Silvio Berlusconi, që dominoi politikën italiane për 20 vjet, sipërmarrësi më i përfolur në Europë, përkatësisht një nga më të suksesshmit në Europë, natyrisht edhe prej Milanit t tij magjik, ka qenë njeriu më i përndjekur nga drejtësia e vendit të tij. Ky fakt për Berlusconin ishte edhe bekim dhe mallkim.

Ai hyri në politikën aktive në stuhinë e fuqishme të “Tangentopoli”, skandalit të madh të rrushfeteve që biznesi i madh italian kishte paguar për partitë kryesore në vend.

Lideri i Partisë Socialiste italiane i kohës, Betino Craxi ishte më i godituri i asaj stuhije që rrëzoi gjithë klasën politike të shekullit të shkuar. Silvio Berlusconi ishte miku i afërt i Craxit, prej tij përveç të tjerave ai ishte siguruar futjen në treg të rrjetit tëtij të televizioneve private, në një vend me rregulla të hekurta në këtë drejtim. U përfol shumë në atë kohë se Berusconi ishte zhytur në borxhe të mëdha, e ishte çështje kohe që edhe ai të ishte në listën e industrialistëve të hetuar nga prokuroria e Milanos. Shumë nga kolegët e tij VIP u arrestuan, e shumë prej tyre: vranë veten në situata të paqarta.

Ishin 41 vetëvrasje, pjesë të “creme de la crème” të industrisë italiane, ku spikatën Raul Gardini dhe inxhinier Gabriele Gagliari, dy nga yjet e industrisë kimike italiane. Gjithçka thuhet se pati si shkas hetimet, por mbi të gjitha presionet që vinin për këta biznesmenë që të mos hapnin kutinë e pandorës: emrat e mëdhej të politikës, ekonomisë e shtetit.

Në këtë atmosferë Silvio Berlusconi hyri në politike duke krijuar partinë e tij Forza Italia në vitin 1994. Një operacion që në realitet thjesht u zyrtarizua, pasi kishte vite që ishte përgatitur nën rrogoz. Pati sukses të bujshëm!

Për tre muaj fitoi zgjedhjet dhe u bë kryeministër i Italisë. Lëvizja e parë e Berlusconit ishte të afronte sa më pranë vetes armikun më të madh të tij: Antonio Di Pietro-n, njeriun më të fuqishëm të prokurorëve të “Mani Pulito”. i propozoi postin e ministrit të Brendshëm, por Di Pietro i tha “Jo Faleminderit” dhe u larguar menjëherë në zyrë. Në atë kohë, prokurori kishte në dorë një hetim ku dyshohej se kompania e Berlusconit Fininvest kishte korruptuar një grup ushtarakësh të Guardia Di Finanza-s. Kryeministri italian kishte informacion mbi hetimin dhe nisi sulmin, duke dërguar në Prokurorinë e Milanos një ekip inspektorësh të ministrisë së Drejtësisë.

Të cilët për javë të tëra u çanin dërrasat prokurorëve të Milanos, për të marrë ndonjë gjë nga hetimi. Por si prokurorët, hetuesit apo punonjësit e administratës bënin të paditur, duke mos bërë asgjë gjithë ditën. Në orën 4, dilnin bashkë me inspektorët nga ndërtesa, por sapo shikonin se ata iknin në shtëpi, ja behnin me vrap në zyrë. Ku punuan deri në orët e mëngjesit pa pushim e gjumë për të gjetur provat e hetimit ndaj kreut të qeverisë italiane.

Pa mbushur as 6 muaj në krye të qeverisë, ndërsa ndodhej në samitin e parë ndërkombëtar prestigjoz në Napoli, Berlusconit i mbërrin ftesa për tu paraqitur në Prokurori për korrupsionin e Guardia Di Finanza. Jep dorëheqjen pas pak ditësh. Humb zgjedhjet parlamentare në vitin 1996, e rikthehet fuqishëm në vitin 2001. Humb në 2006 dhe rikthehet sërish në 2008. Por rrëzohet përfundimisht në vitin 2011, për t’u rikthyer si karrikaturë politike derisa ndërroi jetë në moshën 86 vjeçare.

Nga viti 1994 e deri në fund të jetës, Berlusconi u hetua, gjykua dhe dënua për një numër të madh veprash penale. Ai theu një record në politikanin që arriti ta bëjë pjesë të vet hetimin dhe proceset, duke kthyer në narracion politik për tu kthyer në viktimë të “Togave të Kuqe”. Ja arriti në një drejtim pasi mori në shumicën e kohës përkrahjen e mazhorancës së Italianëve, por në fund, ai u hetua për një mori veprash penale, ku vetë u dënua vetëm për njërën, me punë në komunitet. Edhe pse kishte avokatët më të mirë të Italisë, Berlusconi u hetua për lidhje me mafian, korrupsion, marrëdhënie me të mitura, mashtrim fiskal, e një varg veprash të tëra penale.

Një pjesë e tyre u mbyllën, të tjera sollën dëme kolaterale duke dënuar familjarë si vëllai Paolo, apo edhe miq të ngushtë si Cesare Previti-n, që u dënua për lidhje me Cosa Nostra-n. Në gjithë luftën e tij me “prokurorët komunistë”,, Silvio Berlusconi përdori një term që ngjiti goxha në mjedisin politik italian, sa është shumë prezente edhe sot. “Giustizia alla orologeria” që përshtatur tek ne është drejtësi me komandë, me axhendë.

Ky narracion ngjiti, ngaqë shumë nga hetimet apo akuzat penale ndaj tij, ishin copy paste me akuzat e rivalëve politike apo mediat e tyre. Tek ne termi “Drejtësi me Komando apo axhendë” nuk është shumë i vështirë për tu përdorur, pasi thuajse të gjithë çështjet që SPAK ka nisur ndaj zyrtarëve të lartë kanë ardhur nga denoncimet e PD, LSI, PS apo nismës Thurje. Me një fjalë të aktorëve politikë. Në një farë mënyre, apo në të gjitha mënyrat, axhenda antikorrupsion e SPAK është nxitur nga politika, tjetër gjë është më pas nëse janë thelluar apo jo hetimet. Si për shembull dosja Partizani, e cila është krejtësisht e ribërë dhe e thelluar në krahasim me denncimin po të gjërë të dorëzuar nga Taulant Balla.

Megjithatë 21 janari, që sapo ka nisur nga SPAK, është një rast, që edhe pse mund të ketë pasur letra të dërguar nga PS në prokurori, nuk ka lidhje me komandimin. Së pari se është një çështje e tragjedi e njohur dhe kombëtare, së dyti pasi është marrë një vendim nga Gjykata e Strasbugut. Ndaj sjellja ndj saj konsiderohet si test për atë që do të jetë edhe faza e dytë e drejtësisë së re në Shqipëri./Tema