Në pesë bashkitë ku u zhvilluan zgjedhje të pjesshme për kryebashkiakë të djelën, PD-ASHM nuk doli me kandidatë të saj politikë, por përkrahu nominalisht pesë kandidatë “të pavarur”. Dhe këta kandidatë morën vetëm 1/3 e votave që kishte marrë PD-ASHM më 11 maj në territorin e pesë bashkive.

Kjo nuk është politikë. Kjo nuk është as opozitë konstruktive, që jep alternative, propozime, që ka programe, dhe që ngjall dhe rindez frymën dhe besimin. Të ankohesh “mot e jetë” se, “po të rrahin, se po të vjedhin, se po të nëpërkëmbin” dhe të mos jesh i aftë, ti bësh ballë të keqes, do të thotë se defektin e ke tek vetja.

Sot, kemi një Opozitë që as nuk merr kurajën të marr pjesë në zgjedhje! Opozita kudo ku janë, zgjedhje të përgjithshme apo lokale, të pjesshme apo të plota, minimalisht  marrin  pjesë në zgjedhje edhe kur beson se ata mund të jenë fars.

Këto zgjedhje lokale në Kosovë ishin pikërisht të tilla. Ato zgjuan interes të madh në Serbi, por edhe në Bashkimin Evropian. Arsyeja është e qartë dhe ajo është situata në veri të Kosovës.

Tre vjet më parë, fraksioni i doktor Berishës, pikërisht se mposhti siglën zyrtare të PD-së, u rikthye në kontrolluese të paketës së pushtetit brenda në parti. Kësaj here e fshehu partinë mbas kandidatëve të pavarur, si për t’u dëshmuar e pavarur nga ambicja për t’u rikthyer në pushtet.

Kur Plansheti po merrte formë, më thanë se për inaugurimin e tij do vinte komandanti i përgjithshëm artilerisë kundërajrore, Bejdo Isufi.

Si mund të shpjegohen këto dy gropa të rënda elektorale të PD-së në Vlorë dhe Berat, pas disfatës së përgjithshme të saj të 11 majit?

Populli, që dikur rreshtohej me shpresë në radhë për të votuar, tani rri në shtëpi, duke parë ekranin e televizorit si një dritare pa ajër.

Sot ishte ditë zgjedhjesh, por askush nuk kishte mendjen aty. Shiu ishte lajmi më i rëndësishëm. Askush nuk shkoi në votime, jo nga frika e shiut, por nga dalja e bojës.

Ironia është therëse: Shqipëria qeveriset prej vitesh nga një parti që e quan veten të majtë. Tetëdhjetë e tre deputetë majmen me etiketën “socialistë”. Asnjë prej tyre, hiq ndonjë postim jo zyrtar, nuk pipëtin për Spaçin dhe Marinzën. Kanë harruar thelbin e së majtës: mbrojtjen e klasës punëtore, barazinë sociale, dinjitetin e punës. Në vend të tyre, kemi ligje speciale që i shërbejnë kapitalit.

Kur vota shitet për një vend pune, pushteti që del nga ajo nuk është më i lirë, është peng i atyre që e blenë, i atyre që e mbajnë gjallë përmes varfërisë sonë. Një pushtet që ngrihet mbi vota të frikësuara e të blera, nuk mund të jetë kurrë i drejtë, i ndershëm apo për qytetarin. 

Ajo që është risi absolute në lidhje me publikimet që janë bërë deri tani në shqip dhe jo vetëm mbi emigracionin shqiptar në Itali është fakti se në këtë libër për herë të parë janë trajtuar ngjarjet e gushtit 1991 (7 gusht-14 gusht), sipas të përditshmes 'Corriere della Sera".

Qytetarët ndihen të zhgënjyer e nuk shkojnë të ushtrojnë të drejtën demokratike të ushtrimit të votës, duke i lejuar kështu, “shumicës së pakicës” të qeverisë e të vendosë për fatin e tyre. Por mosvotimi nuk është as “zhgënjim”, as “bojkot”, as “refuzim i sistemit”, është bashkëfajës dhe dorëzim.

Përfaqësuesit e të gjitha niveleve dhe rangjeve në PD i harxhuan shumicën dërrmuese të javëve që nga shpallja e zgjedhjeve të 9 nëntorit, duke u ankuar për manipulimin e zgjedhjeve dhe duke anatemuar Ramën që vjedh votat, në vend që të thuhej diçka për bashkitë që shkonin në votim.

Prej vitesh, debatet për gjinínë vijnë si dallgë të deteve të ftohta dhe të largëta: me fjalor të gatshëm, taktika polarizuese dhe armiq imagjinarë. Problemi nuk janë bindjet, pasi në një shoqëri të lirë, bindjet janë të larmishme.

Ambasadori i parë i BE-së në Tiranë pas rrëzimit të komunizmit ka qenë një diplomat italian. Traditë që ka vijuar edhe më tej. Vetëm së fundmi kemi pasur gati tre ambasadorë në radhë; Ettore Sequi, Luigi Soreca dhe Silvio Gonzato.

Kur të gjithë mendonin se fuqia e presidentit Trump ishte një uragan që nuk ndalej nga askush, një vit pasi ai kishte poshtëruar kundërshtarët e vet me një rezultat plebishitar dhe një politikë që po ndryshonte SHBA-në, një 34-vjeçar emigrant me origjinë nga Uganda e sfidoi atë në Nju Jork.

Problemet e Shqipërisë së përditshme janë të një natyre dhe karakteri tjetër. Varfëria, korrupsioni, mungesa e drejtësisë, papunësia apo emigracioni, nuk duan t’ia dinë për atë se çfarë deklarohen apo duan të ndihen njerëzit.

Në një epokë të Inteligjences Artificiale, Ministres "Diella" Satelitëve në qiell dhe telefonave intelligjente në xhep, Ministria e Turizmit me një zell të habitshëm nderton stacione informacioni turistike të cillat qartësisht kanë mungesë të theksuar arsyeje.

Deputetët e Shqipërisë së sotme, në masën e tyrë absolute, janë përfaqësues të dy personave, një lloj kloni i tyre si për nga niveli arsimor dhe kulturor ashtu dhe për nga vizioni, idetë, sjellja etike dhe vendimarrja politike. Ata jo vetëm që nuk janë përfaësues të populllit, por nuk përfaqësojnë madje as vetë partitë të cilat formalisht i nominojnë.