Nëse ka një fenomen që këto ditë ka “bashkuar” të gjitha korrentet e opozitës shqiptare është fitorja e Giorgia Melonit në zgjedhjet e së djelës në Itali.
E në këtë kontekst, ky entuziazëm ka sjellë diskutimin se e djathta është jo vetëm një forcë proteste e kontestuese por edhe fituese e alternativë qeverisëse.
Duket sikur kanë zbuluar Amerikën, kur modelet e Melonit Partia Demokratike i ka pasyr aty që prej vitit 1991, e nuk ka nevojë që Tritan Shehu të drejtojë gishtin te Jozefina, e cila rigjeti mallin e vjetër për Berishën.
Spartak Ngjela, Tomorr Dosti, Uran Butka, Petrit Kalakula, Abdi Baleta, Elham Sharra, Iljaz Vrioni etj, etj, janë vetëm disa emra të Partisë Demokratike që vinin nga familje të mëdha shqiptare, përfaqësuese të së djathtës tradicionale, si dhe pjesë e persekutuar e regjimit komunist.
Të gjithë u zbuan njëri pas tjetrit, por as me kalimin e viteve nuk u afruan as brezat e tjerë të përfaqësuesve të së djathtës tradicionale shqiptare.
Megjithatë, që të imitosh “calimero”-n 45 vjeçare të Romës, nuk mund ta bësh vetëm duke para modelin e fustanit apo të këpucëve, për të sjell një brand djathtist në stilin e politikës opozitare.
Nëse ka një shans pikërisht tani e gjithë hapësira opozitare në vend, është pikërisht që të nisë diskutimin e debatin mbi përmbajtjen e ideve dhe programit politik, që do ta bëjnë këtë krah të politikës shqiptare një alternativë ndaj socialistëve të Edi Ramës.
Në zgjdhjet italiane, edhe pse pati shumë protestë në atë votë, pakënaqësi, apo edhe populizëm me shumicë, një pjesë e madhe e debatit politik në fushatë u bë për përmbajtjen.
Secila nga tre partitë e koalicionit të djathtë kishin nga një duzinë premtimesh që nisnin te ekonomia në radhë të parë, sidomos për faturat e energjisë, taksat, rritjen e prodhimit vendas, eksporteve etj.
Meloni, pati si kalë beteje pikërisht përqëndrimin te industria e rëndë vendase që të kthehet competitive, çka mori edhe përkrahjen e fortë të bosëve të ekonomisë dhe financës së lartë në Itali.
Ndërsa te ne, palët “ndërluftuese” në PD, konkurrojnë mes tyre se kush e shan më rëndë Edi Ramën dhe ministrat e tij.
Asnjë diskutim, ide apo edhe forume debati nga e djathta, mbi atë se çfarë synon të bëjë e djathta shqiptare me ekonominë, rendin publik, mjedisin, pushtetin vendor dhe investimet e huaja.
Akuzat, kontestimi, gjuha e ashpër kundër mazhorancës, është njëra anë, e madje është bërë film i vjetër, por ajo që njerëzit duan të dinë është se cila është fytyra e nesërme e Partisë Demokratike.
Pritja për vendimin e gjykatës se si do ta ndajë vulën, nuk ka pse e pengon pjesën që tashmë nuk është rresthuar me Sali Berishën që tu flasë njerëzve dhe shoqërinë.
Berisha dhe Meta, sado të imponohen dhe tu dalin përnatë njerëzve në televizione, ata nuk kanë gjasa të jenë alternativë e Edi Ramës. i cili i ka përdorur dhe i përdor si gogol për të mbajtur larg pjesën gri të elektoratit nga opozita.
Takimet e përfaqësuesve të SHBA-së, BE-së, apo edhe CDU-së gjermane me pjesën e 28 deputetëve që përfaqësohen nga Alibeaj, është tregues i qartë se kush është lokomotiva politike e opozitës sot.
Çfarë kërkon të bëjë opozita me investimet e mëdha si ai i portit të Durrësit, apo aeroportit të Vlorës? Si e shikon ajo çështjen e çmimit të energjisë, pagat, pensionet, debate mbi ndërtimet dhe të ardhmen e kësaj industrie. Turizmin apo edhe çështjen e largimeve nga Shqipëria të një pjesë të konsiderueshme profesionistësh?
Deri tani, i vetmi diskutim përmbajtësor bëhet nga të ashtuquajtura tryeza të Sali Berishës me specialistë, ku flet vetëm kreu i tryezës, i cili përveç kontestimit total të qeverisjes aktuale, sjell si alternativë më të mirë ato që ka bërë kur ishte kryeministër.
Apo reformat e rëndësishme në vend, që nga reforma territoriale, depolitizimi i administratës qendrore dhe vota e shqiptarëve që jetojnë jashtë vendit. Ka kaq shumë për të diskutuar, sa nuk dalin panelet e darkës, ku nuk pushojnë telenovelat e radhës së kronikës së zezë.
E nga ky diskutim do të dalë edhe lidershipi i ri që të përplaset e duelojë me mazhorancën, jo si tani ku sa ikën Meta del Berisha. Që të kujtojnë se çdo gjë ka mbetur njësoj si sot e 30 vjet më parë..