Alba Malltezi

Dy fjalë për Sali Berishën, të vetmin politikan shqiptar të të gjitha kohërave që nuk resht së hedhuri vrer, shpifje e intriga edhe i mbyllur nga karantina. A do të ikë me këtë virus edhe ligësia e tij dhe njerëzve që i shërbejnë në politikë e në ato pak media?

Umberto Veronesi u largua i shqetësuar për shëndetin dhe politikat shëndetësore që vendet e civilizuara ndërmerrnin për popullsinë. I konsideronte të gabuara. I shkruajti në libra dhe i tha në intervista dhe çdo komunikim publik, por asgjë nuk ndryshoi në vrapin e botës së pasur drejt ushqimit të shfrenuar, fast food-eve dhe përdorimin pa kriter të sheqerit, sidomos te fëmijët. Iku pa parë të zgjidhej ky problem; ushqimin e shëndetshëm e konsideronte si një “sigurim për jetën”.

Leksioni i vogël nga Shqipëria, nëse dikush do të dëshirojë ta lexojë, vjen nga një popull me mundësitë më të pakëta në mjeksi, si në njerëz, ashtu dhe në mjete, por që këtë herë veproi me zemër, më shumë se me llogari dhe me mendje. Nuk dimë ende në është koha dhe vendi i duhur, që këto qeliza mirënjohjeje dhe zemërgjerësie që u nisën nga Shqipëria jo perfekte, të bëjnë të lindë një ide për një Europë më të mirë. Për një Europë ndryshe

Vajza e djem shqiptarë nga Tirana, në Itali, në SHBA, Angli, e në mbarë globin po sfidojnë kohën të gjejnë ide, zgjidhje, gjenialitete për të shpëtuar jetë. Janë mjekë, infermierë, shkencëtarë, kërkues shkencorë, politikanë, artistë, administratorë, që luftojnë për të bërë më të mirën e për të gjetur rrugë, shtigje, që lehtësojnë kurat apo shmangin përhapjen e epidemisë.

Telefonatat me të afërm, mesazhet me miq, e bëjnë ditën më të lehtë në ngujim. Admirimi ndaj kolegëve në terren e redaksi, mjekëve, infermierëve, forcave të rendit, djemve dhe vajzave nëpër dyqane ushqimore e farmaci, ta mbushin zemrën plot me gezim, të bëjnë të lehtë e plot grimca lumturie përditë. Ata janë si bletët që po mbajnë të gjallë një shoqëri të tërë, po mbajnë me shpresë, me bukë e me kurajo Shqipërinë.

Fjalët e kryeministrit britanik Boris Johnson dhe të këshilltarit të tij shkencor Patrick Vallance shokojnë: “Le të marrin virusin shumica e britanikëve, do të vdesin disa, por duhet bërë infektimi i turmës që të jemi më të fortë stinën e ardhshme”.

Nëpër Tiranë sheh të rinj dhe jo vetëm që vazhdojnë të pështyjnë në rrugë duke ecur. Nëpër lokale njerëzit qëndrojnë gati ngjitur. Nëpër supermarket në mënyrë të çuditëshme nisën dyndjet për blerje duke fryrë vetëm portofolet e qëndrave komerciale dhe duke ngushtuar distancat (të gjithë ngjitur pas njëri-tjetrit) të njerëzve në radhë duke blerë ushqime të tepërta.

Ka vajza, gra, nëna me histori shumë të dhimbshme në Shqipëri. Shumë prej tyre nuk marrin kurrë drejtësi, ose më keq, drejtësia e korruptuar i ka vrarë dhe i ka rivrarë përsëri duke dalë shpesh në krah të dhunuesve, burra që korruptojnë ose mbrohen me pushtet politik.

Nuk është e rastit që shoqatat e grave ngrenë zërin dhe kërkojnë “t’i mbyllet goja” një gruaje si Monika Kryemadhi. Eshtë më e lehtë dhe më e kollajtë me të. Një burri si Sali Berisha, janë të paktë ata që guxojnë t’i thonë se ç’duhet të bëjë. Sidomos të mbyllë gojën ndaj ofendimeve dhe sharjeve vulgare për këdo. Frika ndaj tij ende ekziston.

E kështu, kohë pas kohe, vit pas viti, në vend që zemra jonë të hapet e të ketë vend për shumë njerëz e ngjarje, të preket e të bëhet plot dhembsuri për këdo që është për t’u mbështetur e promovuar, se  eshte një shembull i bukur i talentit dhe punës; është mpakur, zvogëluar pasi në të ka vend vetëm për vetveten.

Presim nga dijetarët flokëbardhë të na japin shembuj e mend se si të dalim nga grackat e hidhëta të urrejtjes, që janë të fshehura me bollëk nëpër shtigje ballkanike, jo si të hidhemi kokëzhytur në to e të qujamë shqiptarët që urrejnë më keq se çdo armik që në shekuj pamë.

Pa pritur as 10 ditë për të parë të paktën se si do të punojë e funksionojë OFL e SPAK, pa u thënë punë të mbarë, pasi qëllimi, të paktën, duket të jetë ai që për 30 vite pjesa e shëndoshë e shoqërisë shqiptare ka dëshiruar, janë hedhur në një sulm të paprecedentë antishtet por sidomos antiindividë, sikur nuk janë hedhur kurrë më parë për çështje të tjera të një rëndësie mbarëkombëtare.

Në Tiranë jemi mësuar me shumë teoricienë, që kur vjen puna për të folur e shkruar nga mëngjesi në darkë, krijojnë realitete virtuale fantastike, perfekte, por nëse dikush u lë në dorë çelësat e një përgjegjësie, të një pune konkrete, ia mbathin si fëmijët e llastuar përballë një lënde fizkulture, duke thënë: E ka fajin ai, unë s’kam faj.

Nuk ishte dëgjuar kurrë më parë që dikush të ngjiste shkallët e respektit dhe të preferencave duke qenë edhe burrë, edhe gënjeshtar. Por kohët e fundit shumë u mësuan me këtë. Madje aq shumë saqë të jesh sot edhe burrë, edhe gënjeshtar, është mëse normale.

Në të vërtetë ky vend ka nisur të bëhet mes 1000 problemeve, edhe pse janë më shumë se 100 mijë ata që në vend që të thonë një “Po!” për të ecur përpara, janë mësuar të thonë 20 “Jo!”,  ose të shtyjnë punët në pafundësi.

Por që të fitosh apo triumfosh në lundrimin kundër rrymës duhet të jesh gjeni i argumentit, gjeni i marrjes së zemrave, si ata gjenitë që kanë bërë historinë e botës; e meqë nuk kemi të bëjmë me një rast të tillë rruga më e thjeshtë, e dobishme, e padiskutueshme mbetet jo ajo e muskujve, por ajo e logjikës.

Jemi në epokën e çudirave, ku të vërteta përzihen fare kollaj me sajime, ku përfitues reklamohen si shkencëtarë e shkencëtarët heshtin e flasin gjithnjë e më pak

Bëjini një dhomë e një banjo më shumë në planin e ri për rindertimin e shtëpisë nënë Vitores. Pastaj, ministritë përkatëse, pushteti vendor të impenjohen si në një emergjencë kombëtare për të mësuar çdo fshatar si t’i mirëmbajë, të futen në rrjetin e turizmit lokal e botëror e të presin familje, çifte, të rinj në vende unikale, plot diell, gjelberim, ujë e natyrë të buku

Ndoshta, në këtë 2020 që po troket, të gjithë ne shqiptarët kemi nevojë të ndjekim e të kërkojmë të mirën e të bukurën, në radhë të parë mes nesh. Ndoshta kështu do të gjejmë rrugën e duhur për t'u përmirësuar e paqtuar.