Alba Malltezi

E ndërkohë që Shqipëria ringrihet pas goditjeve hileqare nga disa njerëz që për vite e vite i mbajti në piedestal, ky grusht i vogël antishtetas vazhdon përpjekjet e fundit për të realizuar atë që më të shtrenjtë ka: Katandisjen e Shtetit në një fis, klan, ku privilegjet pa kufi t’u përkasin atyre sic i mbajëtn të mbërthyera vite më parë, e të jetojnë kështu nën ombrellën e mbrojtjeve dhe dyrve të hapura vetëm për ta.

Nuk bëhen revolucionet nga dritare Facebook-u nga ku tregojmë atë që duam të shesim duke e zbukuruar apo shëmtuar, nga kafene luksi Tirane të lustruara me para’ informale, nga kolltuqe studiosh televizive të ngrohura nga disa rroga nëpër bordero’ bordesh, biznesesh, evazioni apo krimi. E sidomos, nuk bëhen revolucione e ndryshime nga seli partish më të korruptuara sa edhe më i korruptuari i imagjinuar nga letërsia më fantazioze e botës.

Vdekja në brakstisje, në sëmundje dhe në dhimbje e një të dënuari shqiptar në Maqedoninë e Veriut, nuk është dinjitoze për vendin tonë. Të burgosur të tjerë aty thonë se janë të braktisur dhe në mëshirë të hakmarrjeve të autoriteteve maqedonase në kushte mbipopullimi dhe mungesa të ushqimit bazik

Spektakli i fundvitit i nxënësve të Akademisë së La Scala-s është një ngjarje e rëndësishme kulturore për qytetin, pasi aty, artëdashësit që janë të shumtë dhe ndjekin shfaqjet mes familjesh, ku sheh në grup gjyshër, prindër, të rinj e fëmijë, kuptojnë dhe shohin se si ka investuar kjo Akademi me famë botërore për talentet. Ata shohin të ardhmen e Artit që e bën Milanon një nga qendrat e kulturës botërore. 

Veprimet e Berishës dhe të pak njerëzve të ngjashëm të mbetur rreth tij, tashmë nuk habisin më njeri. E vetmja habi është bashkimi me të i ndonjë te riu dhe të reje, në formë dashamirës qytetërimi e demokracie Perëndimi, por në përmbajtje alergjikë ndaj penelatave mjeshtërore të shekujve që përkufizuan me finesë Shtetin e të Drejtës.

Ka situata të panumërta në publikimet e fotove në rrjetet sociale: një bashkëshort “i torturuar” nga partnerja derisa të bëjë foton e duhur, vajza që iu ftohen pjatat në restorant derisa të kenë bërë foton me buzëqeshjen më të bukur, të fejuar që nuk flasin, por vetëm shkruajnë e fotografojnë, 40, 50 apo 60 vjeçare/ë që papritur gdhihen 20 vjeç dhe të gjithë njësoj...

Tetraplegjikët sot para Kuvendit ishin si një llampë e ndezur ndaj një administrate që shpesh rezulton pa veshë, pa sy, pa zemër. Jemi një vend i vogël dhe zemrën e kemi patur përherë të madhe, ndaj nuk shkon, të ecim drejt progresit e perëndimit të shumëëndërruar e ta humbim atë rrugës.

Vogëlushja Krisanthi vdiq ndërsa një qiri i ndezur nga mungesa e energjisë elektrike, dogji shtëpinë e saj. Për ne të qendrës, të Shqipërisë së vogël, Derviçani është shumë larg. U bëfsh dritë për gjithë ne që nuk shohim, vogëlushe e veçantë!

Prandaj i vetmi shembull, e vetmja luftë origjinale dhe e sinqertë, për mbrojtjen e të drejtave të shkelura të të brishtëve të shoqërisë sonë, mbetet lufta e bërë nga përfaqësues të LGBT-së, sepse është një luftë e gjeneruar nga dashuria dhe dëshira e madhe për të qenë të barabartë.

Përballë fundit të fundit ku po shkonim, ky rrugëtim për të pasur institucione më dinjitoze është një fillim që më pas mund të shkojë në duar më të pastra shqiptarësh. Në duar të atyre të rinjve që nga Tropoja në Përmet, ëndërrojnë të bëhen gjykatës e prokurorë e të vendosin drejtësi.

Nëse secili prej nesh vendos të shohë më të mirën tek njerëzit nga të cilët rrethohet dhe të kuptojë magjinë që mund të prodhojë toka nga duart tona, kënaqësia e bashkëndarjes së sukseseve që do të shihen përditë, mund të bëhen mrekulli. Sigurisht, duhet një mbështetje konkrete, e barabartë dhe e sinqertë edhe nga ana e Shtetit.

Ndrësa gazetarët përpiqen që të sjellin të vërtetat e ngjarjes tronditëse të Mateos, djaloshi vetëm 8 vjeç i vrarë nga fqinji i tij, le të sjellim në mendje problemet e mëdha që kemi me trajtimin e fëmijëve: Diku i trajtojmë si të mëdhenj, duke ua djegur “me benzinën” e mëndjelehtësisë sonë vitet e çmuara të fëmijërisë (sikur mezi presim që ata të rriten, të bëhen të famshëm, të pasur, e të zotët që të na rregullojnë e të përmirësojnë dështimet tona!) e diku tjetër i braktisim, në emër të një “të ardhmeje më të mirë”.

Kur një punonjës i shtetit sillet keq me një gazetar dhe me një kameraman, do ta gjejë kurajon 1000 herë më të madhe të shtyjë dhe të flakë tutje një qytetar të thjeshtë. Gazetarët as nuk shtyhen, as nuk flaken, as nuk përbuzen, pasi duke shtyrë, flakur përbuzur ata, nënkuptohet nënvleftësimi që i bën gjithë publikut që përfaqësojnë, sado i madh apo i vogël të jetë.

Bota kriminale e narkotikëve është bërë njëqindfish agresive duke kërkuar gjithnjë e më shumë viktima, “klientë” mes të rinjve, të moshuarve, profesionistëve në çdo formë dhe rrugë: nga darkëebi, në sheshe, në lokale.

Kush merr përsipër të marrë detyrën fisnike dhe të rëndësishme të shuajë etjen e banorëve të qytetit të tij, duhet të shqetësohet çdo sekondë që uji të jetë qelibar. A ka ndodhur kjo? A janë qendrat tona të ujësjellësit vende ku pastërtia, rregulli, përkushtimi, shqetësimi profesional është ngritur në piedestal? Apo në gjithë këto vite janë grumbulluar atje lloj lloj individësh të vendosur si "bankomatë" partish?

Mbahemi për trima, por faktet kanë treguar se mblidhemi rreth të fortëve dhe bullistëve sepse kemi frikë. Sikur mes nesh të kishte më shumë si ai kryekamarieri i Elbasanit, ata të frikshmit me mjekër, ata bullistë me të cilën e kemi mbushur e shumëfishuar këtë shoqëri, nuk do të ishin me shumicë.

Të shohësh ish-kryeprokurorin të largohet qetësisht nga Shqipëria pak ditë para marrjes së vendimit të gjykatës, është trishtim. Adriatik Llalla është larguar në momentin kur një vend i tërë ëndërron, flet përditë, për DREJTESI! Dhe nuk është hera e parë që shqiptarët shohin se si rrëshkasin si ngjala, pa u përballur me përgjegjësitë para ligjit, të afërm apo vetë persona VIP.

Report TV përmes gazetarëve të tij vendosi të hedhë më shumë dritë në jetën dhe në familjen që la pas minatori i vrarë: Dhe tragjedia që zbulohet nga një kamera dhe një mikrofon i ndezur i kalon përmasat e njerëzores

Ermonela Jaho dhe Plaçido Domingo u përpoqën me shpirt e me zemër që të bëheshin kumbarët fatndjellës të institucionit të rëndësishëm, por me gjithë sharmin, talentin, famën dhe zemergjerësinë e tyre, përurimi, në vend që të ishte një festë e të gjithëve, një festë e gjithë Tiranës, edhe pse pamundësisht e pranishme në sallë, u kthye në një privilegj për pak vetë, rrethuar me policë e siguri, me fishekzjarre në fund që trembën e bënë të zgjoheshin nga gjumi zogjtë e shumtë që flinin në pemët rreth TKOB, që më shumë se një festë e bukur, krijuan skena të frikshme si të “Zogjve” të të madhit Hitchckok

Ndërsa një tjetër sëmundje po prek sic “xylella fastidiosa”ka prekur ullinjtë e bukur të Salentos në Itali, eksponentë të Partisë Socialiste. Vetëkënaqësia e disa drejtuesve, ministrave e deputetëve të PS, në fjalimet në Kuvend, përshkrimi i jetës së lumtur dhe arritjeve në Shqipëri, na prezantonte si të ishim në vendin më të pasur e më të begatë të Europës, e jo në të kundërtën.