Qitja, sporti i harruar i emrave që bënë historinë e vendit

14 Janar 2019, 13:38 | Përditesimi i fundit: 2019-01-14 15:42:26

Largimi nga jeta pak muaj më parë i rekordmenes në qitje, Afërdita Tusha, flamurmbajtëses së parë shqiptare që në Olimpiadën “Mynih 1972” ,  risolli edhe një herë në vëmendje sportin e harruar të qitjes. Dikur sporti me më shumë medalje në arenën ndërkombëtare, sidomos kampionë europe ,sot qitja si shumë disiplina të tjera, ndodhet në situatë të vështirë, si pasojë e mungesës së investimeve, por edhe të sportistëve profesionistë. Kjo jo për shkak të mungesës së talenteve, por nga mos stimulimi i tyre për të vijuar në gjurmët e Tushës apo edhe shumë rekordmenëve të tjerë shqiptarë. Kampionia e qitjes, sportiste  e klubeve17 Nëntori” e “Partizani” dhe e ekipit kombëtar, dhe mjeshtrja e sportit Afërdita Tusha e zbuloi pasionin e saj për qitjen shumë herët.

 

Mami u takua me këtë profesion në vitet 60 sepse atëherë bëhej një parapërgatitje ushtarake për çdo shkollë të mesme, aty kuptoi që kishte pasion. Pa mbushur 18 vjeç kuptoi që kishte pasionin për këtë sport dhe gjithë jetën na fliste me pasion për qitjen. Nuk bënte sforco të mëdha, por i vinte natyrale që të kishte rezultate të mira. Kulminohet kjo gjë me Olimpiadën e Mynihut në 1972, sepse ishte hera e parë që një grua merrte pjesë në grupin e meshkujve dhe u rendit e tretame 94 pikë nga 100 të mundshme.