Alba Malltezi

Bota perëndimore mendoi se me rrëzimin e Murit të Berlinit, historia mbaroi. Paqja, harmonia do të mbizotëronin, por jo. Historianët mbledhin fakte, dëshmi, kombinime të fatit dhe të rastësive dhe na tregojnë se e keqja e ka forcën të ripërsëritet, ndaj ndërgjegjet njerëzore asnjëherë nuk duhet të flenë. Ndaj intelektualët punojnë për këtë. Si ky prezantim i historianit italian Paolo Colombo për 11 shtatorin 2001.

Ndërsa shumica mes nesh është fiksuar të numërojë deri më një eurot e grabitura në kasafortën e nëpunëses së shtetit, të tjerë grabitqarë-nëpunës shteti, që eurot i kanë vendosur haptazi si fasada të vilave të tyre në Gjirin e Lalëzit apo në kullat e ndërtuara me korrupsion, përpiqen të na thonë se: Afera "Rozeta" është kushedi sa më e rendë se Gërdeci e 21 janari bashkë. Kjo po ndodh vërtetë!

Dhuna e ka përndjekur përherë njerëzimin, por njerëzimi, që në lashtësinë e tij ka vrarë përherë mendjen ta disiplinojë atë. Si në Perëndim, si në Brazil, si në Ukrainë. Si në Shqipëri tashmë.

Tashmë Shqipëria pretendon diçka tjetër prej nesh: Dashuria dhe përkushtimi ndaj saj! Eshtë një eksperiment që e ka nsiur me më të mirët, por që, gjatë 2023 do t'u takojë të gjithëve ta aplikojnë!

Pse vazhdon ta deklarojë si dështim reformën në drejtësi dhe pse përdori një tjetër kufomë sot para të gjithëve njeriu më i zi i Shqipërisë?

Modesisht, si përvit, një urim nga "Periferi", kjo rubrikë e imja në këtë këndth të Shqiptarja.com, nga ku vëzhgoj, dëgjoj me dëshirën e madhe që edhe unë vetë përvit të ndryshoj, të përmirësohem, të dashuroj, të kritikoj, por kurrë, të ofendoj. Gëzuar!

Shqiptarët që krijuan me aq durim, fantazi, teknikë, ngjyra, pasion xhubletën, këtë pasuri të njerëzimit tashmë, nuk janë në gjendje të krijojnë po kaq bukur, me kaq durim, me sakrificë dhe vetmohim dhe Shtetin e tyre? Një popull që të gjitha kostumet popullore nga Jugu në Veri i ka kryevepra unikale, të pasura dhe cilësore, nuk ditkëka të "qëndisë" me po aq bukuri, shije dhe harmoni Shtetin e tij?

Sa e qartë është për të gjithë tashmë se Sali Berisha gëzon duke i fryrë instikteve të rrezikshme të urrejtjes dhe të nacionalizmit të rremë, mbetet ish-politikani i vetëm në Ballkan që i jep jehohë tifozerisë më të shëmtuar që i gjithë Ballkani kërkon ta mbajë larg. Ta harrojë!

Meqë kapriçot e Sali Berishës nuk kanë asnjëherë fund, meqë shumë shqiptarë kanë vendosur përfundimisht të mos merren më me të, na bie ne t'i kujtojmë Shtetit se kështu ndodh kur toleranca e ligjit përkëdhel pa fund një njeri, ndërsa dara e shtetit shtrëngon këdo që "zgjerohet", me përjashtim të Atij.

Do të vijë shpejt një ditë që urrejtja që shpërthen mbi armiqtë tanë, do të zbutet nga faktet dhe logjika, duke lenë mënjanë mendimet e barkut dhe të instikteve që mbizotërojnë në këtë kohën tonë. Të rrjeteve sociale e të mendimit "fast-food".

Sa i dhamë ne Dua Lipës dhe sa na jep këngëtarja e mrekullueshme ne shqiptarëve përballë botës mbarë. Sa vlen koha jonë, ndjekësit tanët (të gjithë bashkë) dhe mbi 84 milionë ndjekësit që Dua Lipa ka në gjithë botën vetëm në Instagram

Sa patriotë jemi me 28 Nëntor dhe është kjo një ndjenjë e mrekullueshme, por fjalët dhe veprimet tona janë përherë njësoj? Jemi vërtetë të përkushtuar, të zotuar e të bindur ta bëjmë Shqipërinë vendin më të mirë dhe më të bukur ku të gjithë të vazhdojmë të jetojmë? 

Pse fajin prapë e ka Sali Berisha?! Qajnë ata që e mbështesin me çdo kusht. Ndoshta nuk ka faj për përmbytjet, por ka faj se ka privatizuar shpresën dhe ëndrrën për një ndryshim më të mirë, për një alternativë më të mirë, për një politikan më të mirë, më punëtor, më të drejtë e më shpresëdhënës!

Cilat janë vetitë që duhet të ketë një politikan që të pëlqehet dhe mbështetet nga zgjedhësit e tij? Italiani legist Luca Zaia është një shembull i njeriut optimist, çmues i arsyes, logjikës dhe punës. Të gjitha këto, sekrete të jetëgjatësisë së tij si guvernator i krahinës së pasur të Venetos.

Si po shkon përherë e më shumë në tkurrje e drejt zhdukjes ajo politikë e përbaltjes, e fakenews, e denigrimit të kundërshtarëve dhe të kujtdo e mendon ndryshe. Bashkë me të, e dhe media që e përkrah dhe i shërben.

A është e vështirë për të dalluar nëse lexohet shumë apo pak në një shoqëri? A ka shenja dalluese në sjelljen, mirësjelljen, komunikimin e një vendi ku libri dhe kultura që ai përcjell, ka lënë gjurmë? 

Pas heshtjes për dhunën e ushtruar ndaj gazetarit investigativ të Report Tv, Adriatik Doçi, fshihen dy botë të ndryshme: Nga një anë ajo e gazetarëve dhe politikanëve superpasanikë dhe nga ana tjetër ajo e profesionistëve të drejtë e të përkushtuar që jetojnë në normalitetin dhe logjikën ekonomike të Shqipërisë.

Ne që të tjerët i quajmë kollaj mafiozë, nazistë, zezakë, çifutë, kinezë e më të tjera përbuzje, bëjmë mirë që revoltohemi kur të tjerët na cilësojnë kriminelë. Por mbi një gjë duhet të reflektojmë.

Përditë e më shumë shqiptarë të ideve, prejardhjeve dhe profesioneve të ndryshme nuk duan, refuzojnë, ikin, largohen, braktisin ata që dhunën e fjalës, sulmet ndaj fëmijëve dhe familjes i patën vënë dhe i vendosin ende në piedestal. Ata kanë gojën më të pisët që imagjinohet dhe atë gojë e ka provuar kushdo që qoftë edhe për një sekond të vetëm, mendoi ndryshe.

Qytetaria, profesionalizmi, fisnikëria, logjika, përulësia, respekti, dituria, në gazetarinë shqiptare përfaqësoheshin denjësisht me Fatos Baxhakun, kryeredaktori im në të atëhershmen "Gazeta Shqiptare". Vlerat e tij të njohura e të panjohura, do të ndriçojnë banorët në rrugën me emrin e tij.