Quhem Nurie Bumja dhe jam nga fshati Zall Bastar i Tiranës. Nuk di të shkruaj me fjalë të mëdha, por di të shkruaj me fjalë zemre. Me këtë letër ju drejtohem si grua, si motër, si nënë, si gjyshe që me forcë jam mundur të luftoj me çdo të papritur në jetë, që jo rrallë herë më ka gjunjëzuar. Jam ringritur dhe mbi gjysëm dekade jetë kam gjetur shpresën, por edhe e kam humbur sërish. Sot jam në udhëkryq, për fatin që s’mundim dot ta kemi në dorë. Për sëmundjen që nuk zgjedh. Që ditën kur u diagnostikova me kancer në gjoks, për mua dhe familjen time ndryshoi gjithkça. Iu nënshtrova disa operacioneve, seancave të kimio terapisë me mjekime pafund ku zgjatohej dhembja dhe frika për fundin. Sëmundja është mundimi im, por skamja është një hall edhe më shumë. Di të them vetëm këtë, që jetojmë në s'kaj të dhembjes dhe kam shumë nevojë për ndihmë nga kushdo që ka zemrën dhe dorën e hapur. Nuk ka orë e ditë që nuk më rënkon shpirti... Kë të qaj më parë, trupin e dërrmuar dhe të lodhur, gjunjët që nuk më mbajnë, apo mungesën e kafshatës së përditshme? U drejtova tek ju si dritarja nga e cila tek unë vjen rrezja e shpresës. Mbaj mbi supe 50 vitet e vuajtjeve, që më përndjekin ende edhe sot, nga të gjitha surprizat e hidhura që më rezervoi jeta ime. Ju drejtohem me një apel për ndihmë, në emisionin tuaj e dashur Odeta për të kërkuar një strehë jo thjesht mbi kokë por edhe një strehë në shpirtin tim që po vuan kaq shumë...
