Zjarri i parë që e tronditi Kadarenë ishte zjarri i fillimit të qershorit 1991, që ra mbi selinë e Parlamentit dhe mbi rrethinat e sahatit të Tiranës… Fillimisht, as e pranonte, as e ëndërronte zjarrin mbi vendin e tij

Ëndrra sheh. Era e blirit të deh. Natën në pyll ndonjëherë ke fjetur. Dëshpërimin që shkakton muzgu e ke mik të pandarë. Në detin e një pike lot, disa herë je mbytur.

Ndërsa konflikti vazhdon në Ukrainë dhe Lindjen e Mesme, Evropa nuk mund të përballojë më shumë tensione apo destabilitet në ose rreth fqinjëve të saj. Për ta shmangur atë, Perëndimi duhet të largohet nga sjellja e butë ndaj Serbisë.

Me rastin e vdekjes së shkrimtarit Ismail Kadare. Një përkujtim.

Në një qasje paksa provokative vetëm në titull, dje mora shkas nga zgjedhjet parlamentare franceze, që të sillja në një diskutim në opinion, mbi një sistem që Shqipëria e ka pasur deri në vitin 2001.

Të gjithë ata personazhe që ai i krijoi për ta na treguar ne anën e pështirë dhe tragjike të diktaturës tani duken si të dal nga faqet e librave për të marrë nën kontroll vdekjen e tij. Dikush e do në Prishtinë bashkë me Adem Jasharin, të tjerë e duan në katundin e tyre, të tjerë projektojnë veten duke mbajtur arkivolin e tij në krah e kështu me radhë. 

Në 9 korrik do të mbahet në Uashington një Samit i 32 vendeve aleate të NATO-s, me rastin e 75 vjetorit të krijimit të Aleancës Atlantike. Delegacioni shqiptar dhe Rama do të japin me vendet e tjera në Samit, mesazhin e fortë të unitetit dhe vendosmërisë së NATO-s për paqen e sigurinë në hapësirën atlantike.

Bujar Hudhri, botuesi prej 30 vitesh i të ndjerit Ismail Kadare ka treguar të pathënat nga jeta e shkrimtarit si dhe momente të fundit të tij

I gjeta kohë më parë këto shënime në një bllok të kohës studentore. Ishte Tetor i vitit 1986. Ismail Kadare kishte njoftuar një takim me studentët në Kinemnë e Qytetit “Studenti”, një vit pas ndalimit të novelës “Nata me Hënë”.  

Në qytetin e lindjes së Ismail Kadaresë, Gjirokastër, banorët shprehën hidhërimin e thellë për ndarjen nga jeta të shkrimtarit të njohur shqiptar. Në shtëpinë ku lindi zoti Kadare, që tani është kthyer në muze, vizitorët thanë se lajmi ishte shokues, por vepra e shkrimtarit të shquar mbetet për t`u përcjellë nga të gjithë brezat.

Partia e Presidentit Emanuel Macron, Ensemble, ka fituar 20% të votave, ndërkohë që republikanët e qendrës së djathtë kanë marrë 6.6%. Pra fitorja e Le Penn, është relative, e për të qenë absolute, duhet që kandidatët e saj, të dielën e ardhshme të fitojnë kundër atyre që janë renditur në vendin e dytë.

Akademiku Rexhep Qosja i ka shprehur ngushëllime familjes së Kadaresë, duke thënë se kohë pas kohe mes vete kanë pasur gjykime e vlerësime polemike.

Eshtë e lehtë të gjesh koka turku dhe të vendosësh mjekët si tabelë qitje, por siç thuhet rëndom është sistemi dhe jo njeriu. Dhe për sistemin shëndetësor nuk kanë faj mjekët! Eshtë më lart puna!

Një lajm i hidhur, që një ditë do të vinte dhe që i rriteshin gjasat me çdo ditë që kalonte; e megjithatë, që nuk ka kuptim dhe që nuk do të ketë shumë kuptim: I shquari Ismail Kadare u nda prej kësaj bote

Dinosauri i letrave shqipe ndërroi jetë sot në Tiranë. Por brezi ynë do quhet me fat që jetuam në epokën “Kadare”

Shqipëria nuk është gati të përcjell Ismail Kadarenë. Ajo është kapur si në kurth nga ikja e tij. Dhe këtu nuk është fjala si për ato urgjencat që ta gjejnë shtëpinë rrëmujë dhe ti nuk pret dot miq. Është më shumë se kaq.

Kadare lindi në një Shqipëri pothuajse analfabete, u rrit aty dhe mbërriti që, me gjuhën e saj të munduar e prej shekujsh të ndaluar, t'i dëshmojë Botës artin e madh të shpirtit të një populli tragjikisht europian.

I ra Ferrit mjatas, djathtas, para, mbrapa, lart, poshtë, diagonalisht, kryqetërthor, rrethepërqark. S'la zgëq pa ja parë. S'la qosh pa ja ndjerë. S'la hile pa ja nxjerrë. S'la sekret pa ja zbuluar. S'la torturë pa ja vuajtur.

Më shumë se vdekja e kolosit të letërsisë shqiptare, sot në mëngjes më trishtuan mijëra komente në rrjete sociale me sharje, vrerë, mallkime, fyerje, ofendimie apo ngazëllime:

Një falenderim të thjeshtë, pa pretenduar asgjë më shumë se sa shprehjen e mirënjohjes së madhe ndaj Ismailit për monumentin fantastik që i ka ngritur gjuhës shqipe, duke ma bërë edhe më të madhe dashurinë për këtë gjuhë të hatashme, të cilën ne shqiptarët kemi fatin të flasim e të shkruajmë si gjuhë amtare