Më ka ndodhur disa raste, për shembull mes kolegësh, që të jenë habitur shumë, kur unë natyrshëm e kam thënë për ta fjalën e mirë. Një gazetë e njohur, të cilën e kisha përgëzuar sinqerisht për një shkrim të bërë ku shprehesha me çiltërsi se do të kisha dashur ta kishim bërë ne një shkrim të tillë, e bëri deri lajm: Alba Malltezi përgëzon, apo lavdëron gazetën… Pra thënia e fjalës së mirë bën përshtypje.
Kur unë them “fjalë e mirë”, kam idenë e ndjenjës së sinqertë që vjen natyrshëm rreth një veprimi, apo një personi. Most ta ngatërrojmë me hiperbolat, lëvdatat për servilizëm të ndërtuara enkas e që kanë qëllime të dyta apo të treta rreth një diçkaje apo personi. Për mua fjala e mirë është ajo që të buron nga shpirti kur sheh një gjë apo punë të bukur, një mendim të bukur e të mirë. Për mua, fjala e mirë lind si ato retë puplore të bardha që vallëzojnë në një qiell të kaltër dhe plot dritë. Fjala e mirë, për të dalë, nuk e vret mendjen për etiketat që vendos shoqëria: je i majtë, i djathtë, i zi, i bardhë, partizan a gjerman. Ajo del duke çliruar një magji.
Kam vëzhguar se disa e shohin të bukurën dhe nuk shprehen, nuk thonë asnjë emocion, asnjë fjalë. Preferojnë të heshtin. E bukura, e mira, janë vlera universale që kapin drejtpërdrejtë zemrën, madje arrijnë deri te kërthiza, duke e anashkaluar mendjen, prandaj kjo e jona, kjo “kurnacëri” e fjalës së mirë më duket një bllokim, që mban “peng” një superenergji.
Duke thënë këtë, jam në merak që të mos i ngatërrojmë fjalët e mira me lëvdatat false: Je më i bukuri, je më i miri i të gjithëve, fëmija im është më i zgjuari në botë etj. Etj. Këto nuk janë fjalë të mira, këto fjalë janë si ai sheqeri sintetik që bëhet si një top i leshtë e që e kanë qejf fëmijët, por që për ta është helm. Por edhe në këtë, për t’u çliruar nga bllokimi I fjalës së mirë, na ndihmon vetëm një gjë që thuhet botërisht: ndjeshmëria. Vetëm duke u bërë më të ndjeshëm, më finë, do të bëjmë dallimet e sakta e do t’i themi kujtdo pa komplekse e pa interes Fjalën e Mirë.