Alba Malltezi

Të enjten, 23 korrik, do të ketë një lis më pak në bashkinë e gjelbër italiane, por kjo komunikatë tregon se sa mirë i ka bërë gjelbërimi njerëzve në qytetin e vogël në veri të Italisë.

Në eksplorimet brenda shtëpisë sonë të madhe secili po dallon disa gjëra me habi: Për shembull, vende dhe shërbime që i reklamojnë shumë vetë, dalin zhgënjyese thellësisht, ndërsa vende e shërbime që as nuk shihen e dëgjohen, shpalosen me të gjithë surprizat dhe pozitivitetin e tyre.

Eshtë keqardhje e madhe që një hap kaq të rëndësishëm demokracie, si listat e hapura, kërkuar edhe nga nisma “Thurje” (një tjetër realitet i ri që nuk aplikon dhunën verbale dhe ofendimet politike e sociale) disa nuk do të arrijnë as të gëzojnë dhe as ta shijojnë: janë ajo pjesë e shoqërisë e cila sa do të vijë edhe do të izolohet në mendimet dhe veprimet e tyre destruktive, është ajo pjesë që do të vijë një ditë dhe nuk do të ketë më hapësirë në Shqipëri.

Katër gratë dhe vajzat kanë karakteristika të përbashkëta: të mësuara, të vetme, edhe tullat e bardha të pallateve të tyre të vjetra, të ndërtuara në kohën e diktaturës, janë njësoj...

Shqipëria duhet të ishte bërë një vend i mirë për më të brishtët e saj, por vitet kalojnë dhe ashpërsia dhe hendeku mes “të fortëve” dhe “normalëve” sa vjen e thellohet duke mbjellë viktima kudo. E qartë që në sipërfaqe shpërthejnë rastet më të bujshme: një i moshuar që djeg në radhët e një spitali të fortin që i rrëmben gjithnjë radhën e dializës, një vajzë e mitur e përdhunuar dhe e poshtëruar pa mbrojtje e respekt nga institucionet, dy vajza dhe nëna e tyre që treten e treten me dëshirën për t’u zhdukur e për t’u rikthyer ndoshta në një shoqëri tjetër. Më të mirë se kjo e tanishmja.

Të flasim ende në 2020 për plehra të hedhura pa kujdes e të qajmë hallin që dikush nuk e bën punën që ka për të bërë, nuk është gjë për t'u lavdëruar. Ishujt e Ksamilit janë të vegjël, të bukur, të prekshëm. Me siguri punonjës të gjelbërimit në qytetin e vogël ka dhe shteti, ashtu siç privatët i kanë lulëzuar e pastruar bahçet dhe ballkonët e tyre, duhet të tregojnë se kujdesen për këtë pasuri të rrallë

Që t'u mbushë mendjen shqiptarëve për rrugën që duhet të zgjedhin, duke i njohur mirë që janë dyshues dhe shpërfillës ndaj cilitdo personaliteti njerëzor, Naim Frashëri, ndryshe nga Dante Alighieri që zgjodhi poetin Virgjil dhe vajzën Beatriçe, zgjodhi vetë Perëndinë. A do të veprojnë shqiptarët kështu? A do të besojnë poetin se vetë Perëndija ka thënë se cila është rruga më e mirë për të qenë të lumtur e të gëzuar në këtë jetë?

Kur ndonjë privat ka gjetur dhe ka bërë të tijin një gji, një kodër, një pllajë e ka shfrytëzuar deri në pikën e fundit të “gjakut”. I ka marrë gjithçka. Kur bukuritë janë të të gjithëve, ndjehet braktisja dhe nënvleftësimi ndaj tyre. Kështu ose të kërcënuara nga ndërtime gjigande dhe frymëmarrëse, ose të braktisura nga indiferenca, bukuritë e tokës që aq ëmbël i këndoi poeti ynë Kombëtar Naim Frashëri, janë sot në vështirësi.

Dëshmia e Moikom Zeqos: "...Do të përmend me nderim mikun tim, shkencëtarin e bujqësisë Ahmet Osja, i cili qe i pari që më kumtoi se në qytetin e Sarandës ndodhen dy drurë piperi, këto drurë ishin sjellë në formë fidanësh nga Maroku dhe qenë mbjellë nga duart e Naim Frashërit.

Pamjet e para që të dalin para syve janë lokalet plot dhe ngjeshur që te rruga e Durrësit, si fillim, e kudo në Tiranë. Çfarë bëjnë 8 burra bashkë në një tavolinë kafeje që në 9.30 të mëngjesit? Çfarë bëjnë 5 vajza e gra bashkë në një tavolinë në kafe që në 9.30 të mëngjesit?

Faktet dëshmojnë se çdo gjë nisi me përndjekjen, presionet, deri në largimin e një njeriu: Zef Brozi quhej, ishte student drejtësie në kohë diktature, pedagog i shkëlqyer dhe nismëtar i lëvizjeve për Demokraci pas rënies së regjimit komunist. Në vitin 1995 u përndoq si njeri i Drejtësisë dhe si ish-kreu i “pabindur” i Gjykatës së atëhershme të Kasacionit.

Me Aleksandër Gjokën kjo nuk mund të ndodhë. Ai le të thotë ç’të dojë për këdo. Janë më të sinqerta e të pastra fjalët “e pista” të një artisti si ai, nga shumë fjalime e analiza që dëgjojmë. Thënë kjo, le të merremi me veten.

Nuk kemi kufizime dhe respekt për askënd, qoftë ai familjar, koleg, fqinj, i njohur e i panjohur, deri te njerëzit më me vlerë në fusha të ndryshme që kombi ynë ka ende gjallë. Besoj i lexuat reagimet vetëm pse Kadare nuk u shpreh?

Një javë më parë zgjodhëm një strukturë të re dhe moderne, me një shef kuzhine të talentuar dhe staf shërbimi plot me të rinj të sjellshëm e të ndërgjegjshëm se mikpritja është suksesi apo jo i një strukture. Këtë herë dëshironim të njihnim Vlorën e thjeshtësisë dhe të natyrës. Atë të familjeve dhe të udhëtarëve dhe ja, rrugës për në Radhimë, shfaqet një e tillë mbi shkëmbinjtë e bregut

Drita e një qyteti të pastër, të ringjallur nga çehrja e keqe e 1997 dhe mirësjellja e të rinjve në strukturat mikëpritëse, ende të përgjumura pas masave të Covid-19

E ndërsa shumë përballen përditë me të mirat e të këqijat e jetës, me rëndesën e gjendjes së të gjithëve pas pandemisë, janë shumë të tjerë që i ushqejnë me zhdërvjelltësi e falsitet “gjëmat”. Sidomos urrejtjen. Sajojnë, krijojnë, shtojnë, heqin, manipulojnë me të vetmin qëllim: të shumëfishojnë të keqen, sikur ajo të mos mjaftonte me atë që vjen natyrshëm nga fati i mirë apo i keq i rastësisë.

Të kërrusur gjithë këto vite nën peshën e sharjeve, shpifjeve e përuljeve të kollajta, nuk kemi mundur të shohim qiellin e bukur shqiptar, lëndinat, kodrat, lumenjtë e pemët. Nuk kemi mundur të zbukurojmë e të pastrojmë oborret, ballkonet e dritaret tona, nga zilia e cmirësia që na ka rënduar këmbët duke parë jetën e të tjerëve e duke dëgjuar të tjetër se çfarë thonë për ne.

Admirojmë politikat ekonomike të Gjermanisë, politikat për mjedisin, admirojmë të jashtëzakonshmen Merkel dhe parajsën e mirëqënies që ka ngritur. Por në anën tjetër të peshores janë minierat e karbonit më ndotëse që vazhdojnë e vvazhdojnë të hanë Tokën, pa e vrarë mendjen për njeri.