Pra, në përfundim të leximit të gjithë rekomandimeve, rezulton që PD pranon raportin si shumë të mirë, por nuk pranon rekomandimet e tij.

Pashë prezent kryetarin e KLGJ, që vrasja e Astrit Kalasë i del aksident në punë; kryetaren e KLP që i merrej goja, ndoshta ngaqë nuk ka staf ti shkruajë fjalimet; drejtorin e Shkollës së Magistraturës, që tashmë ka marrë pamjen e Kodit të Ri Penal.

A është ngjarja në Manëz krim apo pasqyrë e një sëmundjeje të shoqërisë? Në çdo “debat” televiziv, në çdo përballje në Parlament, në çdo status në Facebook, në çdo sherr në rrugë, e njëjta frymë, e njëjta ngafurrje: “E di ti kush jam unë?!”

Vetëm koha do të tregojë nëse paqja e Trumpit do të mbijetojë, por tani për tani duhet të njohim guximin dhe vullnetin e Trumpit për të sjellë paqe në mes të Izraelit dhe Palestinës. Plani i tij dyfazash është vazhdimësi e planit të propozuar të Bidenit, por tani katër zhvillime të reja krijuan kushtet e nevojshme për arritjen e paqes. 

Duke e parë se reputacioni i tij në publikun shqiptar është një gjëmë, duke parë që imazhi i establishmentit parlamentar të PD është më keq, Sali Berisha po ndermerr një “reformë” alla ramiziste para rrëzimit të regjimit komunist.

Në vitin 2009, raporti më kritik i pas zgjedhjeve të 1996-ës, ODIHR tha troç se zgjedhjet “nuk arritën standardet ndërkombëtare”. Ishte koha kur numërimi u kthye në krizë politike dhe ku politika shqiptare humbi përfundimisht iluzionin e konsensusit elektoral.  Një debat për përfundoi me një grevë urie në bulevard. 

Burgu për Salianjin dukej se kishte qenë një shenjë për një reflektim të thellë të tijin për mënyrën e të bërit politik, jo në raport me brenda llojit, por me kundërshtarët! Në intervistën e parë u dukë qartë se nuk ishte më për akuza të fortë, por politikë të fortë ndaj kundërshtarit!

Në raportin përfundimtar të OSBE/ODHIR rreth zgjedhjeve të 11 majit, kishte mijëra fjalë, të cilat nuk jepnin dot përgjigje përse partitë e koalicionit PD-ASHM morën brenda vendit plot 250 mijë vota më pak se më 2021.

Sot, rrugëve të vendit ka një gatishmëri të frikshme për konflikt. Tensioni rri pezull, gati të shpërthejë për një shikim, një fjalë, një parkim. Nuk duhet as motiv, as arsye. Mjafton “hiçi”. Një shoqëri e tërë nuk di më “të flasë”

Kam qenë dëshmitar i Prokurorisë në gjykimin e dy gjeneralëve të Serbisë në Tribunalin për Krimet në ish-Jugosllavi dhe të dy gjeneralët u liruan para kohe gjatë këtij viti.

Sepse kështu mund të mendosh, kur ndodh një vrasje (ë cila po ndodh shpesh kohët e fundit), dhe policia shkon në vendin e ngjarjes, dhe mbledh më tepër gëzhojat se provat.

Në Shqipëri, më të rrezikshëm janë të çmendurit sesa kriminelët. 90% e autorëve të vrasjeve të momentit nuk janë kriminelë, por njerëz me probleme psikike.

Rama, duket se thjeshte shfrytëzoi rastin për të qenë në karuselin mediatik, si një karrem që edhe pse do të furnizojë pro et contra pafund, gjithsesi e bën efektin sipas aksiomës se edhe reclama e keqe, reklamë mbetet.

Kandidati qesharak është dhurata më e bukur që mund t’i bëhet pushtetit dhe sistemit që mezi mbahet në këmbë. Është manekini që bën teatrin e demokracisë, pasqyra ku reflektohet degradimi i politikës, i opozitës, i medias dhe i një shoqërie, që është mësuar të qeshë me talljen që i bëhet e jo ta ndalë.

Dëgjoj teksa zbres shkallët e një rrugice në qytetin B., teksa merrem si gjithmonë ndërkohë me celularin dhe nuk shoh se kush bëzanë. “Nuk jam qesharak!” – dëgjoj një zë kumbues që më drejtohet nga lart.

71.6% e të anketuarve banojnë në lagje/fshatra ku armëmbajtja pa leje nuk përbën problem shqetësues.

Kryetari i Gjykatës së Lartë, zoti Sokol Sadushi, ka deklaruar dje në një tryezë me përfaqësues të Komisionit të Venecias: “Qytetari nuk kërkon drejtësi të përsosur, por drejtësi që përpiqet çdo ditë të jetë më e drejtë.”

Në Shqipëri është ndërtuar « Republika e Prokurorëve » si një vullnet propagandistik për të kënaqur pritshmëritë e të huajve që disa herë nuk e kanë kuptuar thelbin e ndërtimit të shoqërisë shqiptare.

Ilir Meta është sot një qytetar i lirë, pa asnjë funksion shtetëror, përveç titullit formal të një partie që nuk ekziston realisht. Ai nuk përbënte asnjë rrezik për hetim apo gjykim në liri.

Me një buzëqeshje që do ta kishte zili edhe sulltanesha Hyrrem dhe me bindjen e një pedagoge që sapo ka zbuluar metodën revolucionare të mësimdhënies, Balluku shpalli me krenari se nuk ka humbur asnjë episod të “Sulejmanit të Madhërishëm” dhe se, falë këtij seriali, ka mësuar historinë.