Sot, dy vite më pas amerikanët u ndjenë të prerë në besë nga Lulzim Basha i cili e ka bërë zakon të tradhtoj çdo partneritet, jo se është mashtrues i lindur por se timonin e partisë de facto e ka Sali Berisha dhe e nxjerr bllof Bashën në çdo marrëveshje apo pakt.

Serbia ka gjasa të mëdha të shkojë në zgjedhje të parakohshme parlamentare në qershor të këtij viti.

Gjatë protestës së djeshme para Kuvendit, çdo vëzhgues shtypi, mund të arrinte lehtë në një konstatim. Për gati tre orë, 90 për qind e shtypit përfshi TV, dhe portalet, ishin të fokusuar tek protesta jashtë Kuvendit dhe vetëm disa minuta, apo ndonjë lajm i rrallë, u pa për atë që ndodhte brenda Kuvendit.

Djegia e mandateve dhe përpjekja për t’u faktorizuar e Opozitës, në kushtet e një përballje pa rrugëdalje me Maxhorancën, më shumë sesa risi negative e tregoi amullinë tonë dhe vështirësinë në arsyetimin normal politik.

Largimi i opozitës nga Kuvendi, zëvendësimi i tyre nga një rradhë e dytë individësh, gjithashtu pothuaj të panjohur e shumë shpesh edhe totalisht qesharakë, dëshmon rrëzimin edhe moral të parlamentarizmit.

Dikujt mund t’i duket rastësi që në prag të 24 marsit, 20 vjetorit të ndërhyrjes humanitare të NATO-s në Serbi për të ndalur gjenocidin dhe spastrimin etnik të Serbisë ndaj shqiptarëve në Kosovë, në Shqipëri disa politikanë të majtë dhe të djathtë, disa media dhe portale dhe disa ojq-ista të sponsorizuar, filorusë të vjetër dhe të rij, nxituan të krijojnë tabllon e rreme idilike, që nuk ekziston ndonjë rrezik rus.

Çfarë na tregojnë këto shifra për zgjedhjet lokale të qershorit?

Në Ditën Botërore të Teatrit 2019, regjisori kubanes, Carlos  Celdran, përshkruan udhëtimin e tij në teatër, si një udhëtim marramendës, që nga fillimet e tij, tek loja në skenë mes aktorëve e më pas tek emocionet e mëdha, që merr nga duartrokitjet e spektatorëve.

Përtej zhurmës për papërgjegjshmërinë ligjore të Lulzim Bashës, në mënyrën si ka paguar lobistët e tij në SHBA, në vitin 2017, ka një detaj të rëndësishëm, që po shmanget nga debati.

Berisha dhe Meta kanë shkëmbyer në vite mes tyre, një lumë akuzash, disa prej të cilash gjithçka mund të jenë, por jo “politikë si zakonisht”. 

Cacciari, filozof italian, kur ra muri i Berlinit, pati folur për fundin e ideologjive dhe pati hedhur idenë interesante të pragmatizmit politik që bazohet tek shërbimi ndaj komunitetit përtej ideologjive (metaideologjia).

Pa një opozitë të mirë, korrekte, një vend humb harmoninë, demokracinë, barazinë, bukurinë. Por në gjithë këto vite, opozitarët e zgjedhur nga populli as nuk e kanë kuptuar e as kanë ndërmend ta kuptojnë rëndësinë e një vlere të tillë.

Luli ka kapërcyer situata më të vështrira me prokurorinë. Ai ka ende pezull në prokurorinë shqiptare dosjen 240 milion euro abuzim në rrugëna e kombit, ai ka hapur dosjen e dy pallateve që i ndërtoj brenda në det, ai ka hapur dosjen e 4 vrasjeve në bulevard si ministër i Brendshëm në 21 Janar.

Kryelartësia e tepruar, krenaria, janë shenja të shpirtit të vogël e bosh. Shihen rëndom sot te elita e fryrë politike serbe. Dhe nuk bëhet fjalë për një apo disa individë, por për një masë serbësh, mbi të cilët rëndon një peshë krimesh e njolla morali, që nuk do lahen e as do shlyhen dot lehtë.

Me ç’duket Pavlopulos sheh ëndrra vetëm me rikthimin e çamëve në Çamëri dhe këta i janë kthyer në mankth. E çfarë thotë Pavlopulos: “Çamët ishin bashkëpunëtorë të nazizmit”.

Në përgjigje të interesit të komunitetit të kineastëve, por edhe të interesit publik po përpiqem të sjell informacionin e mëposhtëm lidhur me rikandidimin tim në postin e Kryetarit të Qendrës Kombëtare të Kinematografisë.

Mos u habisni për çfarë kam titulluar se kjo tashmë është e provuar.

Në këtë pikë, ajo që bëri Edi Rama sot në Tiranë, është një axhendë e tij, një demonstrim i fuqisë së shumicës, e cila vlen për të treguar se çelësin e krizës e ka ai në dorë, ashu siç vlen për të treguar se me rrugën nuk ka shans askush ta mundë.

Prej disa muajsh, opozita e Lulzimit dhe Monikës ka humbur qetësinë, drejtimin e duhur, dhe po ecin konseguentë drejt vetshkatërrimit politik.

Ata të parët, punistët terroristë, sokëllinin për të fshehur tetrrorin, frikën dhe varfërinë ekstreme që kishin ndërkallur në Shqipëri; kurse këta socialistë, vjedhës, sokëllijnë me gënjeshtra për të fshehur vjedhjen gjigande që iu kanë bërë shqiptarëve në Shqipëri.