjithmonë në anën e popullit palestinez dhe do të jemi gjithmonë.

E PREMTE, 23 DHJETOR 1983

ARAFAT TAKON MUBARAK

Unë jam duke ndjekur odisenë e luftëtarëve palestinezë, që nuk janë larguar ende nga Libani, në destinacione të panjohura. Kam lexuar një raport të agjencisë së lajmeve, se njëra nga anijet e cila po transporton luftëtarët palestinezë, kishin hyrë në Kanalin e Suezit. Dje, Arafati, i cili ishte në bord, u ul në portin e Ismailisë dhe shkoi në Kajro, ku ai u takua me presidentin egjiptian, Mubarak. Ky takimi po shkakton një ndjesi të madhe. Pse? Sepse është një gjë krejtësisht e paparashikuar, e takim i papritur. Siç e dinë të gjithë, Egjipti e ka pranuar Camp David dhe pranon e ka nënshkruar paqen me marrëveshjen me Izraelin. Ajo ka vendosur marrëdhënie diplomatike me Izraelin. Deri më tani në Palestinë, Organizata Çlirimtare dhe personalisht Arafati, kanë qenë kundër këtyre veprimeve të Egjiptit dhe, me të vërtetë, ata u larguan nga Kajro, për këtë arsye. Së shpejti do të mësojmë se çfarë fshihet vërtet pas këtij ndryshimi dhe këtij takimi të papritur të Arafatit dhe Mubarakut dhe cilat do të jenë pasojat e tij për luftën e popullit palestinez.

DHJETOR, 1983

LINDJA E MESME NË VITIN 1983

Shënime

KONFLIKTI ARABO-IZRAELIT

Viti 1983, mund të konsiderohet viti të konsolidimit të pushtimit faktik të Libanit nga ushtritë izraelite dhe “forca shumëkombëshe”, e cila përbëhet nga detashmente speciale amerikane, italiane, franceze dhe ushtritë britanike. Ky pushtim u krye, para së gjithash, për të dhënë një goditje të re kundër dhe ndaj po shkatërrojnë forcat e organizuara palestineze, me qendër në Liban. Kjo do të thotë, aplikim praktik të pjesës së dytë të planit të paketës së Izraelit, reagimi imperialist dhe arab ndaj sabotimit dhe paralizojnë plotësisht luftën e drejtë të popullit palestinez, për t’u kthyer në atdheun e vet. Pas luftimeve të ashpra, ushtria izraelite, e armatosur deri në dhëmbë, me armët më moderne dhe i përbërë nga rreth njëqind mijë burra, pushtoi Bejrutin dhe pjesën kryesore të zonës jugore të Libanit. Luftëtarët palestinezë, rezistuan heroikisht, por, i braktisur nga falsiteti i tyre, miqtë në fund, u detyruan të tërhiqen nga Bejruti në zonat në veri të qytetit dhe në drejtim të Luginës Beqas, nën “mbikëqyrjen” e “forcës shumëkombëshe”.

Megjithatë, okupimi i Libanit dhe zbatimi i planit për shkatërrimin e forcave të organizuara palestineze, nuk mundi të arrihet plotësisht, pa u shkëputur dhe duke dëmtuar unitetin e popujve libanez dhe palestinez. Kështu, në vitin 1983, u përball bota me dy luftëra vëllavrasëse të nxitura nga Izraeli, të Shtetet e Bashkuara dhe qarqe të caktuara reaksionare të botën arabe. U nxit një luftë vëllavrasëse, ndërmjet fraksioneve të ndryshme të popullit libanez, mes të krishterëve dhe myslimanëve, madje edhe ndërmjet sekteve të ndryshme të krishtera dhe myslimane, si mes druzëve, shiitëve, myslimanëve sunitë, të krishterëve maronitë dhe të tjerëve. Kjo lufta pati pasoja shumë të rënda politike dhe ekonomike për Libanin dhe, ndër të tjera gjërat, çuan në shkatërrimin e kozmopolit dhe ish-qyteti i pasur i Bejrutit. Tjetër, lufta vëllavrasëse ishte ajo që u nxit brenda Organizatës për Çlirimin e Palestinës, midis luftëtarëve palestinezë, midis Arafatit dhe përkrahësve të tij, nga njëra anë, dhe Abu Musa, krahu i djathtë i Arafatit, në dorën tjetër.

Kjo luftë përfundoi me sukses të plotë dhe tërheqja nga Libani e Arafatit dhe rreth katër mijë luftëtarë palestinezë, të çarmatosur pjesërisht. Nga të gjitha këto luftime vëllavrasëse, ishte Izraeli ai që përfitoi dhe populli palestinez e lëvizja e tij çlirimtare, humbi. Gjatë këtij viti, në kuadër të kampanjës së terrorit kundër palestinezëve të pambrojtur, dhe përpjekjet për të përzënë nga Libani rreth treqind, deri në katërqind mijë palestinezë, që ishin vendosur atje që kur Izraeli kishte larguar ata nga atdheu i tyre, agjentët e Izraelit në Liban, të organizuar dhe realizuar në një masakër gjaku të paparë, për egërsinë e saj, në Sabra dhe Shatila, dy kampe palestinezë të pambrojtur, në periferi të Bejrutit. Në errësirë të natës dhe nën mbikëqyrjen e ushtrisë së rregullt izraelite, e cila gjoja kishte detyrën për të mbrojtur këto kampe nga sulmet e befasishme, disa bandave fashiste libaneze, në shërbim të saj, Izraeli vrau më shumë se 1500 njerëz – burra, gra, pleq e fëmijë, familje të tëra, pa diskriminim, në më barbaret mënyrë.

Ata që kryen këtë krim çnjerëzor, si dhe nxitësit dhe mbështetësit e tyre, për të mbuluar gjurmët e tyre, u morën në mbrojtje dhe mbeti i pandëshkuar. Megjithatë, opinioni progresiv në mbarë botën, i dënoi dhe i cilësoi si kriminelë lufte. Gjatë këtij viti, ishte një situatë shumë e rëndë krijuar, gjithashtu, në çështjet e brendshme politike të Libanit. Vendi mbeti pothuajse vazhdimisht pa qeveri dhe administratë të aftë, për të drejtuar punët, për t’u kujdesur për njerëzit dhe për të kundërshtuar veprimet e pushtuesve izraelitë. Përfituan qarqet reaksionare libaneze të situatës, u organizuan dhe u armatosën dhe kryen veprime luftarake kundër forcat progresive libaneze, veçanërisht kundër palestinezëve, në kundërshtim me interesat kombëtare të Libanit. Megjithatë, populli libanez, nuk ishte i mundur. Ata morën armët dhe rezistuan me forcë, ndaj ushtrisë pushtuese izraelite dhe pushtuesit e tjerë, veçanërisht amerikanët dhe francezët.

Objektivat ushtarake izraelite, amerikane dhe franceze, u sulmuan dhe u shkaktuan dëme të rënda mbi ta. Prandaj, situata nuk u bë më paqësore, edhe pse ushtria izraelite pushtoi Bejrutin dhe frymëzuesit e mbështetësit e Izraelit, dërguan mijëra “specialistë për ruajtjen e paqes”, (forca shumëkombëshe) në Bejrut. Prandaj forca ajrore dhe marina izraelit dhe flota detare e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, e cila përfshinte aeroplanmbajtësen “Nimitz”, “Eisenhower” dhe “Pavarësia”, dhe dhjetëra kryqëzorë të rëndë, vazhduan të bombardojnë dhe godasin pozicionet e luftëtarëve palestinezë dhe libanezë, në malet përreth Bejrutit dhe sidomos në Luginën Bekaa, me gjithë zjarrin e tyre, forca ajrore amerikane dhe artileria detare, kanë bombarduar edhe forcat e përbashkëta arabo-siriane, të cilat janë vendosur në Luginën Bekaa, me miratimin e qeverisë libaneze.

Sa për social-imperialistët sovjetikë, aq sa siç mund ta shoh nga veprat e tyre dhe bombastika e deklaratat tyre, duket se nuk po bëjnë asgjë fare, për këto gjëra që po ndodhin, rreth sulmeve që po bëhen ndaj palestinezëve dhe libanezëve, apo edhe për sulmet që po bëhen mbi sirianët. Pse e them unë këtë? E them këtë, sepse edhe pse Bashkimi Sovjetik, ka një “traktat miqësie” me Sirinë, ajo ka luajtur dhe po luan rolin të shurdhërve dhe të verbërve. Kjo nuk është e para kohë, që social-imperialistët sovjetikë, tradhtuan dhe lanë “miqtë e tyre arabë” në baltë. Social-imperialistët sovjetikë, janë të interesuar, më shumë se çdo gjë tjetër, t’i shesin numrin maksimal të armëve, në mënyrë që ato t’i përdornin sa më shpejt, që të jetë e mundur dhe më pas t’i blinin më shumë armë, sesa në kryerjen e zotimet që ata bëjnë në “traktatet e miqësisë”, të cilën ata e nënshkruajnë me një vend apo një tjetër, dhe në përfshirjen në konflikt të hapur me imperialistët amerikanë.

Tani flitet gjithnjë e më shumë për një “Plani politik të paketës”, thuhet se është përgatitur dhe u krijua nën patronazhin personal të Presidenti amerikan, Reagan, për zgjidhjen të krizës së Lindjes së Mesme. Ky plan, flet për krijimin e një “shteti palestineze të copëtuar”, nën dominimin e Mbretit anti-palestinez të Jordanisë, por objektivi kryesor i tij, është për të garantuar kufij të sigurt për Izraelin. Kjo është kësti i tretë i reagimit, në arritjen e synimet e Izraelit, imperializmit amerikan dhe arab, për shpërndarjen e popullit palestinez dhe sabotimit të luftës së tyre të drejtë.

Populli ynë ka simpati të veçantë për popullin palestinez, sepse ata kanë bërë dhe po bëjnë një luftë të vendosur dhe heroike, dhe ne kemi mbështetur dhe do të vazhdojmë të mbështesim ata në oqeanin e vetmisë dhe tradhtisë, që ata e gjejnë veten sot. Edhe pse të tradhtuar dhe të braktisur, si populli palestinez, ata do të triumfojnë. Ata do të triumfojnë, sepse ata po luftojnë për një kauzë të drejtë të tyren dhe do kthehen në atdheun e tyre të uzurpuar nga agresorët izraelitë, me mbështetjen e hapur të imperialistëve amerikanë, social-imperialistëve sovjetikë dhe forcat reaksionare të vendeve te ndryshme arabe./Memorie.al

SI.E./Shqiptarja.com

TAG:
• Dashnor Kaloçi
• komunizmi
• enver hoxha