Alba Malltezi

Do të duhej të ishte kjo filozofia e Bashkimit Europian në pranimin me krahë hapur të Ballkanit Perëndimor në gjirin e saj, tamam si në sirtakin e Mikis Theodorakis. Pikërisht ajo grimcë çmendurie që këto anë të Europës së vjetër kanë mishëruar gjithnjë e që janë pjesë përbërëse e saj, sot i mungon. 

Sensi i masës ka kohë që na ka braktisur si shoqëri. Matja e fjalëve dhe veprimeve, dhe sidomos indiferenca (apo tërheqja përballë agresivitetit) e atyre që duhet të jenë mësuesit dhe vlerësuesit e të bukurës dhe të mirës, bën që të jemi të papërshtatshëm si në prezantim ashtu dhe në kritikë. Të ekzagjeruar në çdo drejtim.

Që nga Statutet e Shkodrës, që flinin prej shekullit të XIV në muzeun Correr të Venecias, Shqipëria përherë ka pasur dëshirë për Europë, që do të thotë mirësjellje, shtetformim, dashuri për artet e bukura, për punën e atrizanatet. Dëshira e ëndrra të grisura e të arnuara keq nga disa bashkëatdhetarë që nuk pa përkasin e nuk na përfaqësojnë. 

Rrëfimi shokues i Fluturës, motrës së Bardha Likramës e cila u vetëvra pas 30 vitesh dhunë nga familjarët dhe bashkëshorti. Fjalët e fundit të Bardhës thënë motrës së saj për sjelljen e policëve me të, janë një denoncim ulëritës për institucionet tona dhe sjelljen e tyre ndaj njerëzve që kanë nevojë për ndihmë!

Kush u turpërua nga denoncimi i Bardhës? Kush u turpërua se ajo kërkoi mbrojtje, kush e tërhoqi nga shtëpia e motrës për ta detyruar të hidhej nga kati i tretë duke këputur në mes jetën e saj prej gruaje që i tha stop dhunës? Turpi qesharak i provincës shqiptare, ka më shumë vlerë se sa jeta e një njeriu që dëshiron vetëm të jetojë pa dhunë ekzistencën e tij.

Është sigurisht një nga komeditë e fundit që shohim të luhet në këto anët tona, që gabimisht menduam se kishin marrë fund me më të fundit e të apasionuarin Hysni Milloshin që donte të mbante të gjallë atë që kishte ikur përgjithmonë

Punësimi në të zezë, burimi i të ardhurave të paverifikuara, infiltrimi i parave të pista të trafiqeve, cënon që në embrion konkurrencën e barabartë në tregun shqiptar

Një vajzë në Moskë shihet të arrestohet nga dy policë vetëm se po proteston me një fletë të bardhë në dorë. Nuk ka shkruar asgjë aty, asnjë fjalë. Por vajza është në një grup njerëzish që nuk e duan luftën, që nuk e duan supremacinë dhe kanë dalë të thonë fjalën e tyre në shesh, prandaj arrestohet.

Poetët, piktorët, muzikantët, shkrimtarët (ata më të talentuarit që marrin përmasa universale), më shumë se të tjerët, sikur janë ndërmjetësit e një bote që ne normalët nuk e njohim dhe nuk e shohim, ndërsa ata e përcjellin përmes veprës së tyre.

Kujtojnë dhe shiten se janë “revolucionarë”, shpëtues të Shqipërisë nga korrupsioni që e ka pllakosur dhe nuk kanë mëshirë, nuk duan t’ja dinë, të ofrojnë një gjakatar, dy gjakatarë dhe grupin e grabitësve më të mëdhenj të Shqipërisë në historinë e saj të pasdiktaturës. Dhe me çfarë mjetesh e bëjnë? Njësoj si të bësuarit e Enver Hoxhës bënin me kundërshtarët e tyre: I shpallnin para Liderit Suprem “spiunë” të Amerikës. Duken të njëjtët njerëz të katapultuar në kohë

Thonë që historia duhet të jetë mëesuesja më e mirë për këdo, por kujtesa e shkurtër nuk ndalon shumë prej nesh të krekosen si në sallone të politikës, si në studio televizive, duke fryrë gjoksin dhe duke mos u vetëpërmbajtur në sfidën e hapur që i kanë shpallur Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Eshtë e sigurtë se një botë e qytetëruar, pikërisht për të shmangur tensionet që shfaqin nivelet më primitive që mbart në vetvete një qënie njerëzore, shpiku Drejtësinë, për të qenë ajo e aftë të peshojë në bazë të fakteve dhe provave se kush është në anën e të drejtës. 

Duket se në 10 vitet e fundit e vetmja kauzë që bashkon njerëzit që duan Shqipërinë është vetëm një: Të izolojnë sa më shumë Sali Berishën, njeriun që shkatërron me zell shkallët e qytetërimit që shqiptarët me mundim po i ndërtojnë.

Të dëgjosh ish-të përndjekur, antikomunistë, që sot janë kapur pas diktatorit të tranzicionit shqiptar 30 vjecar dhe e shesin apo e aludojnë si shpëtimtar, më keq se më i flakti e symbylluri komunist i kohës së diktaturës, është më rëndë dhe e trishtueshme se ata që mbajtën gjallë një diktaturë të gjatë.

Kuvendi i Kosovës u përfshi nga një debat i ashpër sa i takon projekt kodit të ri civil, duke refuzuar me debate të forta, thumbuese, përçmuese të drejtat e personave LGBT. Përtej përkatësisë seksuale, kushdo ka shumë për të mësuar nga personat LGBT si në Tiranë, ashtu dhe në Kosovë. 

Grida Duma, ashtu si dhe disa gra dhe vajza të tjera të Partisë Demokratike arrijnë të shohin më qartë dhe më drejtë gërmadhat, pas katastrofës që qëndisën ditë pas dite, muaj pas muaji, viti pas viti burrat e partisë më të madhe të opozitës. Dashtë fati dhe natyra që këto gra të mos lodhen deri në dorëzim, pasi misioni i tyre për të treguar realitetin e sidomos të vërtetën është jashtëakonisht i vështirë.

Në një vend të qytetëruar, instanca të shtetit, shoqërisë civile dhe të konsumatorëve nxitojnë të hedhin dritë për të kuptuar të vërtetën e rritjes së çmimit të karburanteve, gazit. Prokuroria italiane nisi hetimin për të mësuar nëse dikush po abuzon, apo çfarë po ndodh është realisht pasojë e trysnisë së luftës në Ukraninë.

Sa keq kur një proteste ja marrin zërin ata që 30 mijë lekë, në të vërtetë, i harxhojnë vetëm në kafet e paradites, pa folur për restorantet, udhëtimet. luksin e tyre të përditshëm që harrojnë dhe ua plasin në sy, në rrjete sociale shqiptarëve, mes një postimi e në tjetri me pamje të protestës për çmimet.