E tashmja dhe e shkuara jonë e errët në romanin e ri të Lea Ypit është një çelës që na jepet në dorë për të kuptuar më mirë: Kush ishim dhe ku po shkojmë? Çfarë bëmë me njëri-tjetrin dhe çfarë nuk arrijmë të bëjmë dot sot, edhe pse disa me fjalë e shkruajnë dhe e konceptojnë.

Në Hagë, për shqiptarët drejtësia ka humbur busullën e endet midis dosjeve të mbledhura në bodrumet e Beogradit dhe raporteve të prokurorëve që nuk dëshirojnë të shohin të vërtetën.

Mbrëmë, në darkë, nën një shi të hollë vjeshte, ndesha njërin nga miqtë e mi të rinisë. Kemi luajtur bashkë basketboll dhe kemi ruajtur miqësinë e dikurshme.

Kandidati që kërkon t’u japë qytetarëve një të ardhme që as vetë s’e beson...

Në këtë tubim nuk erdhi Albin Kurti… Madje, Vetëvendosja e tij e siluroi publikisht tubimin me një deklaratë, ku në 7/8 e saj shkruesit merreshin me Edi Ramën dhe jo me çështjen për të cilën u mblodhën dhjetra mijëra shqiptarë në Sheshin Skënderbej. Dhe ky autogol i Kurtit mund të rezultojë me pasoja në Prishtinë…

Partia e Sali Berishës, ka mbetur partia e moçme e mbushur me servilë dhe hipokritë, që për “busull” drejtimi kanë kryetarin e përjetshëm, dhe për ideologji njohin vetëm abuzimin me pushtetin. Bashkimi Europian nuk mund të pranojë dhe dialogojë me një parti që për drejtues ka një politikan të përfolur, të hetuar dhe nën gjykim.

Këta demokratët e sotëm, edhe unë si ish-demokrat, kemi shkuar te protesta e Ilir Metës; na ka folur Iliri për kushtetutën, për ndershërinë, kundër vjedhjes, abuzimit, mashtrimit etj. Dhe ne e kemi dëgjuar aty.

Shteti flet me akte institucionale e populli me protesta! Nuk mendoj se më shumë se populli i Kosovës ka ndonjë tjetër që e din historinë e tij dhe fakti se ata vazhdojnë të votojnë Kurtin duhet të ketë arsye që bazohen në vullnetin e tyre edhe si pjesë e përjetimeve që kanë ndodhur pas Pavarësisë e deri në ditët e sotme.

Pasditja e sotme në sheshin “Skënderbej” ishte një moment ku kombi u bashkua, duke treguar se çështja e UÇK-së është mbi politikën e përditshme, mbi interesat partiake

Ajo që çfarë po ndodh me historinë e dekretit presidencial për zgjedhjet e parakohshme në Tiranë po ecën në viset e marrëzisë.

Unë do jem sot në protestë, sepse kombi nuk është banderolë që mbahet vetëm në festën zyrtare, por është kocka e fortë që mban në kembë jetën e një populli

Albin Kurtin e kupton vetëm Sali Berisha, i cili pas pilafit kujtohet dhe 20 vjet pas luftës të kërkojë rezolutë për genocidin serb. Por pse Berisha dhe Kurti u kujtuan ditën e protestës për rezolutën kundër genocidit serb?

Do të dal në protestë edhe për Albin Kurtin, kryeministrin e Kosovës që nuk tha një fjalë tash 5 vjet për Hashim Thaçin, Presidentin e Kosovës që u “rrëmbye” nga kjo e ashtuquajtur “drejtësi” dhe për të tjerët e burgosur në Hagë.

Hashim Thaçi dhe tre ish-zyrtarë të tjerë të lartë të shtetit e të UÇK, përfaqësues të një epoke heroike për Kosovën, ndodhen sot përballë një procesi të montuar i cili po përbalt prej vitesh të gjithë Kosovën.

Berisha, në Shqipëri, ngriti mitin e “liderit të fortë”, të njeriut që s’gabonte kurrë, që kishte gjithmonë armiq, por asnjëherë përgjegjësi. Kurti, në Kosovë, e përsëriti këtë model me të njëjtën recetë ndryshoi vetëm ngjyrën dhe fjalorin.

Shpesh zyrtarët e BE-së kritikohen për rrumbullakësinë e mesazheve që përçojnë apo gjuhën e drunjtë që përdorin. Megjithatë, kur analizon mesazhet e Ursula von der Leyen në gjashtë kryeqytetet e rajonit, kupton se qëllimi i vizitës ishte më shumë simbolik sesa përmbajtësor.

Po përse Kurti, u ul në tastierën e dhomës së baltës, siç quhet qoshja e agjitpropit që e drejton personazhi misterioz nga Shqipëria, që e sulmojnë egërsisht opozita dhe media opozitare në Kosovë, dhe sulmoi Edi Ramën për protestën e nesërme në mbrojtje të UÇK-së në Tiranë?

Problemi i sotëm i Shqipërisë nuk është emri i Enver Hoxhës në një listë përkujtimore apo çfarëdo qoftë. Problemi është se maskat janë ndërruar, por shfaqja është po ajo. Këta që thërrasin më fort kundër diktaturës së vdekur janë të njëjtët që kanë ngritur mini-diktaturat e tyre sot më të gjalla se kurrë.

Herë pas here e ndjek Kumbarin e SHQUP-it pasi mes turbulencave të fjalimeve të tij reflektohen hallet familjare, procedime të reja penale, fraksione hetimi, veprime hetimore, vektor interesash, riorganizime, tundime të të vetëve për të dalë jashtë gardhit, aleanca, pazare të prishura etj.

Ajo që të trishton është se ne, shqiptarët, nga të gjitha luftëra çlirimtare që kemi bërë, jo vetëm që nuk jemi bashkuar por kemi dalë më të përçarë. Pas luftërave kombëtare që i prinë Pavarësisë, humbëm Kosovën, Çamërinë, Plavën e Gucinë, Dibrën e rajone të tjera shqiptare që sot ndodhen në Maqedoni.